Ολική παράδοση | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ολική παράδοση

Στην εποχή της πολιτικής των εντυπώσεων, κινδυνεύουμε να συνηθίσουμε τους πολιτικούς, που πιάνουν αυθαίρετα ένα "χαράκωμα", δημιουργούν θόρυβο και, κατά συνέπεια, ακροατήριο γύρω του και το χρησιμοποιούν σαν "ορμητήριο" για τη μελλοντική κάλυψη ή για τη διατήρηση κάποιας θέσης - καρέκλας στη μοιρασιά της εξουσίας. Ετσι, για παράδειγμα, κάποιοι επενδύουν το μέλλον τους σε κάποια από τα λεγόμενα εθνικά θέματα, ισοπεδώνοντάς τα με τα αληθινά εθνικά θέματα, υποβαθμίζοντας έτσι ή και εξαφανίζοντας τα πραγματικά. Με φαρισαϊκή υποκρισία, δεν κάνουν πίσω με τίποτα στο επουσιώδες, φανατίζοντας κατά καιρούς το ειδικό ακροατήριό τους και προσανατολίζοντάς το σε επικίνδυνες κατευθύνσεις για τη χώρα ολόκληρη, εκτός του ότι έτσι το έχουν, ήδη, απομακρύνει από το ουσιώδες...

Χτες, γράφτηκε στον Τύπο - αν το γύρεψε κανείς στον ηλεκτρονικό δεν το άκουσε καθόλου - ότι η Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου άρχισε τη συζήτηση της προσφυγής που έχει κάνει από καιρό η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εναντίον της Ελλάδας, του Βελγίου και του Λουξεμβούργου για το γεγονός ότι οι τρεις αυτές χώρες κρατούν κλειστές, για την ώρα, τις πόρτες του ευρύτερου δημόσιου τομέα στους πολίτες των άλλων χωρών - μελών.

Εαν αυτό δεν είναι σοβαρό εθνικό θέμα, τότε ποιο είναι; Γιατί όλοι αυτοί οι ευαίσθητοι, που "ηγούνται ατάκτων" με την πρώτη ευκαιρία, δε βγήκαν τώρα να αντιδράσουν και να πιάσουν τις γνωστές "μέχρι εδώ και μη παρέκει..." θέσεις τους; Μήπως, γιατί η υπόθεση αφορά και αποκαλύπτει τις επιβολές από τη σχέση μας με την Ευρωπαϊκή Ενωση και δεν είναι καιρός για να ξυπνούν γενικότερα "αντιευρωπαϊκά αισθήματα"; Η μήπως, στη χειρότερη εκδοχή, είναι έτοιμοι για όλες τις υποχωρήσεις που επιβάλλονται και όσο λιγότερος θόρυβος προκληθεί και όσοι λιγότεροι καταλάβουν, τόσο το καλύτερο;

Η σοβαρή αυτή υπόθεση αντανακλά και το είδος των σχέσεων και συσχετισμών στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αφού είναι σίγουρο πως οι άλλες, οι μεγαλύτερες χώρες βρίσκουν "παραθυράκια" και αποφεύγουν το πρόβλημα, χωρίς να έρχονται σε σύγκρουση με την Επιτροπή ...τους. Να μην τολμήσει, επίσης, κανείς από τους γνωστούς υποκριτές να μιλήσει για την απαραίτητη "ελευθερία νέου κόσμου", αφού η φασαρία γίνεται μόνο για τους πολίτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Το άλλοθι ότι δε θίγονται τα εθνικά συμφέροντα, αφού η Επιτροπή ισχυρίζεται ότι οι θέσεις που διεκδικεί από το δημόσιο δε θεωρούνται ότι συμβάλλουν σαφώς στην άσκηση της δημόσιας εξουσίας, δεν ισχύει. Για παράδειγμα, διεκδικούν να ανοίξουν διάπλατα οι πόρτες στους Κοινοτικούς για τον τομέα της έρευνας, της υγείας, των μεταφορών, των ταχυδρομείων, των τηλεπικοινωνιών, της ενέργειας, της ύδρευσης κ.ά. Δεν είναι αυτοί τομείς, όπου μπορούν να θιχτούν εθνικά συμφέροντα; Τελικά, δεν είναι όλα αυτά "συγκοινωνούντα δοχεία" του σύγχρονου κράτους; Η άμυνα ή η ασφάλεια δεν έχουν σχέση με όλους αυτούς τους τομείς του δημοσίου;

Η, μήπως, όλοι αυτοί, που στέκονται σιωπηλοί, αποδέχτηκαν, ήδη, και συνήθισαν την ιδέα της μελλοντικής ευρωπαϊκής ομοσπονδίας - δίσεκτη χρονιά Διακυβερνητικής είναι η φετινή - και, άρα, δεν τους πειράζει ιδιαίτερα η μερική, αφού έχουν κάνει την ολική παράδοση;