ΨΗΛΑ στης Ρούμελης τα βουνά σήμερα. Στους δοξασμένους τόπους της ΕΑΜικής Εθνικής μας Αντίστασης. Εκεί ανηφορίζουν εκατοντάδες 80άρηδες έφηβοι και μαζί τους κι οι απόγονοι σ' ένα αγωνιστικό προσκύνημα στις Κορυσχάδες, όπου πριν από 60 χρόνια χτυπούσε δυνατά η καρδιάς της καινούργιας Ελλάδας.

ΟΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΕΣ οργανώσεις ΠΕΑΕΑ και ΠΟΑΟ σήμερα Κυριακή στην καθιερωμένη χρονιάτικη εκδήλωσή τους για να θυμίσουν και να τιμήσουν, όπως ταιριάζει, την 62η επέτειο της σύγκλησης του Εθνικού Συμβουλίου της Ελεύθερης Ελλάδας και της κυβέρνησης του Βουνού (ΠΕΕΑ). Πάνω στην ξακουστή από το '21 περιοχή, στα μικρά αλλά ιστορικά χωριά της, η Εθνικής μας Αντίσταση έβαλε τότε τη σφραγίδα της φλογερής δημιουργίας. Ξυπνούσε έναν ολόκληρο κόσμο από την καθυστέρηση, που τον είχαν καταδικάσει χρόνια και χρόνια, όλοι όσοι ανέβηκαν στην εξουσία. Φανέρωνε τις μεγάλες δυνάμεις που είχε μέσα του ο λαός μας. Ηταν η μεγάλη ώρα, που στην πέτρινη γη μας ακούστηκε του ΕΑΜ το κάλεσμα. Κι επάνω στη Ρούμελη στο μικρό χωριό Κορυσχάδες και στην είσοδο του σχολείου η επιγραφή «Επίδαυρος 1821 - Κορυσχάδες 1944» έδινε και εξακολουθεί και σήμερα να δίνει τη διαχρονική διάσταση του μεγάλου απελευθερωτικού μας αγώνα.

ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ μέρες κράτησε η πρώτη σύνοδος του Εθνικού Συμβουλίου. Κι όμως σ' αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα έγινε στο Εθνικό Συμβούλιο γόνιμη και αποδοτική δουλιά, που καμιά σύγκριση δεν μπορούσε να είχε με την παλιά Βουλή. Ενας μάλιστα εθνοσύμβουλος, παλιά φιλελεύθερος, ο Παντελής Καρασεβδάς τη μέρα που τέλειωναν οι εργασίες του Εθνικού Συμβουλίου έλεγε χαρακτηριστικά: «Εχω πενήντα χρονών κοινοβουλευτική πείρα. Ποτέ δεν είδα τέτοιο Σώμα. Ούτε ένας ρήτορας δεν πέρασε από το βήμα, που να μην πει χρήσιμα και σοβαρά πράγματα, που να μην τα διατυπώσει και καλά».

ΗΤΑΝ το Νοέμβρη του 1944, τις λιγοστές εκείνες μέρες που ακολούθησαν την απελευθέρωση της Αθήνας, που για πρώτη φορά μπορέσαμε να συνειδητοποιήσουμε το μεγάλο γεγονός που είχε συντελεστεί στη διάρκεια της Κατοχής στις περιοχές της Ελεύθερης Ελλάδας, το δυνατό άνεμο της πολιτιστικής δημιουργίας που είχε φυσήξει, άνεμος ζωογόνος που μοσχοβολούσε έλατο. Κι έφτανε ως εμάς που ζούσαμε ακόμη στις σκλαβωμένες πολιτείες.

ΤΟ ΣΤΕΡΝΟ δεκαπενθήμερο του Νοέμβρη του 1944 άνοιγε στην οδό Κοραή στην Αθήνα, και στο χώρο που λειτούργησε για πολλά χρόνια το ζαχαροπλαστείο «Φλόκα», η πρώτη μεγάλη φωτογραφική έκθεση της Αντίστασης, του ΕΑΜ, με το φωτογραφικό υλικό, που είχε δουλέψει στα βουνά της Ρούμελης σ' όλα τα σημεία που υπήρξε δραστηριότητα ο φωτογράφος της Εθνικής Αντίστασης Σπύρος Μελετζής.

ΜΟΛΙΣ είχε φτάσει από τα βουνά και το υλικό που είχε μαζευτεί, αμέτρητα τα φιλμς. Ηταν ακόμη άγνωστο το αποτέλεσμα της δουλιάς που είχε γίνει. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή δόθηκε στον φωτογράφο από το ΚΚΕ η εντολή να επισπεύσει την επεξεργασία και μέσα σε δυο βδομάδες, παρ' όλες τις δυσκολίες υλικών εκτύπωσης κι άλλων, άνοιξε η φωτογραφική έκθεση του ΕΑΜ που ήταν αποκαλυπτική για το θεματικό πλούτο αλλά και την καλλιτεχνική αξία που παρουσίασε.

ΕΙΧΑΜΕ τότε την καλή τύχη να δούμε από την αρχή τα φωτογραφικά αυτά ντοκουμέντα να τυπώνονται και ζήσαμε από κοντά την αγωνία του άξιου κι ακούραστου φωτογράφου να πετύχει το καλύτερο αποτέλεσμα και να κόψει έγκαιρα την ταινία της έκθεσης. Η πίεση στη ζήτηση του υλικού κυρίως από το εξωτερικό ήταν μεγάλη.

Η ΕΚΘΕΣΗ του ΕΑΜ με τρόπο μοναδικό έδωσε τον αναγεννητικό άνεμο, που φύσηξε από τη βουνίσια Ελλάδα. Τη χάρηκαν χιλιάδες ΕΑΜίτες, που δεν την είχαν ζήσει αλλά κι άλλοι που δεν είχαν συμμετοχή στην Αντίσταση. Αποστομωτική επίσης και για τους επικριτές.

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ξένοι δημοσιογράφοι είχαν ταχύτατα φωτογραφικό υλικό από μια χώρα, που είχε ζήσει μια μαρτυρική αλλά ηρωική εποχή. Είχαν επίσης και όλα τα απαραίτητα κείμενα, που τα είχε δουλέψει με την ευθύνη και την ακρίβεια που απαιτούσαν ο αξέχαστος Νίκος Καρβούνης, ο ποιητής που μας έδωσε για να το 'χουμε θούριο το: «Βροντάει ο Ολυμπος». Ο μεγάλος στοχαστής, που «έφυγε» πολύ γρήγορα, το Φλεβάρη του 1947.