Ο ΝΙΚΟΣ ΝΤΑΜΠΙΚΗΣ,από τη Λάρισα, μας γράφει για τη συνάντηση που είχε στο τρένο Λάρισα - Αθήνα με ένα Βούλγαρο που εγκατέλειψε την πατρίδα του, το Μπουργκάς (Πύργο), για να βρει δουλιά στην Ελλάδα. Ράικο τ' όνομά του, που ύστερα από τόσα χρόνια άνετης και ξέγνοιαστης ζωής στην ηρεμία και γαλήνη της μέχρι προχτές σοσιαλιστικής Βουλγαρίας, ακολούθησε η εθνική συμφορά. Ο Ράικο διηγήθηκε με λεπτομέρειες το "χτες" και το "σήμερα" της Βουλγαρίας και τους λόγους που τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει προσωρινά τον τόπο του και να 'ρθει στη φιλόξενη Ελλάδα.

"Και συλλογιζόμενος - γράφει ο Νταμπίκης - υπέθετα πόσοι τέτοιοι άνθρωποι δεν πήραν το δρόμο της προσφυγιάς ανά τον κόσμο". "Χωρίς αγώνα - μου είπε - δε γίνεται τίποτα. Μόνο με την πάλη μας μπορούμε να ανατρέψουμε την κατάσταση".

Φτάνοντας στην Οινόη αποχαιρετίστηκα με τον Ράικο, που πήρε το δρόμο για τη Χαλκίδα κι εγώ για την Αθήνα. "Ωρα σου καλή Ράικο, καλή χρονιά και

καλή πατρίδα", του λέω, με τη σκέψη πως θα εξοικονομήσει τα προς το ζην γι' αυτόν και την οικογένειά του, αναπολώντας πάντα το παρελθόν της σοσιαλιστικής Βουλγαρίας.

Κουράγιο κι υπομονή Ράικο. Εχει ο καιρός γυρίσματα...