Για να μαζέψουν τα χρειαζούμενα ώστε να βγουν μια μέρα στη σύνταξη, όργωσαν τα πέλαγα. Χιλιάδες μέρες χωρίς στεριά, εκατομμύρια μίλια, κύματα θεριά και καταστάσεις που πέρα απ' το μύθο, κάνουν τα μαλλιά ν' ασπρίζουν πριν την ώρα τους. Η οικογένεια, είναι γι' αυτούς ένας μονίμως ανικανοποίητος πόθος. Οι περισσότεροι δεν έχουν ακούσει ούτε καν το κλάμα του παιδιού τους. Και ζουν πάντα με τ' όνειρο να βγουν μια μέρα στη στεριά. Τώρα τούς απαγορεύουν ακόμα κι αυτό το δικαίωμα, τούς κλέβουν το ύστατο όνειρο.

Οι συνταξιούχοι ναυτικοί, όλο και περισσότερο, είναι πλέον μόνο τυπικά συνταξιούχοι. Αντε να ζήσεις με 67.000 δραχμές το μήνα. Φυλλάδιο δεν έχουν να μπαρκάρουν. Φεύγουν λοιπόν, με τα λεγόμενα "ανασφάλιστα". Και μεγαλώνει επικίνδυνα πλέον, ο αριθμός αυτών που δε γυρίζουν πίσω. Τις προάλλες ήταν ο υπερεξηντάχρονος καπετάνιος του "Σι Φέιθ". Τώρα χάθηκε ο μηχανοδηγός του "Αιγαίον", 66 χρόνων. Οταν έπιασε φωτιά το πλοίο, δεν πρόλαβε να βγει από το αντλιοστάσιο και τον πήρε μαζί του, στο βυθό.

Λένε πως τα αφεντικά πετάνε τους εργάτες όταν γίνουν στυμένες λεμονόκουπες. Οι εφοπλιστές, οι επονομαζόμενοι πατριώτες, έχουν βρει τον τρόπο να στύβουν και τις στυμένες λεμονόκουπες.