Πόσο δίκιο είχε ο Λένιν όταν έγραφε ότι "χωρίς αποφασιστικό, ανελέητο αγώνα, σ' όλη τη γραμμή, ενάντια σ' αυτά τα κόμματα (σ.σ. τα "αστικά εργατικά κόμματα") - ή πράγμα που είναι το ίδιο, ομάδες, ρεύματα κτλ. - δεν μπορεί να γίνεται καν λόγος ούτε για αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ούτε για μαρξισμό, ούτε για σοσιαλιστικό εργατικό κίνημα" (Απαντα, τ. 30, σελ. 177). Πόσο δίκιο είχε όταν διαπίστωνε ότι "ο οπορτουνισμός είναι ο κυριότερος εχθρός μας. Ο οπορτουνισμός στις κορυφές της εργατικής τάξης δεν είναι προλεταριακός σοσιαλισμός, αλλά αστικός. Η πράξη απέδειξε πως οι παράγοντες του εργατικού κινήματος, που ανήκουν στο οπορτουνιστικό ρεύμα, είναι οι καλύτεροι υπερασπιστές της αστικής τάξης, παρά οι ίδιοι οι αστοί. Χωρίς την καθοδήγηση των εργατών απ' αυτούς, η αστική τάξη δε θα μπορούσε να σταθεί" (στο ίδιο, τ. 41, σελ. 232).

Οι σοσιαλδημοκράτες, οι κάθε φύσης οπορτουνιστές, εγκλημάτησαν και στην περίοδο του μεσοπολέμου απέναντι στην εργατική τάξη. Εκαναν τα πάντα, και τα κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, να αποκοιμίσουν και αφοπλίσουν την εργατική τάξη με τα ρεφορμιστικά γιατροσόφια της κρίσης και την προώθηση της "ταξικής ειρήνης". Να την υποτάξουν στα δεδομένα της καπιταλιστικής κρίσης με επιχειρήματα ανάλογα με αυτά που προωθούνται από τους σημερινούς πλασιέ της κοινωνικής συναίνεσης, όπως ο πρόεδρος της ΟΚΕ, που μας πληροφορεί ότι "ο παραγωγικός μηχανισμός, με ή χωρίς νομική κάλυψη, εκτρέφει νέες μορφές εκμετάλλευσης" και "δημιουργεί κατηγορίες εργαζομένων με διαφοροποιημένα συμφέροντα από τους παραδοσιακούς μισθωτούς". Δε μας εξηγεί βέβαια ο κ. καθηγητής, ποια είναι αυτά τα "διαφοροποιημένα" συμφέροντα. Τι να πει όμως... ότι πρόκειται για τη μοντέρνα έκδοση των "ρετιρέ" και "υπογείων" του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '80, ένα προπαγανδιστικό εφεύρημα της τακτικής του "διαίρει και βασίλευε" της κυρίαρχης τάξης;

Μας διαφωτίζει ακόμη ο κ. Κουκιάδης πως η κυβέρνηση γνωρίζει ότι "η ανάπτυξη δε γίνεται με νομοθετικά μέτρα, που με αστυνομικό τρόπο επιδιώκουν να επιβάλουν τις επιλογές της, γιατί ο νόμος δεν εξουσιάζει τα κοινωνικά φαινόμενα αλλά απλά τα εκφράζει". Λέγεται ότι η μισή αλήθεια είναι χειρότερη από ένα ολόκληρο ψέμα. Και είναι μισή αλήθεια ότι η καπιταλιστική κρίση - γι' αυτήν ουσιαστικά γίνεται εδώ λόγος - δεν μπορεί να αναστραφεί με την πολιτική, με πολιτικές αποφάσεις. Ολόκληρη όμως η αλήθεια είναι ότι η καπιταλιστική κρίση δεν μπορεί να αναστραφεί με καμιά πολιτική διαχείρισής της, με πολιτική δηλαδή που αποδέχεται τα καπιταλιστικά πλαίσια, την εξουσία του κεφαλαίου. Χρειάζεται η ανατροπή του ίδιου του πλαισίου που γεννά την κρίση.Χρειάζεται μια γνήσια ταξική εργατική πολιτική, και υπάρχει αυτή η πολιτική - είναι η πολιτική του ΚΚΕ. Η πολιτική της σύγκρουσης, της ρήξης, η πολιτική της συσπείρωσης των λαϊκών δυνάμεων και της δημιουργίας του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού μετώπου πάλης, που μπορεί να οδηγηθεί στην ανατροπή του κοινωνικοοικονομικού πλαισίου που γεννά την κρίση, των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, της εξουσίας του κεφαλαίου.

Για την ορθότητα αυτής της πολιτικής θα πείθεται η εργατική τάξη μέσα από την εμπειρία της ταξικής πάλης για την απόκρουση της επίθεσης του κεφαλαίου, με την προϋπόθεση ότι οι κομμουνιστές τη βοηθάνε να βγάλει τα σωστά συμπεράσματα. Αυτό είναι το φάντασμα που ξορκίζουν οι καπιταλιστές και τα ποικιλόχρωμα και ποικιλώνυμα "δεκανίκια" τους. Αυτός είναι ο εφιάλτης όσων προωθούν τον "κοινωνικό διάλογο", την "ταξική ειρήνη". Στην πορεία της ανάπτυξης του ταξικού αγώνα, και μόνο με αυτή την προϋπόθεση, μπορούν οι εργαζόμενοι να κερδίσουν, εδώ κι εκεί, έστω και προσωρινά, κάποια μέτρα ανακούφισής τους από τις συνέπειες της κρίσης, μέσα στα πλαίσια του συστήματος.

Η ιστορία είναι δυνατόν να μην επαναληφθεί ούτε σαν τραγωδία, ούτε σαν φάρσα. Η κάθετη και αδιάλλακτη αντιπαράθεση με τη σοσιαλδημοκρατία, είτε εμφανίζεται με το κλασικό της πρόσωπο είτε με το προσωπείο και τα "αντινεοφιλελεύθερα" γλυκόλογα της "Νεοαριστεράς", η αποκάλυψη του προδοτικού της ρόλου μπροστά στους εργαζόμενους είναι όρος για να μην παγιδευτεί η εργατική τάξη από τις "Σειρήνες" της κοινωνικής συναίνεσης, για να μη χαθεί στους διαδρόμους του "κοινωνικού διαλόγου". Είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξη του ταξικού αγώνα, για τη δημιουργία του Μετώπου ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, για το σοσιαλισμό.

Ε. Κ.

Σημείωση: Τα στοιχεία του άρθρου είναι από την "Παγκόσμια Ιστορία" της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ, εκδ. "Σκέψη", 1965