Λοιπόν, σιωπή; Με κλειστό το στόμα θα μιλάτε στο μέλλον οι πνευματικοί άνθρωποι, οι καλλιτέχνες, οι ποιητές, οι δάσκαλοι; Με σκυφτό το κεφάλι θα απαντάτε στις προκλήσεις; Οι "προστάτες", άτομα χωρίς αρχές, για να σας εκδικηθούνε, έριξαν τα προσχήματα. Σας εξέθεσαν. Μαζί με τη δική τους θρασύτητα - και τον εκβιασμό - αποκάλυψαν και τη δική σας γύμνια. Εσάς, που επιλέξατε τη σιωπή, από φόβο ή από συμφέρον, δείχνει, με το δάχτυλο στη σκανδάλη, η αμερικάνικη κυβέρνηση, "μαλώνοντας" την Κύπρο για την επιλογή της. Εσάς κοιτάει και τη στάση, που θα κρατήσετε, στον εκβιασμό στη Γιουγκοσλαβία. Και, φυσικά, η καθημερινή απουσία σας από τους αγώνες και τα μπλόκα, τους λύνει - για μια, ακόμα, φορά - τα χέρια. Το κλείσιμο στον εαυτό σας τους ανακηρύσσει αυτοκράτορες.
Λέξεις κενές, χωρίς περιεχόμενο, είναι - για σας - τα οράματα των ατέλειωτων αγώνων: αυτοδιάθεση, ανεξαρτησία, εθνική κυριαρχία! Τίποτα, πια, δε σας λένε αυτές οι λέξεις; Τίποτα, πια, δε σας συγκινεί; Εθνος, γλώσσα, πολιτισμός...μικρές και μεγάλες ανθρώπινες αξίες, έννοιες και ιδέες, που έγειραν συζητήσεις, που άνοιξαν νέους ορίζοντες, που έκαναν τον άνθρωπο σκεπτόμενο, όλα αυτά, θα τα παραδώσετε στα πολυεθνικά κοράκια, που λυμαίνονται - σήμερα - τον κόσμο; Θα αφήσετε όλους αυτούς τους μαύρους πωλητές όπλων να σας προσβάλουν; Θα σηκώσετε τα χέρια; Θα παραδοθείτε;
Εντάξει! Ετσι, για τη συζήτηση, να δεχτούμε πως οι "αλλαγές" και οι "ανακατατάξεις", που έγιναν στον κόσμο, σας "πλήγωσαν". Πως οι "αποκαλύψεις" σάς στέρησαν τα επιχειρήματα. Πως, τέλος πάντων, το χτύπημα ήταν γερό. Ολα αυτά και βάση έχουν και "λογική". Η παράταση, όμως, και η επιμονή σας στην αποχή, δε δικαιολογείται. Το "κακό" δεν κάνει - ποτέ - αποχή. Επιτίθεται συνεχώς... Διαλύει τη Σοβιετική Ενωση, διαλύει τη Γιουγκοσλαβία, αναστατώνει τα Βαλκάνια, πνίγει κάθε φωνή ανεξαρτησίας, στην Αφρική, στην Ασία. Ο φασισμός απλώνεται από άκρη σε άκρη της Γης! Πώς μπορείτε να σιωπάτε; Γίνεστε συνυπεύθυνοι!
Η αποδοχή της βίας δε γεννάει, ποτέ, κινήματα στην τέχνη. Και ο κόσμος έχει ανάγκη από νέες μορφές έκφρασης. Νέους κυβισμούς, ρεαλισμούς, φουτουρισμούς, εξπρεσιονισμούς... Η μοιρολατρία δεν απαντάει, ποτέ, θετικά, στις κραυγές της ανθρωπότητας για ευτυχία. Τέτοιες στιγμές, σαν τις σημερινές, χωρίς καλλιτέχνες στα πεζοδρόμια, χωρίς ποιητές στα οδοφράγματα, είναι στιγμές που δεν κάνουν περήφανη την ιστορία. Πρέπει να αποτραπεί, οπωσδήποτε, ο πόλεμος. Πρέπει να γραφτούνε συνθήματα στους τοίχους. Πρέπει να αναπτύξουμε την αλληλεγγύη. Πρέπει να ξαναρχίσουμε τις διαδηλώσεις. Τις μεγάλες συγκεντρώσεις και τις ατέλειωτες πορείες. Πρέπει, σας παρακαλώ, να δικαιολογήσουμε που είμαστε άνθρωποι!
Υπάρχουν τραγούδια αρχινισμένα που πρέπει να τελειώσουνε. Και να τελειώσουνε ευτυχισμένα. Τραγούδια και χοροί που δεν άρχισαν, ακόμα. Ο άνθρωπος πρέπει να βγει από το σκοτάδι. Ο Μεσαίωνας δεν τελείωσε. Οσο υπάρχει ανεργία, πείνα, αδικία, εκμετάλλευση, θα κυριαρχεί το μαύρο. Το φως, που μπαίνει από τα κλειστά παράθυρα και τις σχισμές, είναι λίγο. Δεν είναι αυτό το φως, που πρέπει στις σύγχρονες κοινωνίες. Το φως, που απαιτείται για να δει ολόκληρη την αλήθεια ο άνθρωπος, έχει άλλη λαμπρότητα... Θυμηθείτε το Βιετνάμ. Την Κούβα. Το Κογκό. Δεν είναι ανίκητος ο εχθρός. Οι λαοί που ξεκινάνε αγώνες νικάνε!
Λοιπόν, τι όπλα να πάρει για την άμυνά της η Κύπρος και ποιος θα το αποφασίσει αυτό; Οι Κούρδοι έχουν το δικαίωμα να έχουν το κράτος τους και ποιος θα το αποφασίσει αυτό; Τα εκατομμύρια τω ανέργων έχουν δικαίωμα στην εργασία; Οι πεινασμένοι πρέπει να γεμίσουν τα στομάχια τους; Πρέπει να στεγαστούν οι άστεγοι; Μπορείς, σε παρακαλώ, να απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα με κλειστό το στόμα; Ολα αυτά, και τα χιλιάδες άλλα, μικρότερα ή μεγαλύτερα αιτήματα, δεν είναι τάχα, υλικό για την τέχνη, τους καλλιτέχνες, τους διανοούμενους, τους ποιητές; Γιατί σιωπάτε όσοι σιωπάτε;
Μπορείτε, λέτε, να προσπερνάτε, χωρίς φωνές και διαμαρτυρίες, όλη αυτή την απελπισία, που έχει απλωθεί πάνω στη Γη και να πιστεύετε, μάλιστα, πως έχετε κάνει το χρέος σας; Μπορείτε, λέτε, να ασχολείστε με την ανθρώπινη ψυχή, με την ανθρώπινη σκέψη, με το "συνειδητό" και το "ασυνείδητο" του ανθρώπου και να μην σας ενδιαφέρει ο ίδιος ο άνθρωπος, οι αγώνες του και οι αγωνίες του; Μπορείτε, λέτε, να προσποιείστε, για πάντα, πως, τάχα, δε νιώθετε το σφίξιμο της "ευέλικτης μέγκενης" στο δικό σας κεφάλι και γι' αυτό σιωπάτε; Κανένας δεν μπορεί να προσποιηθεί πως είναι ζωντανός, όταν δεν αναπνέει!
Feeds
