Ο Ζήσης Σκάρος είχε δημοσιεύσει στο "Ρ" μια εξαιρετικά εμπεριστατωμένη, δισέλιδη επιφυλλίδα, για τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό.Λόγω όμως της συμπύκνωσής της, αντλούμε την άποψή του από σχετικό δημοσίευμα στο "Εθνος" (7/5/82).

Ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός είναι μια μορφή καλλιτεχνικής δημιουργίας που δημιούργησε τις περισσότερες παρεξηγήσεις τόσο από την πλευρά ορισμένων υποστηρικτών του, όσο και από την πλευρά των αντιπάλων του. Δε νομίζω ότι είναι τεχνική ή τρόπος γραψίματος, ούτε φυσικά συνταγή.

Ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός δεν είναι τύπος ή στιλ καλλιτεχνικής έκφρασης. Είναι μέθοδος θεώρησης της πραγματικότητας από το δημιουργό, που θα μετουσιώσει τα βιώματά του ή τις εμπειρίες του σε τέχνη. Για γίνει κατανοητό αυτό, ας πάρουμε τρία βασικά ρεύματα, που χαρακτηρίζονται πιο άμεσα από τις σχέσεις τους με την πραγματικότητα: το νατουραλισμό, το ρεαλισμό και το σοσιαλιστικό ρεαλισμό. Ο νατουραλισμός απεικονίζει την πραγματικότητα όπως φαίνεται. Ο ρεαλισμός, εκφράζει τις σχέσεις των πραγμάτων και των ανθρώπων μεταξύ τους. Ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός βαθαίνει μέσα στην πραγματικότητα και εκφράζει όχι μόνο εκείνο που φαίνεται, αλλά και εκείνο που δε φαίνεται, αλλά που ωστόσο υπάρχει. Βλέπει τον κόσμο στην εξελικτική του πορεία, ανακαλύπτει στοιχεία που κλείνουν μέσα τους το σπόρο του μέλλοντος και εφοδιάζει το δημιουργό με την ικανότητα να κάμει το έργο του όχι μόνο βιώσιμο και πέρα από την εποχή του, μα και να το αναδείξει σε ενεργό παράγοντα προόδου και διαμόρφωσης χαρακτήρων πιο κοινωνικών (σοσιαλιστικών) ανθρώπων.

Βασισμένη η θεώρηση αυτή των πραγμάτων στην υλιστική αντίληψη της ιστορίας και τη διαλεκτική της εξέλιξη, δίνει απεριόριστες δυνατότητες στο δημιουργό να αναδείξει την προσωπική του ταυτότητα και να χρησιμοποιήσει οποιαδήποτε μορφή ή στιλ, ακόμα και σχολή, κρίνει πιο κατάλληλα για την περισσότερη και καλλιτεχνικότερη παρουσίαση της πραγματικότητας στο πνευματικό του έργο.

Οπως στο φιλοσοφικό τομέα οι κλασικοί του μαρξισμού, του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού, δεν έκαναν παρά να συστηματοποιήσουν, να οργανώσουν και να ερμηνεύσουν προηγούμενες φιλοσοφικές ιδέες και να θεμελιώσουν πιο επιστημονικά τη θεωρία τους, έτσι και στον τομέα της τέχνης η διαλεκτική θεώρηση της πραγματικότητας δημιουργεί μια νέα διάσταση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σε προηγούμενες μορφές τέχνης, από τον Ομηρο ως τα σήμερα, δεν υπήρχαν συνειδητά ή ασυνείδητα στοιχεία ενός τέτοιου ρεαλισμού, που κατά τη γνώμη μου η καλύτερη ονομασία θα ήταν διαλεκτικός ρεαλισμός στην τέχνη.Κατά συνέπεια, ο σοσιαλιστικός ή διαλεκτικός ρεαλισμός δεν είναι φαινόμενο περιορισμένου χρόνου, αλλά η μελλοντική εξέλιξη της τέχνης".