Η εργατική τάξη έχει δύναμη, που απελευθερώνεται στο βαθμό που οργανώνεται, που δυναμώνει την ταξική της ενότητα, αλλάζει τους συσχετισμούς δύναμης, αναπτύσσει συντονισμένους αγώνες, με προοπτική την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας

Δε φείδονται χαρακτηρισμών. Για «δογματισμό», «αγκύλωση», για «τύφλωση», για επιμονή σε «παρωχημένα» πρότυπα κατηγορείται όποιος εργάτης, εργάτρια, σωματείο, κόμμα τολμήσει να αμφισβητήσει την «αλήθεια» του κεφαλαίου. Για «υπονόμευση της εθνικής οικονομίας» και πολλά άλλα παρόμοια κατηγορείται όποιος διανοηθεί να τους αντισταθεί και να απορρίψει την άποψή τους ότι οι καλύτερες ημέρες για τους εργαζόμενους περνάνε μέσα από την αυξημένη «ανταγωνιστικότητα», «παραγωγικότητα», κερδοφορία του κεφαλαίου.

Κεκτημένα εννοείται ότι είναι (όπου απέμειναν) ο σταθερός ημερήσιος χρόνος εργασίας, το 40ωρο, 5ήμερο, ο βασικός μισθός, οι κλαδικές συλλογικές συμβάσεις, το όριο των απολύσεων, η αποζημίωση σε περίπτωση απόλυσης, τα χρονοεπιδόματα, η αναγνώριση της ειδικότητας κλπ. Βεβαίως και η σύνταξη, η ιατροφαρμακευτική κάλυψη και ό,τι ακόμα έχει απομείνει από τη «Δημόσια» Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία κλπ.

Εκατοντάδες εργαζόμενες και εργαζόμενοι καθημερινά προπηλακίζονται - εκβιάζονται - απολύονται, γιατί επιμένουν να διεκδικούν σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, σταθερό μεροκάματο και μισθό που ανταποκρίνονται στις ανάγκες της εργατικής οικογένειας, να απαιτούν αποζημίωση, ασφάλεια στην εργασία τους, ανθρώπινη σύνταξη, αποκλειστικά Δημόσια, Δωρεάν Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία.

Για όσους αμφισβητούν το «δικαίωμα» του εργοδότη και της κυβέρνησης να καθορίζουν αυτοί, όπως τους συμφέρει κάθε φορά, τα ωράρια, τους μισθούς, το χρόνο ανάπαυσης, το τι θα τρώμε, το τι θα μαθαίνουμε, το πώς και με τι θα διασκεδάζουμε κλπ., υπάρχουν οι ιδιωτικοί στρατοί, οι δημόσιοι κατασταλτικοί, κρυφοί και φανεροί, μηχανισμοί, οι «αδέκαστοι» δικαστές, οι «αντικειμενικοί» και «αδέσμευτοι» δημοσιογράφοι σε δράση και αλληλοϋποστήριξη για να «πειστούν» οι αμφισβητίες.

Οποιος νομίζει ότι αναίμαχτα η αστική τάξη υπερασπίζει τα δικά της «κεκτημένα», είναι «αλάργα νυχτωμένος». Δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στις στατιστικές της ανεργίας, των επαγγελματικών ασθενειών, των θανάτων από εργατικά ατυχήματα. Να μετρήσει τους νέους και τις νέες που παγιδεύονται στον εφιάλτη των ναρκωτικών, των νεκρών από τα «ΣΑΜΙΝΑ», τις «ΡΙΚΟΜΕΞ» και τα «πέταλα του Μαλιακού». Δεν έχει παρά να ρίξει μια απλή ματιά στους χιλιάδες μισοκαμένους σκελετούς που βρίσκονται στα αποκαΐδια από τις βόμβες της αστικής τάξης στη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ. Στα εκατομμύρια των παιδιών που μέσα σ' ένα χρόνο πεθαίνουν από το κρύο, την πείνα, τη δίψα. Να ρίξει μια γρήγορη ματιά στα «Γκουαντανάμο», στα «Λευκά κελιά», στους 100άδες συνδικαλιστές εργάτες και αγρότες, θύματα της εργοδοτικής και κρατικής τρομοκρατίας σε Αφρική, Ασία και Ευρώπη.

Και όσο αυτοί επιμένουν στο ψέμα, την απάτη, στον ταξικό τους πόλεμο και στην υπεράσπιση των «κεκτημένων» τους, τόσο ο εργαζόμενος, η εργαζόμενη να οργανώνονται, να ενισχύουν τις ταξικές δυνάμεις, να παλεύουν μέσα από τις γραμμές του ΠΑΜΕ. Να ενισχύουν με κάθε τρόπο το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, να δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την ανατροπή του καθεστώτος των μονοπωλίων, την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας, την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού.

Η εργατική τάξη έχει δύναμη. Και αυτή η δύναμη απελευθερώνεται στο βαθμό που οργανώνεται, που δυναμώνει την ταξική της ενότητα, αλλάζει τους συσχετισμούς δύναμης, αναπτύσσει συντονισμένους αγώνες, με προοπτική την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.