Κατ' αρχήν, δεν μπορεί να λογίζεται κάποιος φορέας αριστερός με τρόπο αυθαίρετο. Εχει, πρέπει να έχει και να πιστεύει σε αρχές και σαφείς σκοπούς. Από θεωρητική άποψη, σημαίνει ότι δε φτάνει απλά να περιγράφει ή να ερμηνεύει τον κόσμο, αλλά να αγωνίζεται για την αλλαγή του και μάλιστα προς συγκεκριμένη κατεύθυνση, προς όφελος των πολλών, των εργαζομένων, που, ενώ παράγουν τον κοινωνικό πλούτο, τον σφετερίζονται, στο μεγάλο μέρος του, οι λίγοι. Επιπλέον: Για έναν αριστερό φορέα, η πολιτική του αντίληψη και πρακτική πρέπει να στηρίζεται στην επιστήμη, και όχι σε αυθαίρετα σχήματα. Να έχει ως κριτήριο τις απαιτήσεις και τις ανάγκες της κοινωνικής προόδου, αλλά και το κριτήριο της πράξης, που είναι αλάνθαστο και απόδειξη της αντιστοιχίας λόγων και έργων.

Η πολιτική του ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο δεν έχει σχέση με την Αριστερά, αλλά κινείται σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Εχει πλήρως υποταχθεί και ταυτιστεί με τις δυνάμεις της κοινωνικής πισωδρόμησης. Από εδώ και η αγωνία της αναζήτησης κάλπικου διαβατηρίου και ταυτότητας, για να περάσουν στην ελληνική κοινωνία στα επόμενα χρόνια ακόμα πιο αντιλαϊκά μέτρα. Να η απόδειξη: Μας λένε ότι η οικονομία έχει παγκοσμιοποιηθεί, ότι αναπτύσσεται ένας πρωτοφανής ανταγωνισμός ανάμεσα στις ισχυρές οικονομικές μονάδες και χώρες και σαν μικρή χώρα που είμαστε πρέπει να προσαρμοστούμε, να εκσυγχρονιστούμε κλπ.

Τι σημαίνει προσαρμογή και σε ποια κατεύθυνση θα προχωρεί αυτή, μας το λέει χωρίς περιστροφές ο κ. Παπαντωνίου, σε συνέντευξή του στο ΒΗΜΑ της 19/1/97: Στο πλαίσιο της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης, κεντρικός στόχος της πολιτικής μας θα είναι να διευκολύνουμε και να επιταχύνουμε τη διαρθρωτική πολιτική της οικονομίας στις συνθήκες του ανταγωνισμού. Και συμπληρώνει αμέσως: Η μικρή ελληνική οικονομία για να σταθεί διεθνώς χρειάζεται ισχυρές μονάδες. Και συνεχίζει, περιγράφοντας τα μέσα για την υλοποίηση αυτής της πολιτικής: Το πρώτο είναι ότι θα πρέπει να ολοκληρώσουμε την απελευθέρωση των αγορών και να άρουμε τα εμπόδια που υπάρχουν στη λειτουργία του υγιούς ανταγωνισμού... Η λειτουργία της αγοράς εργασίας δεν είναι ταμπού... Δεύτερον είναι οι ιδιωτικοποιήσεις. Πρέπει να επιταχύνουμε τους ρυθμούς των ιδιωτικοποιήσεων... Τρίτον, οι δημόσιες επιχειρήσεις και οι οργανισμοί... Ολες οι επιχειρήσεις μετατρέπονται σε Ανώνυμες Εταιρίες... Τέταρτον, τομέας διαρθρωτικών αλλαγών είναι το τραπεζικό σύστημα. Υπάρχει γενικότερα το θέμα της δημιουργίας ισχυρών τραπεζικών ομίλων...

Στην υπηρεσία του κεφαλαίου λοιπόν, κινούνται οι προσαρμογές του ΠΑΣΟΚ παραδίνοντας και δένοντας χειροπόδαρα στα συμφέροντά του τους εργαζόμενους, τις ελευθερίες και δικαιώματά τους, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, το ίδιο το ειρηνικό μέλλον της περιοχής.

Η πολιτική αυτή δεν αποτελεί κάποια ελληνική ιδιομορφία, αλλά είναι η ενιαία πολιτική των πολυεθνικών, που προωθούνται στην ίδια γραμμή σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες. Πολιτική, που οδηγεί, όχι στην πρόοδο, αλλά στην επιτάχυνση των διαδικασιών καταστροφής μεγάλου όγκου παραγωγικών δυνάμεων, αύξησης της ανεργίας, της φτώχειας και έντασης του ακήρυκτου πολέμου για το μοίρασμα και ξαναμοίρασμα των αγορών. Αλλά αυτή η εξέλιξη θυμίζει από ιστορική άποψη τα τελευταία στάδια της φεουδαρχίας. Το μέλλον, επομένως, που αφορά το λαό μας, περνάει μέσα από την ήττα του ΠΑΣΟΚ και όχι από την αναπαλαίωσή του.

Τα ίδια ισχύουν και για το ΣΥΝ. Κι αυτός υποστηρίζει τα ίδια με το ΠΑΣΟΚ, παριστάνοντας, ταυτόχρονα, τον διαφωνούντα με την πολιτική της κυβέρνησης. Να ένα τελευταίο παράδειγμα αυτής της ταυτότητας απόψεων. Ο Κ. Σημίτης δήλωσε για τις εξελίξεις στην Αλβανία: Η κυβέρνηση βρίσκεται σε συνεννόηση με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, για να υπάρξουν από κοινού δράσεις, οι οποίες θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, ιδίως όσον αφορά την επισιτιστική βοήθεια, αλλά και ως προς τις πολιτικές εξελίξεις!

Τι είπε ο ΣΥΝ; Τα ίδια, με άλλα λόγια. Συγκεκριμένα: Η ΕΕ, ο ΟΑΣΕ, το Συμβούλιο της Ευρώπης οφείλουν να εγκαταλείψουν τη στάση του παθητικού (!) παρατηρητή και να κινηθούν αμέσως για τη δημοκρατία στην Αλβανία, σύμφωνα με τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου!

Και η κυβέρνηση και ο ΣΥΝ απευθύνονται στην ΕΕ να λύσει (!) το πρόβλημα της δημοκρατίας στην Αλβανία. Της αναγνωρίζουν (της ΕΕ) το δικαίωμα να επεμβαίνει και να καθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις σε μια άλλη χώρα! Προσφεύγουν στην ΕΕ, από φόβο μήπως ο λαός της Αλβανίας βρει το δρόμο του και αναποδογυρίσει τον καπιταλισμό που επέβαλαν οι ιμπεριαλιστές σ' αυτήν τη χώρα, με τα χειροκροτήματα και του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ... Και κάνουν πως δεν ξέρουν ότι η ΕΕ και γενικά τα μονοπώλια έχουν ξεζουμίσει τον αλβανικό λαό, ότι έχουν επιδοθεί σε ένα άνευ προηγουμένου πλιάτσικο στη χώρα και γενικά στα Βαλκάνια και αλλού.

Γι' αυτό και το διαβατήριό τους είναι κάλπικο, πλαστό. Με τέτοιο διαβατήριο, όμως, η σύλληψη είναι, σε κάποια στιγμή, βέβαια.

Π. Ρ.