ΟΤΟΕ - εργοδότες συμφώνησαν σε αυξήσεις στα όρια της εισοδηματικής πολιτικής, για δυο χρόνια
Δεν ξεφεύγουν "χιλιοστό" από τα όρια της εισοδηματικής πολιτικής της κυβέρνησης, οι αυξήσεις που θα δοθούν το 1997 και 1998 στους τραπεζοϋπάλληλους, σύμφωνα με την πρόταση των εκπροσώπων των τραπεζών που έγινε δεκτή από το Γενικό Συμβούλιο της ΟΤΟΕ χτες, με τις ψήφους της ΠΑΣΚΕ και της ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ (Πουλαρίκας).
Οι αυξήσεις που θα πάρουν οι τραπεζοϋπάλληλοι θα έχουν κόστος 10,5% - 11% για τους εργοδότες σύμφωνα με δικούς τους υπολογισμούς, ενώ προβλέπουν την ονομαστική, ανά κλιμάκιο, αύξηση των μισθών σε πέντε δόσεις για δυο χρόνια! Παράλληλα θα "παγώσουν" τα δραχμικά επιδόματα. Ουσιαστικά οι τραπεζοϋπάλληλοι θα πάρουν αύξηση 8% για τα δυο χρόνια. Το 1997 η αύξηση θα δοθεί σε δυο δόσεις από 3,5% η κάθε μια. Το υπόλοιπο 3,5% - 4% θα δοθεί σε τρεις δόσεις το 1998! Οι εκπρόσωποι των τραπεζών απέρριψαν και άλλα αιτήματα όπως το 35ωρο χωρίς μείωση αποδοχών.
Η ΕΣΑΚ Τραπεζών πρότεινε στο ΓΣ την απόρριψη της πρότασης των εργοδοτών και τη διεκδίκηση μονοετούς σύμβασης με αυξήσεις 15% σε μια δόση και 35ωρο χωρίς μείωση αποδοχών.
Σε ανακοίνωσή της σημειώνει ότι "η κατάληξη της συλλογικής σύμβασης ήταν προδιαγεγραμμένη από τις παρατάξεις ΠΑΣΚΕ, ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ, "Αγωνιστική Συνεργασία" (ΣΥΝ), που ψήφισαν μαζί διετή σύμβαση και ένα διεκδικητικό πλαίσιο που δεν προέβλεπε συγκεκριμένο ποσοστό αυξήσεων, για να μπορεί έτσι η κάθε συνδικαλιστική δύναμη να ισχυρίζεται "ό,τι θέλει" και να μπορούν αυτοί που τράβηξαν την ΟΤΟΕ στο δρόμο του συμβιβασμού και της συναίνεσης, να κάνουν διάφορες αλχημείες, δηλαδή αναδιανομή μέσα από το μισθολόγιο".
Η παράταξη καταγγέλλει ότι οι τραπεζοϋπάλληλοι, παρά τα όσα θα ακουστούν για αυξήσεις, θα έχουν απώλεια εισοδήματος, γιατί "μόνο ο πληθωρισμός 1997 - 1998, το ΑΕΠ της διετίας και η μείωση από τη μη τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας", θα είναι πολύ πάνω από τις αυξήσεις.
Την απόρριψη της πρότασης την πρότεινε επειδή η διετής σύμβαση δεσμεύει τον κλάδο, αφαιρεί τη δυνατότητα οποιασδήποτε διεκδίκησης σε περίοδο έξαρσης της εργοδοτικής επίθεσης, αγνοεί τις ανάγκες των εργαζομένων και δεν ήταν αποτέλεσμα της δράσης και του αγώνα τους.