Αθλητισμός και αριστερός λόγος

Αν συμφωνήσουμε ότι ο αθλητισμός:

• Είναι μια ανώτερη, ενωτικής φύσης ψυχοπνευματική λειτουργία και πανανθρώπινη κοινωνική εκδήλωση, που βρίσκει την ιδανική της έκφραση μέσα από τον έντεχνο, άδολο, ανυστερόβουλο και ανιδιοτελή σωματικό αγώνα.
• Είναι "τρόπος ζωής", για κυριολεκτικά ελεύθερους ανθρώπους (που δεν είναι δηλαδή, μανιακοί κυνηγοί της υπερεπίδοσης, με όλα τα δυσμενή παρεπόμενα της επαγγελματοποίησης της άθλησης, εμπορευματοποίησης του αγωνιστικού θεάματος κλπ.).
• Είναι κίνημα ειρήνης και φιλίας ανάμεσα σε μεμονωμένα άτομα, σε οργανωμένες κοινωνικές ομάδες, λαούς και έθνη.

Και άλλα παρόμοια ωραία και "ανθρωποκεντρικά", αλλά όχι αληθινά, μια και δεν ισχύουν στη σύγχρονη αθλητική (;) μας πραγματικότητα... τότε με βάση τα πιο πάνω, η συμμετοχή σε κάθε είδους παιγνιώδεις γυμναστικές και αγωνιστικές δραστηριότητες ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, χωρίς καμιά εξαίρεση, αντρών και γυναικών, μικρών και μεγάλων, ανάγεται σε δικαίωμα και σαν τέτοιο πρέπει να το διεκδικούμε... Που σημαίνει:

α) Την κατ' αρχάς ένταξη της ουσιαστικής φυσικής αγωγής (ΦΑ) και του αθλητισμού, μέσα στο χώρο και στο χρόνο της εκπαίδευσης, από τη στοιχειώδη μέχρι την ανώτατη και

β) Την απαλλαγή αυτών που κάθε τόσο διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα, από τη φιλοσοφία του "να κάνουμε έξοδα για να έχουμε έσοδα"... και την αντικατάστασή της με μια άλλη που θα συνιστά,

όχι πού και πού, σποραδικά, εντυπωσιακά μεγάλα στάδια, που θα εξυπηρετούν πολλούς καθημένους... και λίγους ασκούμενους ή αθλούμενους...

αλλά πολλά μικρά, κάθε λογής ασκητήρια, προπονητήρια, κολυμβητήρια κ.ά., που θα εξυπηρετούν πάρα πολλούς ασκουμένους ή αθλουμένους και πολύ λίγους μέχρι καθόλου καθημένους.

Η σημειούμενη σήμερα εμπορία του αγωνιστικού θεάματος, που χωρίς ντροπή αποκαλούν "αθλητικό", όσοι με οποιοδήποτε τρόπο το εκμεταλλεύονται, αποπροσανατολίζει, αποχαυνώνει και οπαδοποιεί το φιλοθεάμον κοινό, όπως και αν το παρακολουθεί, "ζωντανά" ή από τα κάθε λογής ΜΜΕ...

Δέστε τι συχνά γίνεται σε κερκίδες γηπέδων και σταδίων...

Αλλοτε "εν χορώ" χιλιάδες αφιονισμένοι να βωμολοχούν, άλλοτε να ψέλνουν τον Εθνικό μας Υμνο, επειδή κάποιοι "δικοί μας", Αμερικάνοι, τέως Γιουγκοσλάβοι ή Σοβιετικοί, κατατρόπωσαν τους "αντιπάλους μας", επίσης Αμερικανούς, τέως Γιουγκοσλάβους ή Σοβιετικούς...

Το "άρτος και θεάματα" των αρχαίων Ρωμαίων, σε όλο το μεγαλείο.

Επί του προκειμένου, αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι όχι μόνο να μη συνοδοιπορούμε με ό,τι ψευδεπίγραφα και χωρίς ντροπή, οι έμποροι του αποκαλούν αθλητισμό, αλλά και με τον "αριστερό λόγο" να δείχνουμε, σε εαυτούς και αλλήλους, τον άλλο δρόμο.

Και ακριβώς γι' αυτό ο "αριστερός λόγος" και όταν ακόμα αφορά στον αθλητισμό, πρέπει να είναι γνήσιος, ανθρωποκεντρικός, απλός, κατανοητός, χωρίς φτιασίδια και, οπωσδήποτε, όχι οπαδός της Α ή της Β ομάδας (ακριβέστερα, πολυεθνικού αγωνιστικού θιάσου...) και της σχετικής με αυτήν σωματικής ή άλλης αγωνιστικής ή διαγνωστικής δραστηριότητας, που ψευδεπίγραφα πάλι οι έμποροί του αποκαλούν άθλημα...

Μα πάνω απ' όλα πρέπει να είναι ομοιόμορφος στα κύρια σημεία αναφοράς του, από ΟΛΟΥΣ όταν τον αρθρώνουν στο όνομα του ΚΚΕ.

Και εδώ, ακριβώς, το Κόμμα πρέπει, επιτέλους, να προσδώσει στις αθλητικές (;) σελίδες του "Ρ" ιδεολογικό περιεχόμενο.

Θεωρητικά οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν ευκαιρία για πανανθρώπινη προσέγγιση, γνωριμία, φιλία, κατανόηση, αλληλοσεβασμό και εκτίμηση, απαλλαγμένοι από κάθε είδους διακρίσεις σκοπιμότητες και αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα.

Καθώς σε όλη τους τη διάρκεια υποτίθεται, πάλι, ότι οι χώροι διεξαγωγής τους φωτίζονται άπλετα από το ιερό φως της Ολυμπίας, αποκλείοντας έτσι και τις παραμικρές φωτοσκιάσεις, μέσα στις οποίες θα μπορούσαν ενδεχόμενα να κινηθούν και να δράσουν διάφοροι επίορκοι.

Ομως, στην πραγματικότητα και στο όνομά τους Τι και ΠΟΣΑ δε γίνονται σε βάρος του Ωραίου, του Μεγάλου και του Αληθινού...

Το δυστύχημα είναι ότι αυτοί που ενεργά τα αποκηρύσσουν είναι πολύ λίγοι...

Ενώ οι άλλοι, οι πολλοί, τι κάνουν..;

Κατά τη γνώμη μου, και σε ό,τι αφορά τους δεύτερους, από αυτούς οι πιο πολλοί ζουν μακαρίως μέσα στην προσωπική τους πλάνη, καθώς, όντας ευαίσθητοι και επηρεασμένοι από το μύθο, αδυνατούν να δουν την πραγματικότητα, με αποτέλεσμα και άθελά τους "να κουβαλάνε νερό" στους επιτήδειους. Σε αυτούς, δηλαδή, που:

α) τα καταφέρνουν και από το τίποτα γίνονται σπουδαίοι, μια και οι ευκαιρίες που δίνονται είναι πολλές και το κλίμα πρόσφορο, για ικανοποίηση και τέτοιων φιλοδοξιών... και

β) που βρίσκουν τον τρόπο και τα οικονομούν, καθώς εκμεταλλεύονται με επιτυχία το ψέμα των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά και πιο γενικά, του σύγχρονου επαγγελματοποιημένου "αθλητισμού" (;), που διέπεται από το πνεύμα της οικονομίας της αγοράς, όπου κυριαρχούν ο ανταγωνισμός, η διαφήμιση, το υπερθέαμα, η υπερεξειδίκευση, η υπερεπίδοση, το ντόπινγκ, η υπερτιμολόγηση, η υπεραξία, το "σταρ σύστεμ", τα πριμ κλπ., όλα τους φρούτα της διεθνούς παραοικονομίας.

Και το πιο τραγικό:

Οι από πλαστικό και χρήμα φτιαγμένοι αυτού του είδους εθνικοί ήρωες και λαϊκοί αγωνιστές... μαζί με τους θιασάρχες τους να θέλουν, καλά και σώνει, να μας "περάσουν" για ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΥΠΟΘΕΣΗ τις δικές τους, πετυχημένες ή

αποτυχημένες, μέσω της αγωνιστικής, οικονομικές τους δραστηριότητες, στα πλαίσια του πολυποίκιλου διεθνούς ανταγωνισμού, που κατατρώγει τις σάρκες των λαών όλου του κόσμου.

Η, να μας πείσουν ότι μετέχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες χωρίς καμιά ιδιοτέλεια και υστεροβουλία, αλλά μόνο για την τιμή της πατρίδας τους και τη δόξα του αθλητισμού.

Συνοψίζοντας όσα μέχρι εδώ διατυπώθηκαν, ο "αριστερός λόγος", όταν έτσι δηλώνεται από αυτόν που τον αρθρώνει, πρέπει να αποδίδει, χωρίς περιστροφές, το δικό του ιδεολογικό υπόβαθρο, αδιαφορώντας για το πόσους θα ευχαριστήσει και πόσους θα δυσαρεστήσει.

Παρεκκλίσεις, προς οποιοδήποτε άλλη κατεύθυνση είναι ανεπίτρεπτες, αφού με αυτές ο "αριστερός λόγος" χάνει την ουσία του, ξεφτίζει.

Κάτι που, δυστυχώς, όχι σπάνια, συμβαίνει:

• Αλλοτε με το πρόσχημα μιας δήθεν ρεαλιστικής αντιμετώπισης κάποιων διαμορφωμένων πια καταστάσεων, όπως, π.χ., στο χώρο του σύγχρονου αθλητισμού, αλλά και γενικότερα στην κοινωνία που ζούμε, και
• Αλλοτε στο όνομα της εξέλιξης, καθώς επιχειρείται, μάλλον από άγνοια, να εξωραϊστεί το ΣΥΣΤΗΜΑ, που τις γέννησε και τις γεννάει (τις διαμορφωμένες πια καταστάσεις...) αυξάνοντάς τες καθημερινά.

Με άλλα λόγια και σε ό,τι αφορά τώρα τον "αριστερό αθλητικό λόγο", αυτός πρέπει:

• Να λέει τα πράγματα με το αληθινό τους όνομα.
• Να δίνει την πραγματική τους διάσταση... και
• Να μη συνοδοιπορεί με τους ανά τον κόσμο "καπάτσους",

που προσπαθούν, αθλητικά νομότυπα, να καλύψουν τις δικές τους αθλητικές εκτροπές, με τη χρησιμοποίηση, έντεχνα και για να θολώνουν τα νερά, λέξεων και χαρακτηρισμών, όπως, π.χ., πρωταθλητισμός, ημιεπαγγελματικός, ή επαγγελματικός, ή ερασιτεχνικός αθλητισμός... μια και αυτός

είναι εξ ορισμού "ερασιτεχνικός" και όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού και δεν του χρειάζονται τέτοιου είδους επιθετικοί προσδιορισμοί και διακρίσεις.

Αποτελεί αντίφαση πρώτου μεγέθους και χαρακτηριστικό διχασμένης προσωπικότητας όταν:

• Από τη μια μεριά υποστηρίζεται ότι ο αθλητισμός είναι "τρόπος ζωής" για κυριολεκτικά ελεύθερους ανθρώπους και παιδευτικό μέσο καθολικής τους βελτίωσης ή ότι είναι κίνημα ειρήνης και φιλίας ανάμεσα σε μεμονωμένα άτομα, σε οργανωμένες κοινωνικές ομάδες, λαούς και έθνη... και
• από την άλλη μεριά γίνεται αποδεκτός ο μέσω της άθλησης (;) βιοπορισμός ή πλουτισμός ορισμένων, θεωρώντας την επαγγελματική και μάλιστα κερδοφόρα επιχειρηματική δραστηριότητα. Και ακόμα, ο σε ατομικό, ομαδικό, τοπικό, εθνικό, διεθνές και παγκόσμιο επίπεδο εκδηλωνόμενος ανταγωνισμός (σε αντικατάσταση του συναγωνισμού), που κορυφώνεται με επάρσεις σημαιών, με ανακρούσεις εθνικών ύμνων, πέρα και έξω από κάθε αθλητική λογική και άλλα παρόμοια, που στο σύνολό τους συνιστούν αθλητική εκτροπή.

Στους έντεχνα καλλιεργούμενους, από τους επιτήδειους, μύθους των κάθε λογής αθλητικών και μη ειδώλων,

• που, όπως κιόλας ειπώθηκε, αποπροσανατολίζουν, αποχαυνώνουν και οπαδοποιούν το φιλοθεάμον κοινό τους,
• που τρέφουν τις παιδικές και εφηβικές ιδιαίτερα ψυχές, αλλά και κάθε άλλης ηλικίας άτομα που έχουν "μειωμένη αντίσταση", με κάθε λογής αυταπάτες, με διαφθορά, με κοινωνική απάθεια και ψυχοπαθολογία, γεγονός που δυσκολεύει αφάνταστα την προσέγγισή τους με "αριστερό λόγο",
• που τους προτείνουν τη φυγή, την ψευδαίσθηση και την ιδιώτευση, σαν τη μοναδική λύση στα μεγάλα και σύγχρονα πανανθρώπινα προβλήματα, όπως είναι αυτά της ειρήνης, της φτώχειας, της πείνας, της στέγασης, της μόρφωσης, των κοινωνικών σχέσεων, του πολιτισμού και άλλα παρόμοια, τα οποία η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ, όλο και πιο πολύ βαθαίνει.

Ν α π ρ ο τ ε ί ν ο υ μ ε

τις αξίες των προτύπων

που διδάσκουν το νόημα του τίμιου αγώνα, σε όλα τα επίπεδα και τις μορφές του, την αποστολή της ανθρώπινης φύσης και το ρόλο της κοινωνικά συγκροτημένης προσωπικότητας, αυτής που ζει και χαίρεται την ομορφιά και το ξεπέρασμα των δυσκολιών της ζωής και του φυσικού μας περιβάλλοντος.

Και όλα αυτά μέσα από την ανάπτυξη του ορθολογικού πνεύματος, της δημιουργικής φαντασίας, αλλά και της αισθητικής, της συμμετοχής στον Ωραίο, στο Μεγάλο, και στον Αληθινό Αγώνα της Ζωής.

Τέλος, δεν αρκεί να δηλώνει κανείς αντικαπιταλιστής.

Πρέπει και να το δείχνει με την καθημερινή του πρακτική, εναντιούμενος σε κάθε του θεσμοθετημένη πτυχή ή έκφραση, όπως τέτοιος είναι και ο σύγχρονος επαγγελματοποιημένος και ανταγωνιστικός αθλητισμός, η υπαγωγή του οποίου στα υπουργεία Εργασίας, Εμπορίου και Δημοσίων Θεαμάτων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, είναι επιβεβλημένη.

Οι ευκαιρίες είναι καθημερινές και πάρα πολλές.

Ας τις εκμεταλλευτούμε, προβάλλοντος τον "αριστερό αθλητικό λόγο", που για να είναι ενιαίος, όπως κιόλας ειπώθηκε, θα πρέπει και αυτός κάποτε να προσδιοριστεί με ευθύνη της καθοδήγησης του ΚΚΕ.

ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Γυμναστής - προπονητής