Είδα σε κάποια εφημερίδα τη φωτογραφία της Ντόλι - το επτάμηνο αρνάκι - και σπάραξε η καρδιά μου. Την κοίταξα προσεκτικά, την ξανακοίταξα και αναρωτήθηκα: Γιατί; Τι τους φταίει τώρα το έρημο, που το 'φεραν στον κόσμο, το μάντρωσαν, το διέσυραν και το παρέσυραν; Τι προσπαθούν να αποδείξουν, σε τι αποσκοπούν; Η Ντόλι είναι το πρώτο θύμα της ανθρώπινης μωροφιλοδοξίας για τη μαζική παραγωγή. Η Ντόλι είναι η μικρή "Εύα", φτιαγμένη από μοχθηρούς "θεούς". Ο "Αδάμ" καταργήθηκε από τα καθήκοντά του, έτσι, αναρωτιέμαι, και όχι μονάχα εγώ, τα επόμενα θύματα ποια θα είναι; Οι άνθρωποι ασφαλώς. Μα επιτέλους, τι είναι εκείνο που κάνει έναν άνθρωπο μοναδικό και ανεπανάληπτο; Μα φυσικά η διαφορετικότητά του. Η σατανική εφευρετικότητα των επιστημόνων, όμως, δε θ' αργήσει να την καταργήσει τα επόμενα χρόνια αν δε ληφθούν δραστικά μέτρα. Τώρα. Μετά θα είναι αργά.

Είδα σε κάποια εφημερίδα ή στο όνειρό μου ήταν, μπερδεμένα πια τα 'χω, ότι σε μερικές δεκαετίες θα περπατάνε άνθρωποι στο δρόμο και θα είναι όλοι ίδιοι. Πανομοιότυποι. Τραγικές "ανθρώπινες" φιγούρες, τρομερές, ανατριχιαστικές, εφιαλτικές, αφάνταστα μοναχικές, ίδιες κι απαράλλαχτες. Ατομα ανέραστα, πλάσματα με τα ίδια, ανθρωπόμορφα, χαρακτηριστικά, καθόλου χαρισματικά, θα ανεβαίνουν το Γολγοθά τους. Και άλλη μοίρα και άλλον προορισμό θα έχουν. Ουδείς γνωρίζει ποιον. Εικασίες κάνουμε και ικεσίες: Να σταματήσουν αυτά τα απεχθή και ειδεχθή πειράματα. Αφού το παρελθόν των κλωνοποιημένων διαταραγμένο θα είναι, αφού δε θα είναι φυσικό, προφανές είναι ότι και το μέλλον τους θα είναι εντελώς αφύσικο. Αφού δε θα είναι αποτελέσματα μιας ερωτικής πράξης, της πιο ευγενικής ανθρώπινης ανάγκης για τη διαιώνιση και την αναπαραγωγή, τι θα είναι άραγε; Προϊόντα μιας ψυχρής απάνθρωπης σκέψης, "αγαθά" ενός απέραντου σούπερ μάρκετ, θα περιμένουν την ημερομηνία λήξης τους. Αυτή πάντα θα υπάρχει.

Είδα σε κάποια ταινία, πάνε χρόνια, τον τρομερό γιατρό του Χίτλερ να ετοιμάζει εκατομμύρια μικρά Χιτλεράκια. Εφυγα από την ταινία στη μέση, δεν άντεξα μέχρι το τέλος. Ακουσα από μια φίλη την εξής απίστευτη και όμως αληθινή ιστορία: Στα 1980 είχε επισκεφθεί στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία, το Νεουροπίν, ένα χωριό, 50 μόλις χιλιόμετρα έξω από το Βερολίνο, ένα χωριό γραφικό, με υπέροχα, τουβλόχτιστα κτίρια, όπου άλλοτε στεγάζονταν οι απλοί τρελοί, το δημόσιο ψυχιατρείο της χώρας ήταν. Κατά τη διάρκεια του ναζισμού, όμως, οι τρόφιμοι άλλαξαν και στεγάστηκαν άλλοι τρελοί, Αριοι, "εκλεκτοί" επιστήμονες, που έκαναν τρομερά πειράματα. Από μέσα έβγαιναν τεχνητά "παιδιά", (...) γνήσια κατά τ' άλλα... Παιδιά ψηλά, γαλανά, παιδιά της αρίας φυλής, παιδιά καθυστερημένα, αλκοολικά και διεστραμμένα. Τα καημένα. Παιδιά αλλόκοτα, που φορούσαν ειδική ταυτότητα στο χέρι για να δείχνουν ανοχή το κράτος και οι πολίτες. Δε φταίγαν άλλωστε αυτά. Οπως δε φταίει και η καημένη η Ντόλι.

Είδα στο όνειρό μου, αυτό είναι σίγουρο, πως οι επιστήμονες έστρεψαν την προσοχή τους στην πρόληψη της ασθένειας και στη θεραπεία της. Είδα το βλέμμα των γιατρών και των ερευνητών στραμμένο με τρυφερότητα στον ανθρώπινο πόνο. Και είδα, λέει, ότι, επιτέλους, βρήκαν το φάρμακο για την ήρεμη και γαλήνια μακροημέρευση σ' αυτόν τον πλανήτη. Αυτό είδα στο όνειρο, και εύχομαι να το δω και στην πραγματικότητα. Οσο για την κλωνοποίηση, που στην πραγματικότητα απάντησα, εύχομαι από δω και μπρος να μην τη βλέπω ούτε στα όνειρά μου.