Υπάρχουν στο σημερινό κόσμο και εφαρμόζονται - νόμιμα - κάποιες ποινές που είναι απάνθρωπες και εξευτελιστικές. Οι ποινές αυτές αφορούν κατά ένα μεγάλο ποσοστό τις γυναίκες. "Η ανθρωπότητα δεν μπορεί πια να αδιαφορεί γι' αυτές τις ποινές, που στρέφονται ενάντια στα ανθρώπινα δικαιώματα και ουσιαστικά ενάντια στις γυναίκες - ποινές που γίνονται πιο επικίνδυνες, όσο επεκτείνεται ο φουνταμενταλισμός". Τα παραπάνω τόνισε η καθηγήτρια Εγκληματολογίας Αλίκη Γιωτοπούλου - Μαραγκοπούλου, πρόεδρος της Διεθνούς Οργάνωσης Γυναικών, στο πρόσφατο επιστημονικό συμπόσιο που έγινε στη μνήμη του καθηγητή Ηλία Δασκαλάκη και οργανώθηκε από το Πάντειο Πανεπιστήμιο και το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών. "Εγκληματίες και θύματα στο κατώφλι του 21ου αιώνα", ήταν το θέμα του Συμποσίου.

Η ομιλήτρια αναφέρθηκε ιδιαίτερα σε ποινές που εφαρμόζονται σε ορισμένες ισλαμιστικές χώρες, όπως το κόψιμο του χεριού για την τιμωρία της κλοπής, το δημόσιο μαστίγωμα για τις γυναίκες που δε φορούν τσαντόρ ή μαντίλι, τη θανάτωση με λιθοβολισμό των γυναικών που είναι μοιχαλίδες - ενώ για τις ίδιες πράξεις ο σύζυγος δεν τιμωρείται. "Υπάρχει, είπε, μια απαράδεκτη δυσαναλογία μεταξύ του ανθρώπινου δικαιώματος που έβλαψε η πράξη, όπως, λ.χ., μια μικροκλοπή, και μεταξύ της ποινής που επιβάλλεται.

Αντίθετα, στην περίπτωση του τσαντόρ λ.χ., η γυναίκα που δεν το φοράει δεν προσβάλλει κανένα ανθρώπινο δικαίωμα, αλλά ασκεί ένα δικό της ανθρώπινο δικαίωμα.Η επιβολή του τσαντόρ προσβάλλει το δικαίωμα της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας, το δικαίωμα που έχει να σκέπτεται, όπως εκείνη νομίζει και να έχει ανάλογη συμπεριφορά. Είναι ένα δικαίωμα αναγνωρισμένο διεθνώς. Κι όμως, η ποινή του μαστιγώματος βλάπτει τη σωματική της ακεραιότητα, που είναι τμήμα του σεβασμού της ανθρώπινης αξίας μαζί με την ψυχική της υγεία που έχει σχέση με την τιμή και την υπόληψή της. Σ' ό,τι αφορά τη μοιχεία, δε θεωρείται πια, όπως παλιά, αξιόποινη πράξη, αλλά παραβίαση της ηθικής υποχρέωσης που έχουν οι σύζυγοι για αμοιβαία πίστη. Οι ποινές αυτές, που επιβάλλονται σε ορισμένα κράτη, προσβάλλουνβαρύτατα τα ανθρώπινα δικαιώματα και η διεθνής κοινωνία πρέπει να αντιδράσει"!

Η ομιλήτρια επισήμανε ακόμα ότι σύμφωνα και με πρόσφατες διεθνείς ρυθμίσεις οι πολιτιστικές διαφορές κάθε χώρας γίνονται σεβαστές, εφ' όσον όμως δε συγκρούονται με τα ανθρώπινα δικαιώματα και το σύνολο των κανόνων Διεθνούς Δικαίου που δεσμεύουν όλες τις χώρες. Ετσι, οι ίδιοι οι πολίτες μιας χώρας μπορούν να καταγγείλουν τη χώρα τους σε διεθνή όργανα για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Στο ίδιο Συμπόσιο, δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στον τρόπο που προβάλλεται η βία και η εγκληματικότητα μέσα από τα ΜΜΕ. Εναν τρόπο που αναπαράγει το ενδιαφέρον για την προσωπικότητα του εγκληματία και όχι για τις καταστάσεις που οδηγούν στο έγκλημα, όπως τόνισε η Ελένη Λαμπροπούλου: Τα γεγονότα γίνονται θέαμα και παιχνίδι, είπε, ο τηλεθεατής συνηθίζει στην απαισιοδοξία, στην παθητικότητα, στην αδιαφορία, στο συμβιβασμό με την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Το ενδιαφέρον του επικεντρώνεται σε πρόσωπα και όχι σε κοινωνικά προβλήματα. Ετσι, τα ΜΜΕ αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη από τα κοινωνικά προβλήματα ή ακόμα πιο εγκληματικές πράξεις που συμβαίνουν.

Οτι το έγκλημα προσωποποιείται, βγήκε σαν συμπέρασμα και από μια άλλη έρευνα, σχετική με την προβολή της εγκληματικότητας από τον Τύπο, που ανακοίνωσε ο Αλ. Αρφαράς: "Δε δίνεται, είπε, το κοινωνικό πλαίσιο από τον Τύπο και οι αναλύσεις που δημοσιεύονται είναι συνήθως επιφανειακές". Ο ομιλητής ανέφερε μάλιστα, ανάμεσα σε άλλα, ότι από τις εφημερίδες που εξετάστηκαν ("Νέα", "Ελευθεροτυπία", "Απογευματινή", "Καθημερινή", "Ριζοσπάστης" και "Χανιώτικη Ελευθεροτυπία") τα χαμηλότερα ποσοστά προβολής εγκλημάτων είχε ο "Ριζοσπάστης".