ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ (της απεσταλμένης μας ΚΟΥΛΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ).-

Φτάνοντας με την "Αρσινόη" στη Σαμοθράκη, ένα βράδυ με ολόγιομο φεγγάρι, κάθε άλλο παρά μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι η μαγεία των Μυστηρίων και των Μεγάλων Θεών, η ανεξάντλητη επιβλητική ομορφιά του Σάου, με το "Φεγγάρι" του, θα προσαρμόζονταν στη σκληρή σημερινή πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα, που έχει άμεση σχέση με τα προβλήματα των 3.000 κατοίκων του νησιού, αλλά και με τα μελανά και σκιερά "σημάδια" του τηλεοπτικού μας τοπίου. Μπορεί το 6ο Πανελλήνιο Δημοσιογραφικό Συνέδριο να ήταν το έναυσμα για μια ακόμη πρόσκληση στο γεμάτο πλατάνια και ποτάμια πανέμορφο νησί, αλλά θα ήταν ψέμα, αν δεν ομολογούσα τη μέγιστη αμαρτία μου: Ηταν αδύνατο ν' αντισταθείς στην πανσέληνο που έβγαινε από το "Φεγγάρι", την κορυφή του Σάου, και απλωνόταν στον αρχαιολογικό χώρο, στον Πύργο του Φονιά, στα κάστρα που έχτισε ο Παλαμήδης Γατελούζος, στις καλά κρυμμένες βάθρες. Ηταν αδύνατον να μην υποκύψεις: να μη γίνεις εκεί, στο Θόλο της Αρσινόης, "μύστης" των Μεγάλων Θεών, να μην υποκλιθείς στη "μύηση" και την "εποπτεία", όχι φυσικά των ΜΜΕ, αλλά των Καβειρίων Μυστηρίων. Να μην αναλογιστείς και βαθιά λυπηθείς για την ξενιτεμένη "Νίκη".

Γιατί η Σαμοθράκη είναι ένας "Κήπος" γεμάτος θρύλους και παραδόσεις, ένας τόπος ονείρου και αυτοσυγκέντρωσης. Και είναι τυχερός όποιος καταφέρει να φτάσει στην κορυφή του Σάου και ν' ατενίσει την Τροία, όπως σύμφωνα με την παράδοση έκανε ο θεός της θάλασσας, ο Ποσειδώνας, που παρακολουθούσε από εκεί τον Τρωικό Πόλεμο. Σ' αυτόν τον τόπο πήγε, συντετριμμένη από τη σφαγή των παιδιών της, η βασίλισσα της Θράκης - και μετέπειτα της Αιγύπτου - η Αρσινόη η Β, αναζητώντας παρηγοριά και ελπίδα.