Συνέχεια στο σίριαλ των... μοντέλων πλήρους διάλυσης των εργασιακών σχέσεων έδωσε χτες ο υπουργός Οικονομίας, ο οποίος ανάμεσα στο «σκανδιναβικό» και το «ιρλανδικό», επέλεξε το δεύτερο μοντέλο. Βέβαια, πολύ πριν τον Γ. Αλογοσκούφη, φανατικοί και ένθερμοι θιασώτες του «ιρλανδικού μοντέλου», ήταν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, που το είχαν ανακαλύψει από τα μέσα της δεκαετίας του '90! Πέρα από τις ευρύτερες αναζητήσεις πάντως, ο υπουργός έφερε και πάλι στην ημερήσια διάταξη το θέμα νέων ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις, ζητώντας από τις επόμενες κυβερνήσεις «μαζί με τα ακανθώδη ζητήματα, όπως το Ασφαλιστικό», να δουν «και ορισμένα εργασιακά ζητήματα που σχετίζονται με το Ασφαλιστικό»!

Κατά τα άλλα, ο υπουργός Οικονομίας - σε ομιλία που έκανε με αφορμή την παρουσίαση της έκθεσης του ΟΗΕ για την παγκόσμια οικονομία - κάλεσε το ΠΑΣΟΚ, χωρίς να το κατονομάσει, σε σύμπλευση και συναίνεση με την κυβέρνηση, ώστε και τα δύο κόμματα από κοινού, να καθυποτάξουν πλήρως το αγωνιζόμενο εργατικό κίνημα και να προωθήσουν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις... Επισήμανε μάλιστα, ότι το Ασφαλιστικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν «πείραμα» για τη διεύρυνση της κοινωνικής και πολιτικής συναίνεσης, ώστε να ισοπεδωθεί κάθε δύναμη αντίστασης, στην προοπτική πλήρους ενσωμάτωσης του ελληνικού κεφαλαίου στη διεθνή καπιταλιστική ολοκλήρωση.

Αναπτύσσοντας το θέμα, με ποιον τρόπο θα οργανωθεί καλύτερα η καταλήστευση της εργατικής δύναμης, με την προσφυγή στο «σκανδιναβικό» ή στο «ιρλανδικό» μοντέλο, ο υπουργός Οικονομίας τάχθηκε υπέρ του δεύτερου. Ταυτίστηκε, δηλαδή, με προηγούμενες θέσεις του ΠΑΣΟΚ, όταν πολύ δηκτικά ο Γ. Παπαντωνίου, σαν υπουργός Οικονομίας του ΠΑΣΟΚ, ζητούσε «η Ελλάδα να γίνει Ιρλανδία»! Δικαιολογώντας τη θέση αυτή, υποστήριξε ότι το «σκανδιναβικό μοντέλο» βασίζεται «σε πάρα πολύ υψηλές δημόσιες δαπάνες, σε μια αποτελεσματική δημόσια διοίκηση, σε μεγάλη κοινωνική συναίνεση και πολιτική ομοψυχία, αλλά από την άλλη πλευρά βασίζεται σε πάρα πολύ υψηλή φορολογία». Και ναι μεν, συνέχισε, «μπορεί να υπάρχει ένα σύστημα ελεύθερων απολύσεων, αλλά το κράτος, στο πλαίσιο της πολιτικής των υψηλών δαπανών, εγγυάται το εισόδημα αυτών που απολύονται»!

Ετσι, αφού απέρριψε ο «σκανδιναβικό μοντέλο» ληστείας της εργατικής δύναμης, σαν «ακριβό», κατέφυγε σε μια πιο «φθηνή» λύση, αυτή του «ιρλανδικού», το οποίο «βασίζεται στη χαμηλή φορολογία για τις επιχειρήσεις και τα φυσικά πρόσωπα και στις χαμηλές δημόσιες δαπάνες». Για να προσθέσει με έμφαση: «Και αυτό το υπόδειγμα, όμως, βασίζεται - και από αυτό μπορούμε να διδαχτούμε στην Ελλάδα - στην πολιτική συναίνεση». Ζητούμενο λοιπόν, και από τα δυο κόμματα της ολιγαρχίας, η πολιτική συναίνεση, ώστε από κοινού να αντιπαρατεθούν και να συντρίψουν το εργατικό κίνημα. Και στην προκειμένη περίπτωση ο Γ. Αλογοσκούφης, δεν «έκρυψε» λόγια. «Αυτό που εξακολουθεί να παραμένει το μεγάλο ζητούμενο στη χώρα μας, - ανέφερε συγκεκριμένα - είναι το ζήτημα της ευρύτερης κοινωνικής και πολιτικής συναίνεσης γύρω από τις μεταρρυθμίσεις». Μέμφθηκε όμως τους κοινωνικούς φορείς «γιατί πολλές φορές περιχαρακώνονται στα στενά συντεχνιακά τους συμφέροντα, παραβλέποντας το ευρύτερο κοινωνικό - ταξικό ήθελε να πει - συμφέρον».

Οσο για τα πολιτικά κόμματα «περιχαρακώνονται σε θέσεις όχι τόσο ιδεολογικές, όσο σε θέσεις που καθορίζονται από το εάν βρίσκονται ή όχι στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση και παραβλέπουν έτσι το μακροχρόνιο συμφέρον της χώρας»! Νυν υπέρ πάντων τα ταξικά συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Τέλος, αναφερόμενος στην ανάγκη συναίνεσης μίλησε για μια ευκαιρία που υπάρχει για να «αλλάξει αυτή η κατάσταση: να «χτίσουμε» μεγαλύτερη κοινωνική συναίνεση για τα μεγάλα προβλήματα της χώρας». Βρήκε μάλιστα και την «Ιφιγένεια», η οποία θα πρέπει να θυσιαστεί, ώστε να στεριώσει το προτεινόμενο αντιλαϊκό έκτρωμα, η οποία δεν είναι άλλη από την Κοινωνική Ασφάλιση, η οποία «μπορεί να χρησιμεύσει σαν «πείραμα» για να διευθύνουμε την κοινωνική συναίνεση σχετικά με τα μεγάλα προβλήματα και τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα».