Ηταν κάποτε δυο παιδιά, ο Κλωντ και η Μαρί. Τα καλοκαίρια, που ο καιρός ήταν καλός και δεν είχαν σχολείο, ο Κλωντ και η Μαρί συνήθιζαν να πηγαίνουν στην εξοχή και να περνούν τον καιρό τους άσκοπα και, καμιά φορά, βαρετά. Μια από τις πιο συχνές ασχολίες τους ήταν να κάθονται μπρούμυτα πάνω στα χορτάρια ή το χώμα και να χαζεύουν με τις ώρες τις στρατιές των μυρμηγκιών, που πηγαινοέρχονταν ακατάπαυστα στις φωλιές τους, τις κάμπιες που κατέβαιναν από τα πεύκα σχηματίζοντας μακριές αλυσίδες, τις μέλισσες που βυζαίνανε τη γύρη από τα λουλούδια, τις αράχνες που στήνανε τους ιστούς τους περιμένοντας τη λεία τους, τα σκαθάρια που αγωνίζονταν να μεταφέρουν τεράστιες μπάλες από κοπριά στις φωλιές τους. Ετσι έκαναν κάποιες ενδιαφέρουσες ανακαλύψεις. Παρατηρώντας, ας πούμε, επίμονα ένα συγκεκριμένο μυρμήγκι από τη στιγμή που αυτό έβγαινε από τη φωλιά του, παρακολουθώντας το να ψάχνει την τροφή του κι έπειτα να πασχίζει με ένα σπόρο στάρι, δυσανάλογο μεγάλο σε σχέση με το σώμα του, διαπιστώνανε ότι το συγκεκριμένο μυρμήγκι έχανε την ανωνυμία του κι αποκτούσε μια προσωπικότητα που το έκανε μοναδικό. Κι ακόμη, ότι αν μια πασχαλίτσα μπορούσε να χαρακτηριστεί ωραία κι ένα σκαθάρι άσχημο, ήταν και τα δύο το ίδιο αξιοθαύμαστα σε αυτόν το μικροσκοπικής κλίμακας κόσμο, που ήδη στα μάτια των δύο παιδιών φάνταζε τεράστιος και πιο αχανής από τον ανθρώπινο που γνωρίζανε.

Τα χρόνια περάσανε, τα δυο παιδιά μεγαλώσανε, τελείωσαν το σχολείο, από Κλωντ και Μαρί γίνανε Κλωντ Νουριτζανί και Μαρί Περενού,αλλά δεν εγκαταλείψανε ποτέ την παιδική τους συνήθεια. Σπουδάσανε βιολογία κι έτσι έτυχε να γνωριστούν, να συζητήσουν και να μοιραστούν το κοινό τους πάθος. Υστερα από είκοσι χρόνια γνωριμίας και έρευνας, δυο χρόνια τεχνικής προετοιμασίας, τρία χρόνια γύρισμα και έξι μήνες μοντάζ, καταφέρανε να πραγματοποιήσουν αυτό το ντοκιμαντέρ με τον τίτλο "Μικρόκοσμος". Οχι για να φτιάξουν ένα διδακτικό έργο, αλλά με σκοπό να φτάσουν τόσο κοντά σε αυτά τα μικροσκοπικά πλάσματα, όσο ποτέ δε θα έφταναν με γυμνό μάτι. Για να δείξουν έτσι το χάος και την απεραντοσύνη που μπορεί να κυριαρχούν σε μια έκταση λίγων τετραγωνικών μέτρων, σε έναν κόσμο τόσο μακρινό και άγνωστο για εμάς, όσο και ο "μακρόκοσμος" των ηλιακών συστημάτων. Μην κάνετε το λάθος και περιμένετε να δείτε το "Μικρόκοσμο" σε κάποια τηλεοπτική προβολή ύστερα από χρόνια. Θα χάσετε την αίσθηση της κινηματογραφικής μαγείας από αυτόν τον κόσμο των πραγματικών κατοίκων της γης. Γιατί μπροστά σε αυτά τα πλάσματα με την απόλυτη σοφία, με την πλήρη επίγνωση του κύκλου της ζωής και της θέσης τους σε αυτόν τον πλανήτη, ο άνθρωπος φαντάζει πραγματικά εξωγήινος.(ΑΒΑΝΑ, ΑΘΗΝΑΙΟΝ, ΑΣΤΕΡΙΑ, ΑΤΤΙΚΑ, ΒΙΛΑΤΖ 7, ΕΜΠΑΣΣΥ, ΚΑΛΥΨΩ)

Πολιτικό, κατ' αρχάς, είναι το ενδιαφέρον της ταινίας του Ιταλού Μίμο Καλοπρέστι,που καταγράφει τον απόηχο της τρομοκρατίας και των ένοπλων ομάδων, που τάραξαν την ιταλική κοινωνία στις δεκαετίες του '70 και του '80. Το φόντο της ιστορίας είναι το σημερινό σκηνικό, όπου ψάχνει κανείς με το μικροσκόπιο να ανακαλύψει κάποιες ριζοσπαστικές φωνές κοινωνικής αμφισβήτησης, όπου και τα τελευταία προσχήματα της επίσημης Αριστεράς έχουν καταρριφθεί, ενώ όσοι συμμετείχαν στα κινήματα της πολιτικής τρομοκρατίας ζουν με την ανάμνηση της δράσης τους, τότε που με πάθος πιστεύανε, ότι με τον τρόπο αυτό θα πραγματοποιούσαν σύντομα μια κοινωνική επανάσταση. Στη φυλακή τώρα οι περισσότεροι από αυτούς, με ένα καθεστώς ημιελεύθερης διαβίωσης για όσους αποκήρυξαν τη λογική της ένοπλης πάλης, προσπαθούν να προσαρμοστούν στις σύγχρονες συνθήκες, να ενταχθούν στην καθημερινή ζωή και να συνδιαλλαγούν με ανθρώπους, που πριν από λίγα χρόνια θα προτιμούσαν να τους πυροβολήσουν. Κι από την άλλη πλευρά η κοινωνία. Οι άλλοι, που δε θα πάψουν να τους αντιμετωπίζουν είτε σαν μαύρα πρόβατα είτε με μια μορφή φιλανθρωπίας, ως άτομα με ειδικές ανάγκες.

Ανάμεσα σε αυτούς τους άλλους υπάρχει και ο Αλμπέρτο Σαγιέβο (Νάνι Μορέτι),καθηγητής στο Τορίνο, που πριν από 12 χρόνια είχε γίνει στόχος με μια απόπειρα δολοφονίας σε βάρος του, από την οποία έτυχε να βγει ζωντανός. Κάποια μέρα ο Σαγιέβο θα συναντήσει τυχαία τη Λίζα Βεντούρι (Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι),τη φοιτήτρια, που τότε τον είχε πυροβολήσει. Θα την αναγνωρίσει αμέσως και θα επιδιώξει να αποκτήσει μια σχέση μαζί της, ελπίζοντας, ότι έτσι θα πάρει μια απάντηση στο ερώτημα που τον βασανίζει: Γιατί; Ενα "γιατί" τελείως προσωπικό, στο οποίο δεν μπορεί να απαντήσει το βιβλίο με τις αναμνήσεις και την πολιτική άποψη ενός πρώην στελέχους των "Ερυθρών Ταξιαρχιών", αποσπάσματα από το οποίο συνηθίζει να απαγγέλλει μεγαλόφωνα κι αχρωμάτιστα, έτσι ώστε να λειτουργούν με τη δική τους αυτονομία και, ταυτόχρονα, αντιστικτικά, καθώς τοποθετούνται ένθετα σε διάφορες στιγμές της δράσης. Ομως, η αναζήτηση του καθηγητή δεν έχει τόσο πολιτικό, όσο ψυχολογικό χαρακτήρα. Και η συνάντηση των δύο ανθρώπων του Θύματος και του θύτη, θα σημάνει και τη συνάντηση των ερωτημάτων τους, τα οποία αποτελούν, ουσιαστικά, και τη μοναδική εκκρεμότητα από τα γεγονότα εκείνης της εποχής. Κι αν τελικά δεν κατορθώνει να απαντήσει ολοκληρωτικά ο ένας στα ερωτήματα του άλλου, ίσως μπορεί με αυτή τη συνάντηση η εκκρεμότητα εκείνη να καταστεί και για τα δύο πρόσωπα κοινή.

(ΕΛΛΗ)

Ερχεται κανείς σε αμηχανία, παρακολουθώντας την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Μαρίας Ηλίου.Αμηχανία, γιατί από τη μια μεριά πρόκειται για μια άψογη δημιουργία, όσον αφορά το εικαστικό καλλιτεχνικό μέρος, γεγονός που προδίδει την ύπαρξη ενός οράματος, το οποίο πραγματώνεται χωρίς καμιά έκπτωση στο φιλμ. Κι αυτό από μόνο του αποτελεί μεγάλο στοίχημα για κάθε δημιουργό, που, για να κερδηθεί, απαιτείται τεράστια επιμονή στο σκοπό του, πολύς κόπος και προπαντός η ικανότητά του να αντλήσει και να συνδυάσει το μάξιμουμ από την απόδοση και τις δυνατότητες των συνεργατών του. Και το στοίχημα αυτό κερδήθηκε. Ετσι κάθε πλάνο της ταινίας είναι ένα πλάνο μοναδικό, στημένο με ακρίβεια και τελειότητα, κάθε καρέ είναι ένα κομψοτέχνημα, η φωτογραφία χαρίζει σε κάθε σκηνή μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα, κάθε χώρος μετατρέπεται σε ένα ονειρικό σκηνικό φωτισμένο με πραγματική πνοή και ευαισθησία. Με δυο φράσεις υπάρχει στις "Τρεις Εποχές" μια εικαστική ποιότητα, που ξεφεύγει από την απλή νατουραλιστική αναπαράσταση - απεικόνιση της πραγματικότητας, και οδηγεί την ταινία σε άλλες σφαίρες μιας μαγείας, που συναρπάζει και αιχμαλωτίζει το βλέμμα του θεατή. Και μόνο για την ποιότητα αυτή αξίζει να δει κανείς τις "Τρεις εποχές", ξέροντας ότι θα αποζημιωθεί με το παραπάνω για τις όποιες αδυναμίες του φιλμ.

Από την άλλη πλευρά δεν απουσιάζει από την ταινία ο μύθος. Υπάρχει και μάλιστα έχει ενδιαφέρον στα στοιχειώδη του χαρακτηριστικά: Τρεις αδελφές, τρεις διαφορετικοί χαρακτήρες και τα διλλήμματά τους μπροστά στις ερωτικές σχέσεις τους και μπροστά σε κοινωνικές καταστάσεις δύσκολες και επίφοβες, καθώς ανακαλύπτουν ένα οικολογικό σκάνδαλο πίσω από το οποίο κρύβονται ισχυρά συμφέροντα. Ομως αυτός ο μύθος δεν κατορθώνει να ολοκληρωθεί δραματουργικά, κι αυτό εξαιτίας ενός σεναρίου που δεν ξεπερνά μια απλοϊκότητα αταίριαστη προς το θέμα, διανθισμένο με διαλόγους επίπλαστης αληθοφάνειας, γεγονός που έχει επιπτώσεις και στην ερμηνεία των ηθοποιών, οι οποίοι είναι φανερό ότι υποδύονται έναν ρόλο χωρίς να τον ζουν, χωρίς να τον πιστεύουν πραγματικά.

• Πριν από το φιλμ προβάλλεται και η μικρού μήκους ταινία του Ηλία Δημητρίου "Prive"

(ΑΑΒΟΡΑ, ΙΝΤΕΑΛ ΜΑΡ., ΜΠΡΟΝΤΓΟΥΑΙΗ, ΦΑΛΗΡΟ 1, ΣΙΝΕΑΚ)

Πρόκειται για μια κινηματογραφική μεταφορά σε σκηνοθεσία Στηβ Μπάρον της κλασικής παιδικής ιστορίας. Ενας τεχνίτης, ο Τζεπέτο (Μάρτιν Λαντάου) φτιάχνει μια ξύλινη μαριονέτα που ζωντανεύει. Ετσι ο Τζεπέτο έχει τώρα ένα παιδί, τον Πινόκιο, φτιαγμένο από ξύλο, με το χαρακτηριστικό γνώρισμα, ότι η μύτη του μεγαλώνει όποτε λέει ψέματα. Οι περιπέτειες αυτού του παράξενου αγοριού θα αρχίσουν, όταν πέσει στα χέρια του Λορεντσίνι, που θέλει να το εκμεταλλευτεί στα θεάματα που διοργανώνει.

(ΚΟΡΟΝΕΤ, ΜΑΡΟΥΣΙ 1, ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΤΑΝ, ΟΠΕΡΑ 1, ΑΠΟΛΛΩΝ ΠΕΙΡ. )

Αγης ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗΣ