Ολο και συχνότερα πλέον η πολιτική και κοινωνική δράση περνάει από το εδώλιο του κατηγορουμένου. Το φαινόμενο παρουσιάζει ανάπτυξη ευθέως ανάλογη με τα κηρύγματα στα οποία επιδίδονται οι κυβερνώντες, λανσάροντας τον "εκσυγχρονισμό" τους. Το τελευταίο διάστημα, όλο και περισσότεροι, με πρώτους τους κομμουνιστές, γίνονται μάρτυρες της ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής. Μετατρέπονται σε υπόδικους και εγκληματίες (! ) με τη βούλα των δικαστικών αρχών. Οι τελευταίες, στο πλαίσιο της τυφλής "ανεξαρτησίας" τους από την εκτελεστική εξουσία, πρωτοστατούν στην εφαρμογή εκείνων των κανόνων που προτάσσει το αστικό κράτος ενάντια σε όσους νιώθει να το απειλούν.

Η πιο πρόσφατη απειλή που διαισθάνθηκε η εισαγγελικού τύπου αυθαιρεσία των κυβερνώντων - γιατί αυτοί κρύβονται πίσω από όλα αυτά - προέρχεται από μια αφίσα του ΚΚΕ! Μια αφίσα που ενημέρωνε το λαό της Θεσσαλονίκης για την κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του Κόμματος στη συμπρωτεύουσα, το 1993, και 4 χρόνια μετά, σέρνονται στα δικαστήρια τα μέλη της ΚΝΕ που την κολλούσαν! Το πνεύμα καταστολής που διαπνέει τέτοιου είδους πρακτικές είναι κάτι παραπάνω από εμφανές. Το ίδιο εμφανής είναι η επικινδυνότητα που συνεπάγεται για όλο το λαό, η πρακτική των διώξεων που έχει θέσει στην ημερήσια διάταξη το "νέο" ΠΑΣΟΚ. Προσοχή. Δε στεκόμαστε στον αντικομμουνισμό, ο οποίος είναι έκδηλος στην καθημερινή πολιτική πρακτική των κυβερνώντων. Ούτε στο γεγονός ότι, για μια ακόμα φορά, επιβεβαιώνεται η σχέση αίματος ανάμεσα στον αντικομμουνισμό και την καταστολή. Το ζήτημα είναι ευρύτερο. Και αφορά την τάση ολοκληρωτισμού που διαπερνά το μοντέλο κοινωνίας και πολιτών που επιδιώκουν να οικοδομήσουν στη χώρα οι εξουσιαστές. Γυρίζοντας, έτσι, το ημερολόγιο σε εποχές τελεσίδικα καταδικασμένες από την ιστορία, και στη συνείδηση του λαού αυτού του τόπου.