Μπορεί ορισμένοι να ισχυριστούν ότι η τυπική απαγόρευση της παραγωγής, χρήσης και εμπορίας αμιάντου (δεκαετίες μετά τον εντοπισμό των κινδύνων που συνεπάγεται για την ανθρώπινη υγεία) «σφράγισε» την πηγή του προβλήματος. Οτι οι εκατοντάδες χιλιάδες που αναμένεται να εκδηλώσουν ασθένειες μέσα στα επόμενα 50 χρόνια είναι το τελευταίο «κόστος» που φορτώνεται στις πλάτες του λαού από την ασύδοτη χρήση της καρκινογόνου ουσίας.

Κι όμως. Ο κίνδυνος να πολλαπλασιαστούν απροσδιόριστα τα θύματα του αμιάντου είναι τεράστιος. Γιατί παραμένει ζητούμενο η σωστή διαχείριση (απομάκρυνση, εγκλωβισμός, κτλ.) των χιλιάδων τόνων του ορυκτού που, ως πρώτη ή δευτερεύουσα ύλη, έχει χρησιμοποιηθεί σε σχεδόν 3.500 τεχνικές εφαρμογές και καταναλωτικά προϊόντα, αποτελώντας «ωρολογιακή βόμβα» για τη ζωή και υγεία εκατοντάδων χιλιάδων αθώων. Μάλιστα, όπως σημειώνουν επιστήμονες, αν οι εργασίες αποκατάστασης του προβλήματος δε γίνουν με σωστό τρόπο, μπορεί να προκληθεί μεγαλύτερος κίνδυνος από αυτόν που συνεπάγεται η απλή παρουσία αμιάντου. Ωστόσο, τίποτα δεν έχει γίνει για το σχεδιασμό μιας ολοκληρωμένης πολιτικής και τη δημιουργία ενός ειδικά διαπιστευμένου κρατικού φορέα, με ειδικά εκπαιδευμένο προσωπικό, που στόχο θα έχει τη διαχείριση του προβλήματος με αφετηρία και ζητούμενο την προστασία της δημόσιας ασφάλειας, όχι την εμπορία υπηρεσιών Υγείας.

Για να αντιληφθεί μάλιστα κανείς πόσο επικίνδυνη είναι η «έκθεση» των εργαζομένων πρώτα απ' όλα στην πολιτική των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΕΕ, που υποτάσσει τις υπηρεσίες Υγείας στην επιχειρηματική ανταγωνιστικότητα, αρκεί να θυμηθεί την πρόσφατη εμπειρία των εργαζομένων του Θριασίου: Πριν ένα περίπου χρόνο ιδιωτική εταιρεία προχώρησε σε αφαίρεση του αμίαντου από το Θριάσιο Νοσοκομείο χωρίς καν (!) να απομακρυνθούν οι εκατοντάδες ασθενείς και εργαζόμενοι από μέσα. Και να σκεφτεί κανείς πως η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας επισημαίνει ότι μόνη ασφαλής έκθεση στον αμίαντο είναι η μη έκθεση...