Συνέπεια αυτής της πολιτικής, είναι ότι παράλληλα με τη "βελτίωση" κάποιων δεικτών της οικονομίας έχουμε συνεχή παραγωγική υποβάθμιση της χώρας και ένταση της εξάρτησης από τα ξένα κέντρα, που κουμαντάρονται από τις πολυεθνικές και τη χρηματιστική ολιγαρχία. Αδιάψευστος μάρτυρας για όλα τα παραπάνω, είναι τα αλλεπάλληλα λουκέτα σε μικρά και μεγάλα εργοστάσια, η αύξηση της ανεργίας, η άνθηση της φτώχειας και οι συνταγές των ξένων κέντρων για συνέχιση της ίδιας πολιτικής.

Καθόλου τυχαία, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επιμένει σε ένα μοντέλο οικονομικής πολιτικής, που έχει δοκιμαστεί στο παρελθόν και αποδείχτηκε αποτελεσματικό για τους μεγαλοεπιχειρηματίες, αλλά χρεοκοπημένο και αναποτελεσματικό για την ελληνική οικονομία και τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Το βεβαιώνει η εμπειρία, με τους μεγαλοεπιχειρηματίες από τα "παλιά τζάκια", που καταλήστευσαν τις επιχειρήσεις τους και τις βάφτισαν "προβληματικές" και τις παρέδωσαν καταχρεωμένες στο δημόσιο (συμβάλλοντας έτσι στην έξαρση του δημόσιου χρέους και των κρατικών ελλειμμάτων), ενώ οι ίδιοι "επένδυαν" τα"κλεμμένα" στις ξένες τράπεζες ή σε πολυτελείς βίλες, κότερα καιακίνητα στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Χαρακτηριστική περίπτωση, η ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ, η διοίκηση της οποίας άφησε το εργοστάσιο να μαραζώσει (προφανώς γιατί έκρινε ότι εισάγοντας χαλυβουργικά προϊόντα θα κερδίζει περισσότερα) και προχτές έκανε το πρώτο βήμα για το κλείσιμό του, με την απόφασή της να θέσει σε διαθεσιμότητα 180 εργαζόμενους. Παρόμοια δείγματα γραφής, αποτελούν τα "λουκέτα" στις παραγωγικές μονάδες των βιομηχάνων Αργυρού (Κλωστήρια Φιλιατών και Αττικής), Θεοχαράκη (συναρμολόγηση αυτοκινήτων ΝΙΣΑΝ στο Βόλο), Καρέλλα (Κλωστοϋφαντουργία Αιγαίο), της πολυεθνικής ΠΙΡΕΛΛΙ.

Και δυστυχώς συνένοχοι σ' αυτό το έγκλημα εκ προμελέτης, είναι και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των κομμάτων, που κάθονται στο τραπέζι του "κοινωνικού διαλόγου", εν γνώσει τους ότι αντικείμενο αυτού του διαλόγου, είναι πόσο θα "τσοντάρουν" ακόμη οι εργαζόμενοι για να βελτιωθούν τα κέρδη και υπερκέρδη της ολιγαρχίας του πλούτου.