Το Νοέμβρη του 1947, τα Ηνωμένα Εθνη, συμφώνησαν για το διαμελισμό της Παλαιστίνης, σ' ένα αραβικό κι ένα εβραϊκό κράτος. Ο Αμερικανός Πρόεδρος Χάρι Τρούμαν στα απομνημονεύματά του έγραφε: «Ισχυροί Εβραίοι ηγέτες στις ΗΠΑ ασκούσαν κάθε είδους πίεση πάνω μου, για να θέσω την αμερικανική ισχύ και το στρατό στο πλευρό των εβραϊκών προσδοκιών στην Παλαιστίνη». Ο Τζέιμς Φόρεσταλ, ο Αμερικανός υπουργός Αμυνας, έλεγε: «Οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν για να εξαναγκαστούν οι υπόλοιπες χώρες στη Γενική Συνέλευση, πλησιάζουν πολύ το σκάνδαλο». Πολύτιμος βοηθός των ΗΠΑ η Μεγάλη Βρετανία. Ο Εβραίος συγγραφέας Κίμχε περιέγραφε την αποχώρηση του βρετανικού στρατού: «Υποτίθεται ότι θα έπρεπε η Γη να πέρναγε στα χέρια των νέων διοικήσεων (Ηνωμένα Εθνη), αλλά έπεφτε στα χέρια Αμερικανών/ Εγγλέζων... πήγαιναν τάχιστα οι σιωνιστές και ...κέρδιζαν! Ηταν ένα είδος ελιγμών για την επικείμενη αναμέτρηση».

Η σφαγή του Ντερ Γιασίν (Μάης 1948) σε βάρος των Παλαιστινίων ήταν η αρχή: 300 άντρες, γυναίκες και παιδιά δολοφονήθηκαν μέσα στη νύχτα. Ο αντιφασίστας Γιον Κίμχε γράφει για τη σφαγή. Είναι η «σκοτεινότερη κηλίδα στην εβραϊκή ιστορία». Ο Μαναχέμ Μπεγκίν, επικεφαλής της τρομοκρατικής οργάνωσης «Ιργκούν», επικροτούσε τη βία Εβραίων κατά Παλαιστινίων: «Ο κόσμος δε λυπάται τους σφαγμένους. Σέβεται μόνον όσους πολεμούν τους Αραβες». Η μακιαβελική πολιτική των Αμερικανών και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών κλιμακώθηκε με τον πόλεμο του 1967. Τα διαρκή εγκλήματα κατά των Παλαιστινίων συνοψίζονται στις κουβέντες του Μπεν Γκουριόν: «Ολες οι εβραϊκές στρατιωτικές δυνάμεις προωθήθηκαν προς τη Χάιφα σαν μαχαίρι μέσα στο βούτυρο... Η δύναμη των όπλων και όχι οι επίσημες αποφάσεις είναι εκείνη που θα καθορίσει τις εξελίξεις». Ετσι, βάδισε η διπλωματία του πρώτου Προέδρου του Ισραήλ Χαΐμ Βάιζμαν. Υμνησε τις σφαγές των Παλαιστινίων: «Ηταν μια υπέροχη εκκαθάριση της Γης, η θαυμαστή απλοποίηση των στόχων του Ισραήλ!!!». Από τότε αίμα και δάκρυα ποτίζουν την παλαιστινιακή Γη...

Τη βαρβαρότητα των ισχυρών απέναντι στον παλαιστινιακό αγώνα κατέγραψαν οι Παλαιστίνιοι ποιητές. Ο ποιητής Ταουφίκ Ζαγιάντ από τη Ναζαρέτ γράφει: «Εδώ πάνω στα στήθη μένουμε σαν τον τοίχο./ Πεινάμε, γυμνωνόμαστε, προκαλούμε, τραγουδάμε./ Τους ορισμένους δρόμους τους γεμίζουμε με διαδηλώσεις/ γεμίζουμε φυλακές/ με περηφάνια/ φτιάχνουμε τα παιδιά/ γενιές της επανάστασης/ τη μια μετά την άλλη...». Για τη σφαγή του Κάφρου Κάσεμ, ο Μαχμούτ Νταρούις έγραφε: «Κάφρου Κάσεμ/ γύρισα από το θάνατο/ για να ζήσω να τραγουδήσω γύρισα./ Ασε με να πάρω τη φωνή μου/ από μια πληγή που φλογίζει/ κι έλα βοήθησε το μίσος μου φυτεύει στην καρδιά μου...». Ατέλειωτες οι ποικιλόμορφες διώξεις, οι σφαγές των Παλαιστινίων από το πολιτικοστρατιωτικό κατεστημένο των ιμπεριαλιστών. Γνωστά τα τοπωνύμια φρίκης: Τζενίν, Σάμπρα, Σατίλα. Συνεχίζεται, όμως, και η παλαιστινιακή ιντιφάντα και βρίσκει την έκφρασή της και στην ποίηση: «Ας είναι/ θ' απαρνηθώ τ' άνθη/ που 'ρχονται μέσα από τις ανθολογίες και λεξικά./ Λουλούδια φυτρώνουν/ στο μπράτσο του αγρότη και στου εργάτη τη γροθιά,/ της Παλαιστίνης». Η παλαιστινιακή εξέγερση έχει βαθιά κοινωνικό και ταξικό υπόβαθρο και γι' αυτό, τελικά, θα νικήσει τον ιμπεριαλισμό.