Η τάση του συμβιβασμού με την αστική τάξη, η τάση της αποδοχής του καπιταλισμού και της ενσωμάτωσης σ' αυτόν, ασφαλώς δεν είναι καθόλου σημείο των ημερών μας. Υπάρχει μέσα στο εργατικό κίνημα, με τη μια ή την άλλη μορφή, από τη γέννησή του. Στο στάδιο του ιμπεριαλισμού, αποκτά την πιο εξελιγμένη, ολοκληρωμένη, εδραιωμένη ιδεολογικοπολικά κι οργανωτικά μορφή του. Εμφανίζεται σ' όλον τον καπιταλιστικό κόσμο κι αποτελεί το αναντικατάστατο στήριγμα του κεφαλαίου, τον πιο ύπουλο, καμουφλαρισμένο και, γι' αυτό, άκρως επικίνδυνο αντίπαλο της ίδιας της εργατικής τάξης, όπως κι αν παρουσιάζεται, σαν οπορτουνισμός, ρεφορμισμός, αναθεωρητισμός ή σοσιαλσοβινισμός.

"Κοινό συμφέρον" εργαζομένων και καπιταλιστών για την αντιμετώπιση των ανταγωνιστών, ορθολογικοποίηση (εκσυγχρονισμός) της παραγωγής προς το συμφέρον όλων, ανάγκη "προσωρινών" θυσιών, στο όνομα μιας μελλοντικής ανάπτυξης, "ανωριμότητα" των συνθηκών για σκληρό ταξικό αγώνα, επομένως ανάγκη διαλόγου και συμβιβασμού στα υπάρχοντα πλαίσια, είναι από τα βασικά ιδεολογήματα στήριξης της ταξικής συνεργασίας. Οποιος θεωρεί ότι όλα αυτά είναι σύγχρονα και, μάλιστα, βάσιμα εξαιτίας της "παγκοσμιοποίησης", όπως ονομάζουν την ιμπεριαλιστική διεθνοποίηση στις μέρες μας, και των νέων τεχνολογιών, πλανάται πλάνην οικτράν. Η εποχή του μεσοπολέμου είναι διαφωτιστική. Μάλιστα, πολύ διαφωτιστική και χρήσιμη, όσον αφορά στο ρόλο και τις ολέθριες επιπτώσεις στους εργαζόμενους από την κυριαρχία στο εργατικό κίνημα της τάσης της υποταγής και διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης. Πολύ περισσότερο, που αυξάνουν τελευταία τα σούρτα - φέρτα της σοσιαλδημοκρατίας όλων των αποχρώσεων για ένα "αριστερό" Μάαστριχτ και υψώνονται φωνές από τις κυρίαρχες τάξεις, που προειδοποιούν για την ανάγκη συντονισμένων μέτρων, ώστε να αποφευχθούν επικίνδυνες "κοινωνικές εκρήξεις".