Τριάντα χρόνια μετά... | ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Τριάντα χρόνια μετά...

Εκπομπές, αφιερώματα και αναμνήσεις. Αναμνήσεις από την τηλεόραση του τότε. Τότε, πριν τριάντα χρόνια όταν στο κτίριο του ΟΤΕ στη Γ Σεπτεμβρίου, έμπαιναν οι "βάσεις" και τα θεμέλια της ελληνικής τηλεόρασης. Τότε που η τεχνολογία ήταν σχεδόν πρωτόγονη και χρειαζόταν το μεράκι, το κέφι και το όραμα για την τηλεοπτική εκκόλαψη και δημιουργία. Είναι η νοσταλγία των πρώτων τηλεοπτικών στιγμών, η νοσταλγία για το χτες, τα χρόνια που έφυγαν και στο πέρασμά τους οι ελπίδες λοξοδρόμησαν από το όνειρο των πρώτων "σκηνών". Γιατί την πειραματική τηλεόραση, μετά από λίγο τη σφράγισε η επτάχρονη δικτατορία, οι ασπρόμαυρες εικόνες, που αμαύρωσαν και την ιστορία της Ελλάδας και την τηλεοπτική ιστορία στα πρώτα της χρόνια, στα πρώτα της βήματα. Και μερικά χρόνια αργότερα, οι εκάστοτε κυβερνήσεις συνέθλιβαν την αξιοπιστία και το κύρος της ΕΡΤ. Δεν είναι, λοιπόν, όλα ρόδινα στην ασπρόμαυρη ιστορία της τηλεόρασης. Γιατί η εποχή του "Αγνωστου πολέμου" μπορεί να πέρασε, αλλά ήρθαν άλλες εποχές, που "χρωμάτισαν" με μελανά κυβερνητικά χρώματα την πορεία της κρατικής ραδιοτηλεόρασης, αφήνοντάς της ένα ανεξίτηλο μελάνωμα, από το οποίο ακόμη και σήμερα είναι δύσκολο να λησμονηθεί.

Ωραίες είναι οι νοσταλγικές εκπομπές, που παρουσιάζονται αυτές τις ημέρες. Ωραίες, γιατί περισσότερο, δείχνουν το μεράκι και το πάθος, με το οποίο δούλευαν τότε οι πρωτεργάτες της νέας τηλεοπτικής κατάστασης στη χώρα μας. Ομως η νοσταλγία, η ομορφιά ορισμένων στιγμών και τρέιλερ του χτες, δεν είναι για να θρηνούμε άκοπα την τηλεοπτική ασχημία του σήμερα.

Οι εποχές του "Γιούγκερμαν" και των "Πανθέων" πέρασαν ανεπιστρεπτί, παίρνοντας ίσως μαζί τους, την ομορφιά των νεανικών τηλεοπτικών χρόνων. Η εμφάνιση της ιδιωτικής τηλεόρασης, άλλαξε άρδην το τηλεοπτικό τοπίο. Από την κυβερνητική ασφυξία της ΕΡΤ, οι τηλεθεατές "μετακόμισαν", στο θέαμα της ανοησίας και του εμπαιγμού της νοημοσύνης τους. Τα μηχανάκια της AGB, ρυθμίζουν τις καταναλωτικές ψευδεπίγραφες "ευαισθησίες", "σκηνοθετώντας" μια αμφισβητούμενη πραγματικότητα, μακριά από οράματα, πολιτιστικές αξίες και προσμονές. Και η τηλεόραση ζει και βασιλεύει τριάντα χρόνια μετά τη γέννησή της, μεταξύ "μπουγιελωμάτων" σε τοκ σόου και καταρράκωσης κάθε έννοιας σεβασμού της ίδιας της ζωής. Το τοπίο αυτό εξακολουθεί ν' ανθεί κάτω από το βλέμμα και υπό την επίβλεψη των κυβερνητικών υπευθύνων, λίγο πριν το 2000. Γιατί ουδείς από τους πολιτειακούς και κυβερνητικούς υπεύθυνους έχει το σθένος και τη θέληση, να καταλύσει το μονοπώλιο της AGB, την παντοκρατορία των διαπλεκόμενων συμφερόντων, να ενισχύσει και να διευρύνει το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης και να κάνει νόμους, που να ρίχνουν άπλετο φως στο σκιερό και συσκοτισμένο τηλεοπτικό τοπίο, μακριά από τους κάθε είδους "εργολάβους" της φαυλότητας και των απορριμμάτων.

Κούλα ΑΝΤΩΝΙΟΥ