Ο θρυλικός αρχηγός του ΕΛΑΣ, ο στρατηγός Στέφανος Σαράφης,γεννήθηκε στα Τρίκαλα, τον Οκτώβρη του 1890. Οι σκληρές συνθήκες της ζωής και η βαριά καταπίεση των κολίγων της Θεσσαλίας, η ηρωική εξέγερσή τους το 1910, οι αγώνες του κρητικού λαού για την ένωσή τους με την Ελλάδα και το αστικό κίνημα στο Γουδί σημάδεψαν την ευαίσθητη συνείδηση του νεαρού τότε φοιτητή και γι' αυτό αποφάσισε να γίνει στρατιωτικός. Κατατάχτηκε ως εθελοντής λοχίας Πεζικού και πήρε μέρος στους βαλκανικούς πολέμους, όπου απέσπασε και τα πρώτα του στρατιωτικά μετάλλια. Το 1916 προσχώρησε στην Εθνική Αμυνα του Ελ. Βενιζέλου, ενώ στη διάρκεια του Α Παγκοσμίου Πολέμου προάχθηκε στο βαθμό του λοχαγού. Στη Μικρά Ασία γίνεται ταγματάρχης. Αμέσως μετά, όμως, η κυβέρνηση των βασιλοφρόνων τον εκτόπισε πρώτα στην Καλαμάτα και κατόπιν στο Γύθειο.

Το 1924 στάλθηκε για μετεκπαίδευση στη Γαλλία και το 1930 παίρνει το βαθμό του συνταγματάρχη, ενώ ένα χρόνο μετά διορίζεται στρατιωτικός ακόλουθος στην ελληνική πρεσβεία στο Παρίσι. Το 1934, η τότε δεξιά κυβέρνηση τον ανακαλεί και το 1935 συλλαμβάνεται, καταδικάζεται σε ισόβια και ταυτόχρονα υφίσταται την ταπείνωση της καθαίρεσης, ως πρωτεργάτης του αποτυχόντος κινήματος του 1935. Φυλακίζεται πρώτα στις φυλακές Αβέρωφ και μετά στης Αίγινας. Το 1937, ενώ κινούνταν για τη συγκρότηση αντιδικτατορικού μετώπου, εξορίζεται στον Αδάμαντα της Μήλου. Εκεί τον βρίσκει η φασιστική ιταλική εισβολή, αλλά η δικτατορία Γλύξμπουργκ - Μεταξά αρνήθηκε τις υπηρεσίες του Σαράφη, όπως και πολλών άλλων απότακτων δημοκρατικών αξιωματικών. Χαρακτηριστικά, το επίσημο βιογραφικό του, που βρίσκεται στο Γενικό Επιτελείο Στρατού (Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού), σημειώνει: "Εις τον Αλβανικόν Πόλεμον δεν έλαβε μέρος, καθ' όσον δεν εχρησιμοποιήθη ως μη εμπνέων εμπιστοσύνην"!!! Στη Μήλο γνωρίστηκε με την Αγγλίδα αρχαιολόγο Μάριον, την οποία ύστερα από αρκετά χρόνια παντρεύτηκε.

Η φασιστική κατοχή μόνο αδιάφορο δεν αφήνει τον Στέφανο Σαράφη. Δύο φορές συλλαμβάνεται και φυλακίζεται από τους Ιταλούς σε συνθήκες αυστηρής απομόνωσης. Η θέλησή του, όμως, να παλέψει για την απελευθέρωση της χώρας δεν κάμπτεται και τον οδηγεί στα θεσσαλικά βουνά, όπου λίγο μετά, την άνοιξη του 1943, προσχώρησε στον ΕΛΑΣ και ανέλαβε τη θέση του στρατιωτικού αρχηγού του Γενικού Στρατηγείου. Από κει και πέρα, ακολουθεί το μεγάλο έπος της Εθνικής Αντίστασης, του οποίου ο Στέφανος Σαράφης αποτελεί έναν από τους βασικούς πρωτεργάτες του. Στην ίδια περίοδο, γνωρίζεται καλύτερα με τους κομμουνιστές, την ιδεολογία και ιδιαίτερα τον ανιδιοτελή πατριωτισμό του ΚΚΕ και γίνεται μέλος του Κόμματος, ενώ αρκετά χρόνια αργότερα αναδείχνεται σε αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Η τύχη του στρατηγού, μετά την απελευθέρωση, ακολουθεί τον ίδιο δρόμο, όπως και πολλών άλλων αγωνιστών. Το ξενόδουλο μεταβαρκιζιανό καθεστώς, τον εκδικήθηκε με άγριους διωγμούς. Εξορίστηκε στη Σέριφο και στην Ικαρία. Το 1948 τον στέλνουν στο Μακρονήσι, όπου αντιμετωπίζει θαρραλέα τις φρικαλεότητες των βασανιστών. Το 1951, όντας εξόριστος στον Αϊ Στράτη, εκλέγεται βουλευτής της ΕΔΑ, αλλά, δυο μήνες μετά, η εκλογή ακυρώνεται αυθαίρετα. Στις εκλογές του 1956, εκλέγεται και πάλι βουλευτής της ΕΔΑ, της οποίας πλέον έχει εκλεγεί στη θέση του Γραμματέα και του μέλους της Διοικούσας Επιτροπής.

Λίγους μήνες μετά και συγκεκριμένα στις 31 Μάη 1957, έξω από το σπίτι του, στον Αλιμο, κι ενώ ο στρατηγός πήγαινε με τη γυναίκα του για το τακτικό του θαλάσσιο μπάνιο, δέχεται τη δολοφονική επίθεση ενός αυτοκινήτου της αμερικανικής αποστολής, με οδηγό τον Αμερικανό λοχία Μάριο Μουζάλι. Ο Σαράφης πέφτει νεκρός και η θλιβερή είδηση συγκλονίζει όλη τη χώρα. Κανείς δεν πιστεύει την επίσημα προβαλλόμενη εκδοχή του ατυχήματος και όλοι μιλούν για μια προγραμματισμένη και στυγερή δολοφονία.