Η λαϊκή εξέγερση στην Αλβανία έθεσε στην ημερήσια διάταξη ένα θέμα - κλειδί στην ιστορία της κοινωνικής εξέλιξης και γι' αυτό "εξορκισμένο", ακόμα και ως σκέψη, από τους θεωρητικούς του "τέλους της ιστορίας". Εθεσε μετ' επιτάσεως ένα ζήτημα, που δε θα μπορούσε να προσδιοριστεί, παρά μόνο έτσι: Το δικαίωμα των λαών στην αντίσταση, στη διεκδίκηση, στην εξέγερση. Ο αλβανικός λαός "κατέκτησε" αυτό το δικαίωμα μέσα από τους δρόμους εκείνους, που αναπόφευκτα, αργά ή γρήγορα, οδηγούν στην αφύπνιση των μαζών."Κατέκτησε" και "εξασκεί" το δικαίωμα στην εξέγερση, αφού, πρώτα, έζησε το καθεστώς της τυραννίας. Βίωσε τον ολοκληρωτισμό της δικτατορίας του μαφιόζικου καπιταλισμού. Υπέστη τα δεσμά της πλήρους ανελευθερίας. Γεύτηκε τα αγαθά της εξαθλίωσης και της πείνας, που συνεπάγεται η κατοχή μιας χώρας από τους ιμπεριαλιστές. Ο αλβανικός λαός εξεγέρθηκε, όταν πια μετατράπηκε απόλυτα σε περιφερόμενο ζητιάνο και δούλο, σε ζωντανό πείραμα της μετατροπής του ανθρώπου σε άθυρμα των μηχανισμών της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της επέλασης των πολυεθνικών. Αν, δε, κάτι μπορούμε να συναγάγουμε ως επιπλέον συμπέρασμα, είναι ότι η χειραφέτηση της συνείδησης του λαού είναι αναγκαίο να προωθείται και να πραγματοποιείται, πριν ακόμα υποστεί τα πάνδεινα της απόλυτης εξαθλίωσης.
***
Γι' αυτό, δικαίως, εξεγέρθηκε ο αλβανικός λαός. Γιατί αυτό είναι το τελευταίο αναπαλλοτρίωτο δικαίωμα, που του "άφησε" ο πολιτισμένος κόσμος της Δύσης. Του το "άφησαν", όχι γιατί το ήθελαν, όχι ως "παραχώρηση", αλλά γιατί ανήκει σε εκείνα τα λαϊκά δικαιώματα, που οι κατακτητές και οι εκμεταλλευτές δεν μπορούν να καταργήσουν, όση βία κι αν ασκήσουν. Και γι' αυτό, η εξέγερση είναι το καταφύγιο και η επιβεβλημένη αντίδραση των λαών, όταν γίνεται πασιφανές και αντιληπτό στη λαϊκή συνείδηση ότι η υπάρχουσα κατάσταση δε "ρετουσάρεται", αλλά μόνο ανατρέπεται.
Οσοι επιδιώξουν - καλόπιστα - να αναζητήσουν την επιβεβαίωση του δικαιώματος στην εξέγερση, στο περίφημο αποτέλεσμα που θα έχει, στο αν δηλαδή, τελικά, αυτή η εξέγερση θα οδηγήσει στην ανατροπή και στη σύσταση του "νέου", ένα πρέπει να γνωρίζουν: Ποτέ το "νέο" δε θα έρθει, αν δεν υπάρξει η λαϊκή εξέγερση. Ποτέ η ανατροπή δε θα γίνει πραγματικότητα, αν δεν προηγηθεί η εξέγερση. Και ποτέ μα ποτέ οι κινήσεις των μαζών δεν είναι νοητό να περάσουν από πειραματικά εργαστήρια "εξασφάλισης του αποτελέσματος" για να εκδηλωθούν, γιατί, πολύ απλά, τέτοια εργαστήρια δεν υπάρχουν. Και όσοι τα επικαλούνται δε στοχεύουν, παρά στην αποφυγή των εξεγέρσεων που θα φέρουν το "νέο". Οσο για εκείνους, που η αλλεργία τους κατά των λαϊκών εξεγέρσεων είναι αυτή που τους καθιστά θεωρητικούς του "μάταιου", εκπροσωπούν εκείνο το είδος της κακοπιστίας, με το οποίο δεν αξίζει να ασχολείται κανείς.
***
Τι είναι, όμως, αυτό που ζητά ο αλβανικός λαός; Τίποτα περισσότερο από ελευθερία. Από τη δυνατότητα να δουλεύει και να ζει. Από το στοιχειώδες να μπορεί να κατοικήσει στον τόπο του. Από το δικαίωμα να μην τον κλέβουν και να διακυβερνάται, όχι από μαριονέτες των ιμπεριαλιστών, αλλά να αναγνωρίζει στο πολιτικό προσωπικό της χώρας του, εκείνους, που, τουλάχιστον, δεν τον φυλακίζουν στη μιζέρια και που δεν ενεργούν ως δεσμώτες των κοινωνικών και δημοκρατικών του ελευθεριών. Απέναντι σε όλα αυτά τα αυτονόητα, οι "σωτήρες" της Δύσης έχτισαν ένα γκέτο δικτατορίας, μέσα στο οποίο το μόνο αναγνωρισμένο και νομιμοποιημένο "δικαίωμα" ήταν το πλιάτσικο από τις δυνάμεις των "απελευθερωτών" και "εκπολιτιστών" του λαού της Αλβανίας.
Αυτή είναι η "συνταγή" της "νέας τάξης", που θέλησαν να εφαρμόσουν στη γειτονική χώρα οι γκάνγκστερ της διεθνούς αταξίας και βουλιμίας του μεγάλου κεφαλαίου. Και απέναντι σε αυτή τη "συνταγή", εξεγέρθηκε ένοπλα ο αλβανικός λαός. Κι όμως. Σήμερα, οι βίαιοι εξανδραποδιστές του οτιδήποτε θυμίζει ανθρωπιά στην Αλβανία ντύνονται το προσωπείο του αιματοκυλισμένου "ουμανισμού", που επέδειξαν στην πρώην Γιουγκοσλαβία, στη Σομαλία, στη Ρουάντα, δυσανασχετούν για τον ένοπλο χαρακτήρα της εξέγερσης και δακτυλοδείχνοντας τον ένοπλο αλβανικό λαό, αποφαίνονται: "Είμαστε από θέση αρχής κατά οποιασδήποτε βίας"!
***
Δεν υπάρχει ντροπή, για να την επικαλεστεί κανείς και να την αναζητήσει στο πρόσωπο των μακελάρηδων των λαών. Μόνο από υποκρισία και κυνισμό είναι φτιαγμένη η ιδιοσυγκρασία τους. Τόση υποκρισία, που μιλούν για "μη βία" οι παγκόσμιοι δολοφόνοι! Αυτοί που καθόλου δεν ενοχλούνται από τη βία που ασκούν τα βομβαρδιστικά τους στα Βαλκάνια ή από τη βία που "εγγυούνται" τα όπλα, όταν αυτά βρίσκονται στα χέρια των δικτατόρων, τύπου Μπερίσα. Αντίθετα, οι δήθεν αρχές τους, περί "μη βίας", αναφύονται στο προσκήνιο, όταν οι λαοί, μη έχοντας άλλη επιλογή, παίρνουν όλα τα μέτρα, ακόμη και τα όπλα, ώστε να μην οδηγηθούν σαν πρόβατα στα σφαγεία των Μπερίσα. Είναι σαφές γιατί. Ξέρουν να ξεχωρίζουν την αποδεκτή από τη μη αποδεκτή βία. Αποδεκτή είναι η δική τους, η αντιδραστική, η ιμπεριαλιστική βία. Το ανοσιούργημα αρχίζει από τη στιγμή που ο λαός θα εξοπλιστεί για να την αντιμετωπίσει! Ομως, αυτό που σίγουρα ενοχλεί τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και όλους τους χειροκροτητές του "ανθρωπισμού" τους, όπως η ελληνική κυβέρνηση, δεν είναι μόνο τα όπλα που έχει στην κατοχή του ο αλβανικός λαός. Εκείνο που βαθιά τους απειλεί, εκείνο που ουσιαστικά τους τρομοκρατεί, είναι η δύναμη των εξοπλισμένων, οργανωμένων μαζών. Γιατί εκεί βρίσκεται το "όπλο" των λαών, μαζί και του αλβανικού. Το "όπλο" τους είναι η μαζική εισβολή τους στο προσκήνιο της συγγραφής των κοινωνικών εξελίξεων. Η δύναμη δε βρίσκεται, τόσο στα Καλάσνικοφ, όσο σ' αυτούς που τα κρατάνε. Δηλαδή στην εξεγερμένη λαϊκή μάζα, που αποτελεί τη συντριπτική πλειοψηφία του αλβανικού λαού. Και αυτό είναι το αιώνιο πρόβλημά τους. Οτι τη δύναμη που αναπτύσσουν οι λαϊκές μάζες, όταν έρχονται στο προσκήνιο της ιστορίας, όσες φορές κι αν την καταπνίξουν, τελικά, δεν μπορούν να την "αφοπλίσουν".
Ν. Μπ.
Feeds
