Πανάκριβο αποδεικνύεται για τα λαϊκά στρώματα το ταχύτατα εμπορευματικοποιούμενο σύστημα υγείας της χώρας. Σύμφωνα με την Ερευνα Οικογενειακών Προϋπολογισμών της Στατιστικής Υπηρεσίας, για την περίοδο Φλεβάρης 2004 - Γενάρης 2005, κάθε οικογένεια δαπανά κατά μέσο όρο 128,17 ευρώ το μήνα για δαπάνες υγείας, δηλαδή 1.538,04 ευρώ το χρόνο. Ποσό ιδιαίτερα υψηλό, αν λάβουμε υπόψη ότι το σχετικό ποσό αντιστοιχεί στο 22,5% του βασικού μισθού του 2005. Την πορεία χειροτέρευσης δείχνει και το γεγονός ότι το αντίστοιχο ποσοστό το 1999 ήταν 20,4%, ενώ οι δαπάνες υγείας καλύπτουν ένα όλο και μεγαλύτερο ποσοστό ως προς τις συνολικές δαπάνες των νοικοκυριών. Από 5,3% που αντιστοιχούσαν την περίοδο 1993/94, αυξήθηκαν στο 6,8% το 1998/99 και στο 7,2% των συνολικών δαπανών το 2004/05. Μέσα σε 11 δηλαδή χρόνια εμφανίζουν ποσοστιαία αύξηση 26%. Από την επιμέρους ανάλυση των δαπανών υγείας προκύπτει ότι η μέση μηνιαία οικογενειακή δαπάνη αναλύεται σε 25,54 ευρώ για φάρμακα - φαρμακευτικά είδη, σε 84,19 ευρώ για υπηρεσίες ιατρών και σε 18,44 ευρώ για νοσοκομειακή περίθαλψη.

Ολα τα στοιχεία της έρευνας κατατείνουν στο συμπέρασμα ότι όσο βαθαίνει η ιδιωτικοποίηση του συστήματος υγείας, τόσο πιο βαθιά βάζουν το χέρι στην τσέπη οι εργαζόμενοι της χώρας. Το άλλο ενδιαφέρον στοιχείο της έρευνας είναι ότι το θεωρούμενο φτωχό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας - το οποίο σύμφωνα με τις επίσημες μετρήσεις ανέρχεται στο 20-22% του συνολικού πληθυσμού - είναι ουσιαστικά αποκλεισμένο από τις παροχές υγείας. Σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας, δαπανά κάτι περισσότερο από το 1/3 των αντίστοιχων δαπανών υγείας, ως προς το αποκαλούμενο - αν και ο όρος επιδέχεται ποικίλων ερμηνειών - μη φτωχό τμήμα της κοινωνίας. Η συνολική μηνιαία δαπάνη των «μη φτωχών» αναλογεί σε 152,70 ευρώ, όταν οι «φτωχοί» δαπανούν μόλις 56,80 ευρώ. Από την επιμέρους ανάλυση προκύπτει ότι οι «μη φτωχοί» δαπανούν 24,50 ευρώ το μήνα για νοσοκομειακή περίθαλψη έναντι 5 ευρώ των «φτωχών» και 100,50 ευρώ για υπηρεσίες ιατρών, έναντι 29,60 ευρώ των δεύτερων.

Τα στοιχεία αυτά είναι ενδεικτικά για τις ταξικές διαφοροποιήσεις που επιφέρουν οι πολιτικές ιδιωτικοποίησης του συστήματος Υγείας της χώρας, όπου ως βασικό κριτήριο παροχής των αναγκαίων υπηρεσιών αναδεικνύονται τα λογιστήρια των νοσοκομειακών μονάδων. Με άλλα λόγια, όποιος έχει χρήματα δικαιούται να του παράσχουν νοσοκομειακή και ιατρική φροντίδα.... Και βρισκόμαστε στην αρχή αυτής της διαδικασίας. Από την έρευνα επιβεβαιώνεται επίσης ότι στα πλαίσια της εμπορευματικοποίησης των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας, η ιδιωτική νοσοκομειακή περίθαλψη (στην οποία καταφεύγουν κατά κύριο λόγο οι πλούσιοι) αποτελεί ένα πολύ ακριβό σπορ, στο οποίο δεν μπορούν να πάρουν όλοι μέρος. Οι σχετικές δαπάνες για όσους καταφεύγουν στα ιδιωτικά νοσοκομεία είναι 2,5 φορές μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες δαπάνες των κρατικών νοσοκομείων.