Η προκλητική και πολλαπλάσια του πληθωρισμού αύξηση των κερδών των μεγάλων (ΑΕ) και μεσαίων (ΕΠΕ) βιομηχανικών επιχειρήσεων (που στην περίοδο 1991 - 1995 έφτασε το ποσοστό ρεκόρ των 2.157,3%), είναι η μια όψη του νομίσματος. Η άλλη όψη, είναι αυτή που δείχνει τη σύνθλιψη της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων, που φαίνεται από το γεγονός ότι, στην ίδια περίοδο, η ονομαστική αύξηση του βασικού μεροκάματου στις βιομηχανίες και τις άλλες επιχειρήσεις περιορίστηκε μόλις στο 52,5%! Από 3.501 δραχμές που ήταν το βασικό μεροκάματο τον Ιούλη του 1991, ανέβηκε τον Ιούλη του 1995 στις 5.338 δραχμές. Τα παραπάνω δύο στοιχεία, δεν αποτελούν αντικείμενο "αλχημειών" και "κίτρινης" προπαγάνδας για να δυσφημίσουμε τους βιομηχάνους και την "ιδιωτική πρωτοβουλία" ή την κυβέρνηση και την πολιτική που ακολουθεί. Τα στοιχεία για την εξέλιξη του βασικού μεροκάματου (εξέλιξη που σκιαγραφεί και τη γενική πορεία των μισθών και της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών και συνταξιούχων), προέρχονται από το υπουργείο Εργασίας, το οποίο κάθε χρόνο επικυρώνει τις Εθνικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.

Αν στα δύο αυτά στοιχεία, προστεθεί και ένα τρίτο, το γεγονός ότι ο επίσημος πληθωρισμός στην περίοδο 1991 - 1995 αυξήθηκε κατά 60,7%,τότε προκύπτουν τα εξής αποκαλυπτικά:

• τα επίσημα καθαρά κέρδη των βιομηχανικών επιχειρήσεων - που στο μεγαλύτερο μέρος τους κατέληξαν στις τσέπες των βιομηχάνων και μόνο ένα ισχνό μέρος τους επενδύθηκε για τον εκσυγχρονισμό των εργοστασίων τους - αυξήθηκαν περίπου 36 φορές πάνω από τον πληθωρισμό.
• το κατώτατο μεροκάματο,όχι μόνο δεν αυξήθηκε όσο ο επίσημος πληθωρισμός, αλλά υπολείπεται κατά 8,2 μονάδες από την αύξηση του πληθωρισμού. Με την πλέον επίσημη δηλαδή εκδοχή, μειώθηκε τουλάχιστον κατά 5,1%.Στην πραγματικότητα, βέβαια, η μείωση είναι πολύ μεγαλύτερη, αν συνυπολογίσουμε τις επιπτώσεις που είχε η φοροεισπρακτική λογική της κυβέρνησης να μην τιμαριθμοποιεί τη φορολογική κλίμακα και άλλα μέτρα "εξυγίανσης" της οικονομίας, όπως οι αυξήσεις των ασφαλιστικών εισφορών κλπ.

Αυτά είναι μερικά από τα "επιτεύγματα" της αντιλαϊκής πολιτικής μονόπλευρης λιτότητας, που εφάρμοσαν - σε "γαλάζια" και "πράσινη" παραλλαγή - οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ από το 1991. Τα παραπάνω στοιχεία, τεκμηριώνουν την άποψη που λέει πως τα προγράμματα "σύγκλισης" που εφάρμοσαν εναλλάξ οι κυβερνήσεις του δικομματισμού - εξαργυρώνοντας τις επιταγές που είχαν υπογράψει με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ - αποδείχτηκαν προγράμματα σύνθλιψης των λαϊκών εισοδημάτων και εκρηκτικής ανόδου των κερδών των βιομηχάνων και συνολικά της μεγάλης "ιδιωτικής πρωτοβουλίας".

Δικαίως λοιπόν, πανηγυρίζουν οι βιομήχανοι και άλλοι μεγαλοεπιχειρηματίες, επιβραβεύοντας τη συγκεκριμένη πολιτική και δε διστάζουν να επαινούν δημόσια τους κυβερνώντες κάνοντας λόγο για "θετικά αποτελέσματα" στην οικονομία. Δικαίως επίσης, οι βιομήχανοι και άλλοι μεγαλοεπιχειρηματίες, βγάζουν "σπυριά" όταν διαισθάνονται πως οι κυβερνώντες εκφράζουν προθέσεις "χαλάρωσης" της πολιτικής λιτότητας και καταστροφολογούν όταν οι μακροοικονομικοί δείκτες της οικονομίας παρουσιάζουν αποκλίσεις από τα κριτήρια του Μάαστριχτ.

Αποτελεί όμως εμπαιγμό το γεγονός ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υποστηρίζει πως η οικονομική πολιτική που εφαρμόζει είναι δήθεν καλύτερη από εκείνη της ΝΔ, ενώ αποτελεί κοινό μυστικό ότι και μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ υπήρξε θεαματική "σύγκλιση" στις πολιτικές που εφαρμόζουν τα δύο κόμματα, σε σημείο ώστε να είναι σχεδόν ανύπαρκτες οι διαφορές. Και αποτελεί τουλάχιστον πρόκληση, ο ισχυρισμός που προβάλλουν ανερυθρίαστα ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας, πως επί των ημερών διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ - εκτός από τη βελτίωση ορισμένων δεικτών της οικονομίας - "αυξήθηκαν τα πραγματικά εισοδήματα των εργαζομένων"!

Βέβαια, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, υποστηρίζει πως οι θυσίες των εργαζομένων απέδωσαν καρπούς και πως με την πιστή εφαρμογή του προγράμματος "σύγκλισης", μειώθηκαν τα ελλείμματα και ο πληθωρισμός, οι ρυθμοί ανάπτυξης της χώρας επιταχύνθηκαν και η "πίτα" του ΑΕΠ μεγάλωσε. Ξεχνούν όμως - σκόπιμα - τη ρήση του Γεωργίου Παπανδρέου ότι στην Ελλάδα "ευημερούν οι αριθμοί και ο λαός υποφέρει" και τη λαϊκή παροιμία που λέει πως "από πίτα που δεν τρως τι σε νοιάζει κι αν καεί";

Κανείς δεν αμφισβητεί, πως με την οικονομική πολιτική των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, υπήρξε βελτίωση σε κάποιους δείκτες της οικονομίας (πληθωρισμός, ελλείμματα κλπ). Αυτή όμως είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή- που την κρύβουν επιμελώς, κυβέρνηση και μεγαλοεπιχειρηματίες - είναι πως η συγκεκριμένη πολιτική, παράλληλα με την προκλητική αύξηση των κερδών και τη βελτίωση κάποιων δεικτών της οικονομίας, είχε ως συνέπεια τη σημαντική υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των μισθωτών και των συνταξιούχων, αλλά και αλυσιδωτές αρνητικές παρενέργειες στα πλατιά λαϊκά στρώματα και την οικονομία γενικότερα.

Ενδεικτικά της άγριας διανομής και αναδιανομής των λαϊκών εισοδημάτων, με τη μεταφορά πολλών εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δραχμών από τις τσέπες των μισθωτών και συνταξιούχων στα θησαυροφυλάκια των μεγαλοεπιχειρηματιών, είναι και τα επίσημα στοιχεία των Εθνικών Λογαριασμών. Τα στοιχεία αυτά, δείχνουν ότι ενώ η "πίτα" του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος μεγαλώνει, δε μεγαλώνει αντίστοιχα το "κομμάτι" για όλους τους Ελληνες.Αντίθετα, το κομμάτι της πίτας για τους εργαζόμενους και τα πλατιά λαϊκά στρώματα μικραίνει συνεχώς και μεγαλώνει - προκλητικά - το κομμάτι της πίτας για μια μικρή μόνο μερίδα του ελληνικού λαού, όπως οι βιομήχανοι και άλλοι μεγαλοεπιχειρηματίες.

Ιδού και τα τεκμήρια:

• Το μερίδιο των επιχειρηματικών κερδών και άλλων εισοδημάτων (πλην μισθωτών και συνταξιούχων), ως ποσοστό του Ακαθάριστου Εθνικού Εισοδήματος αυξήθηκε από 59,7% το 1990 σε 63,1% το 1995.
• Το μερίδιο των αμοιβών των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα μειώθηκε σαν ποσοστό του Ακαθάριστου Εθνικού Εισοδήματος από 40,3% το 1990 σε 36,9% το 1995. Για όσους τα παραπάνω ποσοστά δε λένε τίποτε, θα το πούμε διαφορετικά...

Αν η μοιρασιά της πίτας του εθνικού εισοδήματος μεταξύ αμοιβών των εργαζομένων από τη μια και από την άλλη των επιχειρηματικών κερδών και των άλλων εισοδημάτων γινόταν με τον ίδιο τρόπο που γινόταν το 1990, τότε το 1995 οι μισθωτοί και συνταξιούχοι θα ήταν πλουσιότεροι κατά 800 περίπου δισ. δραχμές (έπρεπε να μοιραστούν μεταξύ τους 9 τρισεκατομμύρια δραχμές αντί 8,2 τρισ. δραχμές που μοιράστηκαν), ενώ τα επιχειρηματικά κέρδη και τα άλλα εισοδήματα έπρεπε να είναι μειωμένα κατά 800 δισ. δραχμές (να μοιραστούν δηλαδή μεταξύ τους 13,3 τρισ. δραχμές αντί 14,1 τρισ. δραχμές που μοιράστηκαν το 1995).

Λάμπρος ΤΟΚΑΣ