Με αφορμή τον "κοινωνικό διάλογο", πήραμε και δημοσιεύουμε το χρονογράφημα: Του είπαν..

"Δε θα τρως πολύ". "Καλά", τους Είπε...

"Δε θα πίνεις". "Καλά", τους είπε...

"Δε θα τραγουδάς". "Καλά", τους είπε. "Αλλωστε, έχω κι άγρια φωνή και δε μου πάει".

"Επιπλέον, θα περιορίσεις και τα μέτρα του ίσκιου σου", του είπαν.

"Γιατί", να τους ρωτήσει τόλμησε.

"Ακου γιατί" απόρησαν. "Απλούστατα είσαι νάνος. Και οι νάνοι, δεν μπορούν να το παίζουν γίγαντες".

"Μα είμαι γίγαντας. Τουλάχιστον, έτσι νιώθω"!

"Ιδέα σου είναι! Ξεμπέρδευε" του είπαν...

"Και η καρδιά, τούτο το ατσάλι, που κρύβω ανάμεσα στα στήθια, δε μετράει";

"Εχει - του είπαν - κάποια αξία, μα είναι μηδαμινή"...

"Και τα συναισθήματα; Η αγάπη που την πλημμυρίζει";

"Αηδίες... Στο κάτω κάτω, δική σου υπόθεση είναι. Εμείς, το λιγοστό μυαλό σου θέλουμε και τα μπράτσα σου. Αυτά ναι. Τα χρειαζόμαστε. Δεν ξέρουμε βέβαια πώς τα κατάφερες να κάνεις τέτοια μούσκουλα, αλλά όντως αξίζουν και σηκώνουν συζήτηση"...

"Καλοσύνη σας. Καλοσύνη σας", μουρμούρισε ταπεινωμένος κι έφτυσε μέσα του, του εαυτού του την κατάντια. "Αλλο τίποτα";

"Ναι.. Να κοιμάσαι νωρίς και να ξυπνάς χαράματα"...

"Μα, μια ζωή αυτό κάνω"...

"Δεν πειράζει. Θα εξακολουθήσεις να το κάνεις. Αν μάλιστα περιορίσεις και λίγο τις εξόδους σου, θα γίνεις ο πιο τέλειος εργάτης της ευημερίας μας"...

"Με σκλαβώσατε", τους είπε. "Μεγάλη τιμή για μένα που μου το αναγνωρίζετε"...

"Μη ξεχνάς πως μας έχεις ανάγκη", του είπαν... "Και μην ειρωνεύεσαι"..

"Εγώ; Εγώ έχω ανάγκη εσάς".

"Μάλιστα και μην τολμήσεις να γελάσεις. Το γέλιο απαγορεύεται"...

"Αλλο τούτο πάλι. Και γιατί παρακαλώ;"

"Γιατί... χε - χε - χε. Γιατί, άκου γιατί; Γιατί μακραίνει τη ζωή".

Δ. Π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ