Αθλιες είναι οι συνθήκες που επικρατούν στο γήπεδο του Ρουφ

-- «Το σωματείο έχει μόνο ποδόσφαιρο. Εχουμε ακαδημίες με παιδιά του Δημοτικού μέχρι την Α' τάξη Γυμνασίου. Τα γυμνάζουμε στα 2 γήπεδα 5Χ5 του Ρουφ. Σταθερά γυμνάζονται γύρω στα 150 παιδιά. Ο χώρος που γυμνάζονται αυτά τα παιδιά, όπως καταλαβαίνεις, δεν επαρκεί. Μισές δουλιές. Πρέπει να πω ότι τα γήπεδα 5Χ5 δεν έχουν αποδυτήρια. Τα παιδιά κάνουν μπάνιο στα σπίτια τους και αν θέλουμε να μιλήσουμε για σωστές συνθήκες άθλησης, ούτε το μεγάλο γήπεδο, που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή, πληροί τις προϋποθέσεις για σωστή προπόνηση».

-- Γιατί το λέτε αυτό;

-- «Να σου πω. Κατ' αρχή δεν υπάρχει οργάνωση. Το κυριότερο π.χ. τα υπάρχοντα αποδυτήρια είναι ντροπή για όλους μας και κυρίως για το Δήμο της Αθήνας, που αφήνει τα παιδιά να τα χρησιμοποιούν. Πρόκειται περί στάβλων! Επειτα δεν έχουμε μια αποθήκη για το αθλητικό υλικό, δεν υπάρχει μια αίθουσα για γυμναστική και βάρη και ακόμα το συνθετικό χόρτο - μείγμα (καουτσούκ - χαλαζία) είναι άκρως επικίνδυνο για την υγεία των παιδιών».

-- «Δε μας βοηθάει. Για παράδειγμα δίνει στο σωματείο 2.250 ευρώ το χρόνο»...

-- Σας τα δίνει;

-- «Χάσαμε 4 χρόνια πήραμε ένα. Αστείες καταστάσεις»...

-- Τι προϋπολογισμό έχετε;

-- «Ο προϋπολογισμός είναι γύρω στις 75 χιλ. ευρώ. Οι προπονητές παίρνουν οδοιπορικά. Αυτό που κάνουμε είναι μεράκι. Στο συμβούλιο όλοι είμαστε παλαιοί ποδοσφαιριστές. Κάνουμε το κέφι μας. Το αγαπάμε αυτό που κάνουμε».

-- Με την υγεία των παιδιών τι κάνετε;

-- «Εχουμε δυο γιατρούς, φίλους της ομάδας, που αφιλοκερδώς μας προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Για τα μικρά παιδιά την ευθύνη έχουν οι γονείς. Τα ερασιτεχνικά σωματεία χρειάζονται τη βοήθεια της πολιτείας. Μόνο ο αθλητισμός μπορεί να βοηθήσει τη νεολαία να ξεπεράσει τα προβλήματά της».

-- Υπάρχουν χώροι στην Αθήνα;

-- «Βέβαια υπάρχουν. α) Στον Ελαιώνα μεταξύ Σαλαμινίας και Ορφέως μπορούν να γίνουν χώροι άθλησης και πράσινου. Σήμερα ο χώρος αυτός είναι νεκροταφείο παλαιών αυτοκινήτων. β) Στο Γουδί μεταξύ του Κολυμβητηρίου και του Κλειστού Γυμναστηρίου. γ) Στο Αττικό Αλσος (Τουρκοβούνια). δ) Στην Κολοκυνθού υπάρχει μεγάλος χώρος. Χώρους έχουμε. Θέλουμε να τους αξιοποιήσουμε;»...

-- Δε σας βλέπω αισιόδοξους για το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο;

-- «Οχι, γιατί όλα έχουν εμπορευματοποιηθεί με άγριο τρόπο. Συζητάμε πόσα λεφτά θα πάρουν οι ΠΑΕ, τη στιγμή που είναι ΑΕ. Και ρωτάω, γιατί πρέπει να επιχορηγούνται αυτές και όχι ο ερασιτεχνικός αθλητισμός; Και κάτι ακόμα. Στο εξωτερικό το παιδί το φέρνει ο πρόεδρος της σχολικής επιτροπής, μαζί με το δάσκαλο και το υποδέχονται ειδικά εκπαιδευμένοι γυμναστές, παιδοψυχολόγοι για να μπει στο γήπεδο, κι εμείς με την ιδιωτική πρωτοβουλία δίνουμε το παιδί στα χέρια του κάθε άσχετου να το μάθει μπάλα. Εγκληματούμε. Οταν ήμουνα μικρός ερχόμουνα στο Παναθηναϊκό Στάδιο και σε έβλεπα να τρέχεις μαζί με τους άλλους πρωταθλητές, μετά γύριζα στη γειτονιά, στην Πλάκα και μαζί με τα άλλα παιδιά κάναμε αγώνες στους δρόμους. Παρ' όλο ότι τα χρόνια πέρασαν, εξακολουθούμε και είμαστε μια χώρα χωρίς αθλητική υποδομή, χωρίς αθλητική παιδεία. Αν φύγουμε εμείς, οι ερασιτέχνες παράγοντες, τελείωσε ο αθλητισμός στην Ελλάδα. Εμείς τρέχουμε και δε φτάνουμε και η πολιτεία ενισχύει τους εμπόρους του αθλητισμού. Κάναμε Ολυμπιακούς Αγώνες, είχανε κανένα όφελος τα παιδιά της Αθήνας; Κανένα. Ξέρεις ότι πίσω απ' αυτό το γήπεδο μετά τις 9 το βράδυ αρχίζει η διακίνηση ναρκωτικών; Φόβος και τρόμος για τα παιδιά. Πού είναι η πολιτεία; Πού είναι ο δήμος;».