To πόρισμα των επίσημων αρχών δεν ήταν δύσκολο να βγει. "Τροχαίο" ατύχημα. Στη λαϊκή συνείδηση η ετυμηγορία εκφράστηκε αυθόρμητα, αποφασιστικά, μ' αυτό το αλάνθαστο αισθητήριο που διαθέτουν οι απλοί άνθρωποι από την πείρα της ζωής και του αγώνα. Ο δοξασμένος στους λαϊκούς αγώνες στρατηγός, ηγέτης του ΕΛΑΣ, βγαλμένος απ' τα σπλάχνα του λαού, αυτός που έταξε τον εαυτό του, τη ζωή του σαν απλός στρατιώτης στην υπηρεσία του δίκιου των ανθρώπων του μόχθου, δολοφονήθηκε. Και δολοφονήθηκε γιατί πάντα ήταν ταγμένος στην αντίπερα όχθη απ' αυτή του κατεστημένου, καθοδηγούμενος από την πίστη ότι το μέλλον θα 'ναι καλύτερο, όταν ο λαός γίνει αφέντης στον τόπο του. Πέρασαν 40 χρόνια από τη ματωμένη 31η Μάη 1957, όταν το φονικό μίσος της αμερικανοκρατίας χτύπησε θανάσιμα τον Στέφανο Σαράφη.Στόχος, προφανώς, δεν ήταν μόνο ο στρατηγός, αλλά και η αντιμετώπιση του ανερχόμενου τότε λαϊκού κινήματος. Ο Σαράφης ήταν άνθρωπος που ενσάρκωνε τους πόθους και την ελπίδα μιας Ελλάδας ελεύθερης, ανεξάρτητης χωρίς ξένους και ντόπιους"κατακτητές". Κι αυτό ήταν το θανάσιμο "αμάρτημα" που όπλισε τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές προστάτες του ξενόδουλου καθεστώτος της άρχουσας τάξης της χώρας, με τη δολοφονική απόφαση. Ομως τούτος ο λαός, αναδείχνει ηγέτες γιατί ξέρει να γράφει τη δική του ιστορία, τα δικά του έπη. Ετσι, κι αν ο Στέφανος Σαράφης πλήρωσε και με το αίμα του για τα ιδανικά του λαού, πέρασε στην ιστορία του κινήματος σαν φωτεινό ορόσημο μιας περιόδου που διδάσκει τις επόμενες γενιές, να πορευτούν το δρόμο του μέλλοντος.