Η «Βερόνικα», που επαναπροβάλλεται ύστερα από αρκετά χρόνια, ανήκει στην κατηγορία των «καλλιγραφικών» ταινιών! Στην ίδια κατηγορία ανήκουν και άλλες ταινίες του Πολωνού δημιουργού. Στις ταινίες, δηλαδή, που ασχολούνται με παθιασμένα άτομα, ξεκομμένα από τον κόσμο, με προσωπικά δράματα απελπισμένων ανθρώπων, με μελαγχολικά και αδιέξοδα θέματα. Ανήκει στην κατηγορία των ταινιών που έγιναν σαν απάντηση στο ρεαλισμό. Παράλληλα ενσωματώνει και στοιχεία του ποιητικού κινηματογράφου. Κυρίως στην αφαίρεση και στο μεγάλο βάρος που ρίχνει στη φόρμα και στην αισθητική.

«Μια γυναίκα μοιρασμένη σε δύο σώματα, με δυο καρδιές που χτυπούν τους ίδιους χτύπους (η μια στην Πολωνία, η άλλη στο Παρίσι), μπλέκονται, μπερδεύονται, αλληλοεξαρτώνται και αλληλοκαθορίζονται, αν και δε συναντιούνται ποτέ», γράφει το «διαφημιστικό» της ταινίας. Κάποιοι λένε πως η ταινία ήταν η πρώτη προσπάθεια του δημιουργού να δείξει τους ευρωπαϊκούς προσανατολισμούς του και η προτροπή του να κάνει το ίδιο και η Πολωνία! Αυτό εκφράστηκε καθαρότερα αργότερα με τη γνωστή τριλογία του: «Τρία Χρώματα: Η Μπλε/Λευκή/Κόκκινη Ταινία» (1993-1994).

Δεν υπάρχει χώρος να αναλύσουμε τους πραγματικούς λόγους που κάνουν έναν δημιουργό να φεύγει από την πραγματικότητα και να αναζητάει τα θέματά του έξω από αυτή. Δεν μπορούμε, όμως, να μη σημειώσουμε πως πολλές φορές, τις περισσότερες ίσως, αυτή η φυγή είναι πράξη απελπισίας και προσωπικού αδιέξοδου. Και αυτό όταν δεν είναι συνειδητή πράξη αποπροσανατολισμού.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Κριστόφ Κισλόφσκι διάλεξε μια πολύ όμορφη γυναίκα, έναν εξαιρετικό μουσικό και έναν ακόμα πιο εξαιρετικό φωτογράφο και απελευθερωμένοι όλοι αυτοί από την υποχρέωση να αφηγηθούν μια συγκεκριμένη ιστορία, οργίασαν με τις μουσικές, τα χρώματα, την καλαισθησία και την ομορφιά! Η ταινία μοιάζει με τα πολύτιμα κινέζικα βάζα, τα οποία έχουν βέβαια μεγάλη αισθητική αξία, δεν έχουν, όμως, άμεση χρησιμότητα. Δεν είναι άχρηστα, αλλά δεν είναι και σε άμεση χρήση. Ο κινηματογράφος, όμως, είναι μια τέχνη... κλπ!

Παίζουν: Ιρέν Ζακόμπ, Φιλίπ Βολτέρ, Σαμπρίν Ντουμάς.