Η παράταση του διαχρονικού μαρτυρίου της λιτότητας, η παραπέρα επέκταση της ανεργίας μαζί με τη λεγόμενη "ελαστικοποίηση" των εργασιακών σχέσεων, τα "λουκέτα" σε μια σειρά εργοστάσια, η συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων παρά την εξόφθαλμη πια χρεοκοπία της πολιτικής που παραδίδει στους κομπιναδόρους της "ιδιωτικής πρωτοβουλίας" τους μοχλούς βασικών κλάδων στρατηγικής σημασίας, σημάδεψαν το "εργατικό" 1995.

Ταυτόχρονα, όμως, ξεδιπλώθηκε πιο αισθητά τη χρονιά που πέρασε η αντίσταση των εργαζομένων σ' αυτή την πολιτική. Εντατικοποιήθηκαν οι πρωτοβουλίες συντονισμού της δράσης από τα κάτω. Πήρε πιο συγκροτημένη μορφή το κίνημα κατά της ανεργίας και της αποδιοργάνωσης της παραγωγικής βάσης της χώρας, παρά το γεγονός ότι η κυριαρχία των δυνάμεων του συμβιβασμού και της συναίνεσης στην ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος, παραμένει το μεγάλο"βαρίδι" στις προσπάθειες για την ανάπτυξη του κινήματος σε επίπεδο αντάξιο με αυτό της όξυνσης τω προβλημάτων.

Στους αγώνες που αναπτύχθηκαν σ' αυτά τα μέτωπα, ξεχώρισαν οι κινητοποιήσεις των οικοδόμων, των εργαζομένων και των ανέργων της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης Πειραιά - Περάματος, των ναυτεργατών, των εργατών που έχασαν τη δουλιά τους, σε μια σειρά από επιχειρήσεις που έβαλαν αιφνιδιαστικά "λουκέτο", καθώς και σε πόλεις που μεταβάλλονται σε παραγωγικοί έρημοι.Μαχητική ήταν σε πρώτη φάση και η αντίδραση των εργαζομένων σταΝαυπηγεία Σκαραμαγκά και Ελευσίνας στις απόπειρες ιδιωτικοποίησης και στα Πε(ι)ρατικά παιχνίδια, για να χτυπηθούν όμως στη συνέχεια από τα "μέσα".