Αντικαπιταλιστικός αγώνας

Σωστά κατά τη γνώμη μου εκτιμάμε στη Θέση 27 στο Σχέδιο του Προγράμματος ότι η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική. Δηλαδή, δε θα χρειαστεί κάποιο ενδιάμεσο επαναστατικό στάδιο, αλλά η επανάσταση θα έχει από την αρχή σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά.

Ομως στη Θέση 29 το Σχέδιο του Προγράμματος λέει ότι το άμεσο πολιτικό καθήκον του Κόμματος είναι η συγκρότηση του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης.

Το ερώτημα που γεννιέται είναι ότι αφού εκτιμάμε ότι η επανάσταση θα είναι σοσιαλιστική, χωρίς κάποιο ενδιάμεσο στάδιο, τότε γιατί αυτό το μέτωπο πρέπει να είναι δημοκρατικό και όχι αντικαπιταλιστικό σοσιαλιστικό;

Πιστεύω ότι στις σημερινές συνθήκες σύγχρονος αντιιμπεριαλιστικός αντιμονοπωλιακός αγώνας δεν μπορεί να υπάρξει, αν αυτός ταυτόχρονα δεν είναι αντικαπιταλιστικός, σοσιαλιστικός. Επιβάλλεται κατά τη γνώμη μου να έχει τα παραπάνω χαρακτηριστικά.

Δεν μπορώ να κατανοήσω πάλη κατά των πολυεθνικών, χωρίς αυτή ταυτόχρονα να συνοδεύεται με αγώνα αντικαπιταλιστικό, με αγώνα για το σοσιαλισμό.

Ισως ορισμένοι σύντροφοι να θεωρούν τη διαφορά μεταξύ δημοκρατικού μετώπου και του αντικαπιταλιστικού μετώπου, μια μικρή και χωρίς μεγάλη σημασία λεπτομέρεια, που η διαφορά βρίσκεται απλά στη χρήση διαφορετικών λέξεων ή όρων. Δεν είναι όμως καθόλου έτσι τα πράγματα.

Εχει σχέση με το περιεχόμενο του προγράμματος που συζητάμε, επομένως με τον προσανατολισμό του Κόμματος, με την καθημερινή πολιτική μας δουλιά, δηλαδή πώς αυτή συνδέεται με το στρατηγικό στόχο του Κόμματος και πώς δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για την ανατροπή του καπιταλισμού, όπου πρέπει να είναι μόνιμος και σταθερός ο προσανατολισμός των μελών του Κόμματος.

Είναι καθήκον για μας τα μέλη του ΚΚΕ να οργανώνουμε και να καθοδηγούμε την πάλη των εργαζομένων, προκειμένου να διεκδικήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού.

Δεν κάνουμε όμως καθόλου σωστά την πολιτική μας δουλιά σαν κομμουνιστές, όταν δε λέμε στα διάφορα κοινωνικά στρώματα που βρίσκονται σε αγώνα, όπως στην αγροτιά, τους επαγγελματίες, αλλά κύρια στην εργατική τάξη, ότι η οριστική λύση των προβλημάτων τους βρίσκεται στην ανατροπή του καπιταλισμού και στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Πόσο όμως αυτό μπορεί να γίνει, όταν αντί για την ανάγκη οικοδόμησης αντικαπιταλιστικού σοσιαλιστικού μετώπου μιλάμε γενικά για δημοκρατικό μέτωπο;

Πότε για παράδειγμα συνδέσαμε τον αγώνα για συλλογική σύμβαση με την υπεραξία που ο κάθε εργάτης προσφέρει και που άνετα καρπώνεται ο κάθε βιομήχανος; Είναι τέτοια η δουλιά μας που να έχει σαν στόχο να κερδίσουμε πολιτικά τη συντριπτική πλειοψηφία της εργατικής τάξης;

Χρησιμοποιούμε τη συλλογική σύμβαση σαν το μέσο αντιπαράθεσης, μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, όπου μας δίνεται η δυνατότητα να κάνουμε ταυτόχρονα δουλιά και στα τρία μέτωπα της ταξικής πάλης οικονομικό, πολιτικό και στο ιδεολογικό;

Σωστά και καλά κάνουμε και θεωρούμε επιτυχία το 1% ή 0,5% που κερδίζουμε πάνω από την εισοδηματική πολιτική, αποδεικνύουμε και μ' αυτόν τον τρόπο ότι οι αγώνες έχουν αποτελέσματα, αλλά πότε μιλήσαμε για την ανάγκη κατάργησης της μισθωτής εργασίας, για την ανάγκη να περάσουν τα μέσα παραγωγής στα χέρια της εργατικής τάξης;

Οταν τέτοιου είδους ζητήματα δε γίνονται αντικείμενο συζήτησης στις εργατικές οργανώσεις, που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του Κόμματός μας, δεν προπαγανδίζονται από τις εργατικές οργανώσεις στην εργατική τάξη, όταν οι κομμουνιστές δε βάζουν αυτά τα ζητήματα στην εργατική τάξη, προκειμένου να διαμορφώσουν την αντίστοιχη συνείδηση, τότε ποια πολιτική δύναμη θα τα βάλει;

Η θέση που έχουμε για παράδειγμα στον κλάδο μας για κλαδική πολιτική και για εθνικό φορέα πόσο βοηθάει για τη διαμόρφωση ταξικής συνείδησης στους εργαζόμενους του κλάδου, πόσο μας βοηθάει να έρθουμε πιο κοντά στο στρατηγικό μας στόχο;

Εδώ μάλιστα φροντίσαμε να είμαστε στην πρότασή μας και συγκεκριμένοι, φτάνουμε να υποδεικνύουμε ακόμα και τον τρόπο με τον οποίο θα λειτουργήσει ο εθνικός ή ο δημόσιος φορέας που προτείνουμε. Λέμε ότι θα αποτελείται από το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, το υπουργείο Βιομηχανίας, τον ΕΟΜΜΕΧ, τον Οργανισμό Βάμβακος κλπ.

Οι εμπνευστές και οι συντάκτες της πρότασης παίρνουν υπόψη τους ότι έχουμε καπιταλιστικό κράτος, ότι οι κρατικοί οργανισμοί εξυπηρετούν τα ταξικά συμφέροντα της τάξης που βρίσκεται στην εξουσία;

Γιατί με τέτοιου είδους λογικές οδηγούμαστε στον παραλογισμό να πιστεύουμε ότι οι μηχανισμοί και οι οργανισμοί του αστικού κράτους θα απαρνηθούν τον εαυτό τους και θα μετατραπούν σε προλεταριακούς επαναστατικούς μηχανισμούς, με τους οποίους θα ανατρέψουμε το σύστημα.

Δε δημιουργούμε με τον τρόπο αυτόν τουλάχιστον αυταπάτες μ' αυτά που λέμε;

Οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί τους εκφραστές δεν έχουν ανάγκη από τις δικές μας υποδείξεις για να λύσουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο καπιταλισμός.

Προκειμένου να διατηρήσουν την εξουσία τους, δημιουργούν από μόνοι τους και δημόσιους φορείς, και κλαδικές πολιτικές, και κρατικοποιήσεις κάνουν, όταν τις θεωρούν απαραίτητες, και τέτοια παραδείγματα έχουμε αρκετά να θυμηθούμε.

Οπως η κρατικοποίηση της "Ολυμπιακής" που ήταν ιδιοκτησία του Ωνάση, οι κρατικοποιήσεις του ηλεκτρικού, της εμπορικής τράπεζας, των ναυπηγείων Ελευσίνας, ιδιοκτησίας του Ανδρεάδη ήταν κρατικοποιήσεις που έγιναν από την κυβέρνηση, του πιο καλύτερου εκπροσώπου της αστικής τάξης της χώρας μας, του Καραμανλή.

Αλλά και αργότερα, ο δημόσιος φορέας με την ονομασία Οργανισμός Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων έγινε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την ανοχή, αν όχι με την υπόδειξη, της αστικής τάξης, γιατί μόνο έτσι μπορούσαν να αντιμετωπίσουν οι καπιταλιστές της χώρας μας την κρίση που περνούσαν εκείνη την εποχή.

Τα παραπάνω δείχνουν ότι συνεχίζουμε και σήμερα να είμαστε προσανατολισμένοι σε μια κατεύθυνση αναπτυξιολογίας, που δειλά εμφανίστηκε στο 11ο Συνέδριο με τον τίτλο ανάπτυξη νέου τύπου, ολοκληρώθηκε στο 12ο και συνεχίζει και σήμερα να διαπερνάει το σχέδιο του Προγράμματός μας.

Είναι νομίζω καιρός να απαλλαγούμε από τις αστικές αντιλήψεις της αναπτυξιολογίας και να συνδέσουμε ξανά τα αντιιμπεριαλιστικά και αντιμονοπωλιακά μας συνθήματα με την αμφισβήτηση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος των επιχειρήσεων με την αμφισβήτηση του καπιταλισμού, όπως παλιότερα κάναμε στη δεκαετία '70-'80.

Οι κομμουνιστές δεν μπορεί και δεν πρέπει να ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη των καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Είναι χρέος τους να ενδιαφέρονται και να παλεύουν για την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης.

Αναφέρθηκα στα πιο πάνω παραδείγματα γιατί έχω τη γνώμη ότι και το Πρόγραμμα που συζητάμε περισσότερο κινείται προς την κατεύθυνση της μεταρρύθμισης, παρά προς την κατεύθυνση ανατροπής του καπιταλισμού και σε όποιο σημείο γίνεται προσπάθεια για ρήξη με το σύστημα, αναιρείται στη συνέχεια σε άλλα σημεία του κειμένου.

Ενδεικτικά ορισμένα παραδείγματα.

Αν και σωστά στη Θέση 30 και στη σελίδα 19 αναφέρεται ότι το πλαίσιο κατευθύνσεων και των στόχων πάλης του μετώπου δεν μπορεί να είναι ένα οποιοδήποτε ελάχιστο προγραμματικό πλαίσιο και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να αποτελεί πλαίσιο διαχείρισης της κρίσης του συστήματος, στη συνέχεια δεν καταλήγει να πει ποιο θα είναι το ελάχιστο της συμφωνίας με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις που θα συγκροτούν το μέτωπο.

Το πλαίσιο συμφωνίας με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις παραμένει ανοιχτό και αόριστο, με αποτέλεσμα ο καθένας να δίνει τη δικιά του ερμηνεία ανάλογα με τις περιστάσεις κάθε φορά και τις αντιλήψεις που έχει.

Κάπως έτσι τα λέγαμε τόσο στο 11ο και πολύ περισσότερο στο 12ο Συνέδριο, με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε στο Κοινό Πόρισμα ΚΚΕ - ΕΑΡ, όπου ένα κομμάτι μελών και στελεχών του Κόμματος να θεωρούν ότι το Πόρισμα βρίσκεται έξω από τις αποφάσεις των συνεδρίων και ένα άλλο κομμάτι να επιμένει ότι το Πόρισμα βρίσκεται μέσα στις αποφάσεις των συνεδρίων, ενώ στην πραγματικότητα και οι δύο πλευρές είχαν δίκιο με τα γνωστά αποτελέσματα (Κυβέρνηση Τζαννετάκη - Οικουμενική Κυβέρνηση και στη συνέχεια τις αλλεπάλληλες αποχωρήσεις από το Κόμμα).

Θα πρέπει τα παθήματα να μας γίνουν μαθήματα και να είμαστε πιο συγκεκριμένοι.

Ενα άλλο ερώτημα δημιουργείται με το περιεχόμενο της Θέσης 31, όπου σύμφωνα με το κείμενο η κυβέρνηση που θα προκύψει από το μέτωπο δε θα είναι η πολιτική εξουσία της εργατικής τάξης και δε θα εφαρμόζει τη δικτατορία του προλεταριάτου. Τότε ποια προβλήματα και ποιες αντιθέσεις θα λύσει αυτή η κυβέρνηση;

Εδώ κατά τη γνώμη μου το Σχέδιο του Προγράμματος, ενώ στην αρχή σωστά κάνει και βγάζει το ενδιάμεσο στάδιο της επανάστασης, στη συνέχεια όμως βάζει το στάδιο από το παράθυρο.

Στην προκείμενη περίπτωση δεν κάνουμε τίποτα περισσότερο παρά να συνεχίζουμε τη λογική των σταδίων, να επαναλαμβάνουμε με άλλα λόγια αυτό που το 10ο Συνέδριο ονόμαζε δημοκρατία του λαού, το 11ο πραγματική αλλαγή και το 12ο αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό, που σαν αποτέλεσμα είχαν:

Στο όνομα συγκέντρωσης κοινωνικών δυνάμεων για την επανάσταση, ανάλογα κάθε φορά με τις περιστάσεις να προβάλουμε πότε την ανάγκη δημιουργίας προοδευτικής κυβέρνησης, πότε την ανάγκη για κυβέρνηση των δημοκρατικών δυνάμεων, και η επανάσταση, ο στρατηγικός στόχος του Κόμματος, ο σοσιαλισμός, όλο και να απομακρύνεται για το αόριστο μέλλον.

Εχουμε αναρωτηθεί γιατί όλα αυτά τα χρόνια η πολιτική του Κόμματός μας δεν πείθει τους εργαζόμενους; Για όλους τους παραπάνω λόγους θεωρώ ότι το κείμενο του Προγράμματος δίνει τη δυνατότητα διολίσθησης προς μια δεξιά οπορτουνιστική κατεύθυνση.

ΚΑΤΣΙΜΑΡΔΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Εργατοϋπαλληλική Αχτίδα Αθήνας