Τις τελευταίες βδομάδες, το θέμα που κυριαρχεί στον οικονομικό Τύπο (και όχι μόνο) της Ευρώπης είναι η υπόθεση της εξαγοράς της γαλλικής «Suez», η οποία έγινε το μήλον της έριδος μεταξύ της ιταλικής «Enel» και της γαλλικής «Gaz de France». Η υπόθεση, όμως, πήρε πολύ γρήγορα χαρακτήρα διαμάχης μεταξύ των κυβερνήσεων Ιταλίας και Γαλλίας, αφού η πρώτη κατηγορεί τη δεύτερη για «οικονομικό πατριωτισμό» και καταπάτηση των κανόνων της «ελεύθερης αγοράς» και του «ανταγωνισμού».

Η ιστορία έχει με δύο λόγια ως εξής: Τέλη Φλεβάρη, η «Enel» ανακοίνωσε επισήμως το ενδιαφέρον της για την εξαγορά της «Suez». Στην περίπτωση που γινόταν η εξαγορά, η εταιρία που θα προέκυπτε από τη συγχώνευση των δύο θα ήταν από τις μεγαλύτερες ενεργειακές εταιρίες στην Ευρώπη με δεσπόζουσα θέση στον κλάδο.

Η αντίδραση της γαλλικής κυβέρνησης ήταν άμεση. Δύο εικοσιτετράωρα μετά την ανακοίνωση της «Enel», η κρατική γαλλική εταιρία φυσικού «Gaz de France» ανακοίνωσε τη συγχώνευση της «Suez», με τη βοήθεια του γαλλικού κράτους. Η συγχώνευση της «Gaz de France» με τη «Suez» θα δώσει τη δεύτερη σε μέγεθος ενεργειακή εταιρία στην Ευρώπη με χρηματιστηριακή αξία 72 δισ. ευρώ.

Ομως, η παρέμβαση της γαλλικής κυβέρνησης θεωρήθηκε μέτρο «προστατευτισμού», προκειμένου να μην πέσει η γαλλική «Suez» στα «νύχια» της ιταλικής «Enel». Δηλαδή, κίνηση προστασίας μιας «εθνικής» εταιρίας, κόντρα στις βασικές αρχές του νεοφιλελευθερισμού που προϋποθέτει την κατάργηση κάθε εμποδίου στην κίνηση των κεφαλαίων.

Η ιταλο-γαλλική διαμάχη έφτασε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, όπου ο Ιταλός υπουργός Οικονομικών, Τζούλιο Τρεμόντι, έκανε λόγο για «επιστροφή στο 1914 και στις συνθήκες εθνικού παροξυσμού που οδήγησαν στον Α` Παγκόσμιο Πόλεμο»...

Απ' την άλλη πλευρά, ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών, Τιερί Μπρετόν, υπεραμύνθηκε της στάσης της κυβέρνησής του, λέγοντας ότι πρέπει να υπάρχει ισορροπία μεταξύ ανταγωνισμού, ενεργειακής ασφάλειας και επενδύσεων.

Η υπόθεση της «Suez» έρχεται να αναδείξει το μέγεθος και την ένταση των ανταγωνισμών και των αντιθέσεων στο καθεστώς της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης», μεταξύ των πολυεθνικών, αλλά και των αστικών κυβερνήσεων, στο βαθμό που μερίδες του κεφαλαίου αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο απορρόφησης από ισχυρότερους ανταγωνιστές αναζητούν την προστασία του κράτους και των κρατικομονοπωλιακών ρυθμίσεων.