Απομεινάρια του μεσαίωνα

Απομεινάρια του μεσαίωνα

Του Νίκου ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ

Εντάξει, στην Ελλάδα ζούμε... τα μάτια μας έχουν δει του κόσμου τις ασχήμιες. Εχουμε δει το κράτος και το παρακράτος να σχίζουν - στα δυο - τις γάτες. Εχουμε δει να πετάνε ανθρώπους - δεμένους πισθάγκωνα - στη θάλασσα. Εχουμε δει χαφιέδες να σε παίρνουν από πίσω. Εχουμε ζήσει τον εκβιασμό των κοινωνικών φρονημάτων. Τον περιπτερά να σε καρφώνει στην Ασφάλεια για να μην του πάρουν την άδεια. Εχουμε περάσει Εμφύλιο, εκτελέσεις, εξορίες, χούντες. Τι δε γνώρισε αυτός ο τόπος! Καμιά έκπληξη, λοιπόν, και για τίποτα! Τα πάντα είναι δυνατά!

Καμιά έκπληξη, λοιπόν, και για τους αφρούς, την υστερία και τα κίτρινα σάλια του υπουργού της Δικαιοσύνης. Του ανθρώπου, που καιρό τώρα, βαράει τα στήθια του και βγάζει κραυγές χωρίς νόημα. Παθαίνει αμόκ και κλοτσάει στους πέντε ανέμους. Κυνηγάει - τυφλωμένος - μάγισσες. Κάνει εμετούς. Παθαίνει σπασμούς... Καμιά έκπληξη! Ολα αυτά - τα ανεπανάληπτα - είναι κομμάτι παλιό - και επαναλαμβανόμενο - της ιστορίας μας. Τραγική κατάληξη τραγικών ανθρώπων. Εικόνες μελανές και άθλιες. Κωμικοτραγικές περιπτώσεις χωρίς διέξοδο. Αφιονισμένα πρόσωπα. Περίγελοι της κοινωνίας. Σκιάχτρα που τα ξεθώριασε το φως και ο αέρας. Γκρεμισμένα και φτωχά αγκωνάρια, που - με τον καιρό - έγιναν καταφύγια των ποντικών. Σαπίλα που από μέσα της ξεχύνεται η κρύα μυρουδιά της μούχλας. Αυτή η - γνωστή - μπόχα που σκοτώνει.

Ξαναπαιγμένο έργο, λοιπόν, η "οργή" του κ. υπουργού, ναι. Εργο που παρουσιάζει ενδιαφέρον μόνο για τους "ειδικούς", που εξετάζουν "κλινικές περιπτώσεις", μάλιστα. Αυτό, όμως δεν απαλλάσσει κανέναν μας από τις ευθύνες. Η "τρέλα" δεν περνάει - ποτέ - με τα γέλια και τα ανέκδοτα. Δεν τελειώνει κανένας μαζί του, λέγοντας απλώς: έλα, μωρέ, ο Γιαννόπουλος! Τα πράγματα είναι σοβαρότερα. Ο άνθρωπος αυτός προσβάλλει την αισθητική. Γίνεται επικίνδυνος όταν βρίσκεται σε κρίση! Χάνει τον έλεγχο του νου του και της γλώσσας του. Προσβάλλει και προσβάλλεται. Είναι μείον, πια, η παρουσία του στην πολιτική. Και γίνεται κακό παράδειγμα για τους συντρόφους του.

Και γεννάει, δυστυχώς, κάτι κουτά Γιαννοπουλάκια, σαν τον κ. Τζουμάκα, που με κλειστά τα μάτια - από την αντικομμουνιστική τύφλα τους - τον μιμούνται άκριτα. Ζηλεύουν τη "δόξα" του και τα χειροκροτήματα της γαλαρίας και παίρνουν κι αυτοί τις πλατείες και τα σοκάκια, κάνοντας τα δικά τους - άθλια - νούμερα. Βγάζουν και αυτοί αφρούς και χολή. Χτυπάνε και αυτοί τα στήθια τους. Κάνουν και αυτοί γελοιότητες και αθλιότητες. Και δηλώσεις ξεπερασμένες. Ντυμένες με εκείνες τις πασοκικές κορόνες. Γίνονται ίδιοι και χειρότεροι από το δάσκαλο!

Ολα αυτά, βέβαια, αν θέλεις να αποφύγεις τις ευθύνες και τη "φασαρία", μπορείς να τα "εξηγήσεις" και να τα συγχωρήσεις. Να τα εντάξεις - και αυτά - μέσα στη γενική κρίση της χώρας. Να τα θεωρήσεις πως είναι μέρος των σκανδάλων, των χαριστικών αναθέσεων, της αλλοτρίωσης της ζωής μας. Ομως, πρέπει να ξέρεις - και το ξέρεις - πως αυτά τα φαινόμενα βλάπτουν και σένα. Πως οι λάσπες που πετάνε αυτά τα υστερικά άτομα δε λερώνουν μόνον τους κομμουνιστές. Να θυμίσω, λέτε, πως τα πρώτα τζάμια που σπάσανε οι ναζί ήτανε βέβαια, εβραϊκά. Ομως, είναι γνωστή η συνέχεια!

Τελικά, ποιον, λέτε, να πρόσβαλαν ετούτοι οι υπουργοί, όταν βγήκαν στις τηλεοράσεις και μας έδειξαν - δημόσια - πώς αποπατούν; Ολους μας πρόσβαλαν. Δικός μας υπουργός είναι ετούτος ο αναμαλλιασμένος, που λέει γαϊδούρια όσους δε συμφωνούν με τις απόψεις του; Εμείς του δώσαμε τον τίτλο και την εντολή; Μόνον εμάς προσβάλει, λέτε, η άθλια συμπεριφορά του; Για σας πιστεύετε, θα έχει διαφορετικό λεξιλόγιο, όταν θα του φέρετε και σεις - τις δικές σας - αντιρρήσεις; Δε σας πληγώνουν - και δε σας προβληματίζουν - και σας τέτοιες άγριες συμπεριφορές; Αξίζει, λέτε, ο λαός μας τέτοιους ηγέτες; Μπορεί να τον εκπροσωπούν τέτοιοι άνθρωποι και τέτοιες χυδαίες συμπεριφορές;

Καιρός, νομίζω, να αφήσουμε τις δικαιολογίες. Το Μέτρο ισχύει, ακόμα, για όλους όσοι θέλουν να μετράνε σωστά την αξιοπρέπεια. Η Αισθητική δεν έχει χάσει, ακόμα, την αξία της, για όσους έχουν υψηλά κριτήρια και υψηλή εκτίμηση στον άνθρωπο και τη συμπεριφορά του. Στις μαύρες σελίδες της ιστορίας κανένας δε θα δει το όνομά του με άσπρα φωτεινά γράμματα. Το σκοτάδι, αν - και όταν - κυριαρχήσει, δεν αφήνει κανέναν έξω από το μαύρο του. Χρέος όλων μας, λοιπόν, είναι να απομονώσουμε τα απομεινάρια του μεσαίωνα. Αυτές τις λαδιές που λερώνουν το σήμερα και το μέλλον του τόπου μας. Που εμποδίζουν την εξέλιξη.