Ο Πίτερ Μπρουκ έθρεψε τη θεατρική δημιουργία του ταξιδεύοντας ανά τον κόσμο και μελετώντας τα κοινωνικά χαρακτηριστικά και τις πολιτισμικές παραδόσεις των λαών. Αποτέλεσμα ενός ταξιδιού του ήταν και η ανακάλυψη του έργου του Νοτιοαφρικανού αγωνιστή κατά του απαρτχάιντ, δημοσιογράφου και δραματουργού (απαγορευμένου στη Ν. Αφρική), Καν Τεμπά, «Το κοστούμι». Εργο, που ο Μπρουκ ανέβασε στο Παρίσι το 1999 (και σε τρίχρονη διεθνή περιοδεία), διασκευασμένο στα γαλλικά από τη Μαρί Ελέν Εστιέν (με βάση την απλά ρεαλιστική, κατανοητή από όλους τους ανθρώπους, όλων των πολιτισμών, αφηγηματική κυρίως, αλλά και διαλογική μυθοπλασία που πάντα ακολουθεί για όλες τις «έθνικ», λαογραφικού περιεχομένου σκηνικές δημιουργίες του), με παραδοσιακά νοτιαφρικάνικα μουσικά κομμάτια δικής του επιλογής και με ερμηνευτή στο ρόλο του αφηγητή τον (γνωστό στο ελληνικό κοινό) επί εικοσαετία συνεργάτη του, Αφρικανό ηθοποιό και σκηνοθέτη Σοτιγκί Κουγιατέ. Τον Σοτιγκί Κουγιατέ, ήταν επόμενο να εμπιστευτεί ο Μπρουκ για το σκηνοθετικό ανέβασμα του έργου στην Ελλάδα από το θέατρο «Κνωσσός». Το εγχείρημα του θεάτρου «Κνωσσός» πέτυχε απολύτως. Πέτυχε, χάρη στη γλωσσικά ρέουσα, οικεία, άμεση μετάφραση της γαλλικής διασκευής του έργου από την Λουίζα Μητσάκου, στην - κατά Μπρουκ - λιτή, ανάλαφρη, γοργόρυθμη, με ισόρροπη αίσθηση του χιούμορ και του δραματικού στοιχείου, λιτότατη σκηνογραφικά, βαθύτατα ουμανιστική σκηνοθεσία του Κουγιατέ και στις πολύ εκφραστικές ερμηνείες των Λάμπρου Τσάγκα, Γιάννη Σταματίου, Κώστα Κλάδη. Πέτυχε να καταστήσει οικουμενικό το έργο, να μιλήσει για τον οικουμενικό και πολύμορφο ρατσισμό και τα θύματά του, με τραγικότερο, συνήθως, θύμα τη γυναίκα. Αχρείαστο είναι να συνοψίσουμε το μύθο του έργου. Αξίζει να το δει κανείς και μόνο για την εξαιρετική καθόλα (στο λόγο, στο τραγούδι, στην κίνηση), με αίσθηση του χιούμορ, αλλά και δραματική δύναμη και αλήθεια, ερμηνεία της Μπέσσυ Μάλφα.