"Η συντρόφισσα που έφυγε... που με το παράδειγμά της περισσότερο απ' τα λόγια της μας έδειξε πως η ζωή στον αγώνα δεν ξοδεύεται, μεγαλώνει", αυτή η συντρόφισσα έζησε 60 από τα 81 χρόνια της στην πρώτη γραμμή του επαναστατικού κινήματος της χώρας μας. Είναι η συντρόφισσα που πήρε μέρος στην ίδρυση του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης, που απ' το '48 ακόμα διακήρυσσε πως "άλλο ισοτιμία κοινωνική και πολιτική κι άλλο φυσική εξομοίωση του άνδρα και της γυναίκας" και καθοδηγούσε άνδρες στο πώς να εκπαιδεύουν γυναίκες να γίνουν αξιωματικοί του ΔΣΕ. Είναι η συντρόφισσα που η Ερη Ρίτσου την ευχαρίστησε, χτες, "για το χαμόγελό της" κι ο Φρέντυ Γερμανός έγραψε "έφυγες όπως σου ταίριαζε, πολεμώντας". Αυτή, λοιπόν, η συντρόφισσα έφυγε πράγματι χτες για το πιο μακρύ ταξίδι. Ετσι όπως την είδαμε στη φωτογραφία του "Ρ" καβάλα στο άτι της, κι όπως της έγραψε ο Στρ. Τσαμπής στο βιβλίο συλλυπητηρίων, "μας ήρθες όμορφη και φεύγεις πιο ωραία". Και είναι ψέμα αν πούμε πως εκεί στο νεκροταφείο της Καισαριανής που την αποχαιρετήσαμε, αυτό που επικρατούσε ήταν η θλίψη. Ελλειψη ήταν. Για μια γυναίκα που και στο πάλεμά της με το θάνατο στάθηκε ορθή γράφοντας, μια μέρα πριν, τις τελευταίες γραμμές του βιογραφικού της: "μέσα σ' αυτή την αγάπη του Κόμματός μου, του λαϊκού κινήματος και της οικογένειάς μου, φεύγω απ' τη ζωή ικανοποιημένη".

Κι έφυγε με παραστάτες όχι μόνο τον Χ. Φλωράκη και την Α. Παπαρήγα, όχι μόνο τις 10 τετράδες των στελεχών του Κόμματος και του μαζικού λαϊκού κινήματος, αλλά ένα πλήθος κόσμου, που από τους πλέον διαφορετικούς χώρους προέλευσης ήρθε εκεί για αυτόν τον τελευταίο ασπασμό στη Ρούλα Κουκούλου, τη συντρόφισσα. Την τίμησαν όλοι: Κόμματα, φορείς, ξεχωριστές προσωπικότητες της δημόσιας ζωής, άνθρωποι που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όλα αυτά τα 81 χρόνια περπάτησαν δίπλα της. Ο γιος της, γιος και του Νίκου Ζαχαριάδη, ο Σήφης, τα εγγόνια της, όλη η οικογένεια, οι συναγωνιστές στο κίνημα ειρήνης και οι συναγωνίστριες στο γυναικείο κίνημα, οι σύντροφοι της Αντίστασης, της εξορίας, της φυλακής, της παρανομίας, μια μεγάλη ομάδα δημοσιογράφων που μέσα απ' την κόντρα με τη Ρούλα που "δε μάσαγε τις κουβέντες της", έμαθε να τιμά τον αντίπαλο, κι εμείς, περισσότερο απ' όλους εμείς, το Κόμμα, λιγοστέψαμε. Ντυμένοι στα καλά μας, όπως η ίδια ήθελε, μείναμε μ' ένα σύνθημα "τιμημένο ΚΚΕ" και μια κουβέντα ανολοκλήρωτη για, "το πραγματικό νόημα της ζωής", για "τη δύναμη του λαού", για το πώς "καμία δύναμη δεν μπορεί να σταματήσει την κοινωνική πορεία του κόσμου προς το σοσιαλισμό".