Αφιερωμένη στον Οδυσσέα Ελύτη η «Ποιητική Αδεία», του «902 Αριστερά στα FM»

Το Αιγαίο στην ποίηση και τα κείμενα του Οδυσσέα Ελύτη θα είναι το περιεχόμενο της εκπομπής «Ποιητική Αδεία», που επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Μηλιώνης, την Κυριακή 6 με 8 το απόγευμα, στον «902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM».

«Για όποιον η θάλασσα στον ήλιο είναι "τοπίο" - η ζωή μοιάζει εύκολη και ο θάνατος επίσης. Αλλά για τον άλλον είναι κάτοπτρο αθανασίας, είναι "διάρκεια". Μια διάρκεια, που μόνο το ίδιο της το εκθαμβωτικό φως δε σ' αφήνει να τη συλλάβεις».

Γι' αυτήν τη «διάρκεια» σμίλεψε τις λέξεις του ο ποιητής, γι' αυτήν τη «διάρκεια» έγραψε το «Δοξαστικόν» στο «Αξιον Εστί».

Περπατώντας με γυμνά πόδια στα αιγαιοπελαγίτικα ακρογιάλια, ο Ελύτης έψαξε να βρει τους βαθύτερους ορισμούς του μέτρου και της αρμονίας.

Στάθηκε εκστασιασμένος «μπροστά στη ράχη της Σέριφος, όταν ανεβαίνει ο ήλιος», εισήλθε στο τοπίο, όχι με τη ματιά του «τουρίστα», αλλά με την αγωνία της ψυχής του που αναζητούσε απαντήσεις.

«Την απέραντη απόσταση που χωρίζει ένα κυκλαδικό ειδώλιο από ένα βότσαλο μας είναι αδύνατον να την επιμετρήσουμε με την ίδια ευκολία που το κάνουμε για ολόκληρες εκατονταετίες φωτός», θα σημειώσει. Αυτήν τη «μαγεία» που ξεφεύγει, τις απαντήσεις στα ερωτήματα, «αυτό το φως, αυτές οι συστάδες των νησιών, τι είναι», έψαχνε ο ποιητής.

Οι «προσχώσεις των δεισιδαίμονων μέσων αιώνων» σκέπασαν με τη σκόνη τους τις «απαντήσεις» που έψαχνε ο ποιητής και εκείνος μετέπλασε την αγωνία της ψυχής του, την αναζήτηση της χαμένης μαγείας σε ποιήματα που καλούν ταυτόχρονα να αποστρέψουμε - έστω και για μια στιγμή - το βλέμμα από εικόνα των «νησιών των διακοπών» και να ψάξουμε «τη σελήνη της Σαπφώς που μια της αχτίδα μας σημαδεύει από τα βάθη ενός ελαιώνα της Μυτιλήνης».

Η αιγαιοπελαγίτικη ποίηση του Ελύτη είναι ένας «ελαφρότατος γραιγολεβάντες που ξεσηκώνεται από τα φτερόψαρα των τοιχογραφιών της Σαντορίνης, τα γυμνά στήθη των μινωικών γυναικών, από το θαλασσινό άνοιγμα ανάμεσα σε δυο κολόνες κάποιου ναού και χωρίς καμιά δυσκολία έρχεται να καθίσει στα μπλε και τα κίτρινα της πιο φτωχής ψαρόβαρκας».

Η ποίησή του είναι ένα «πορώδες και άσπρο μεσημέρι» της Σίφνου, της Αμοργού, της Αλοννήσου, της Θάσου, ή της Σαντορίνης, η ποίησή του πουθενά αλλού δε νιώθει δικαιωμένη παρά στη γέφυρα ενός πλοίου που ταξιδεύει αέναα στο απέραντο γαλάζιο του αρχιπελάγους.