Associated Press

Η αντίσταση συνεχίζεται...

Φλεβάρης 1998: Ο Πρόεδρος Κλίντον χαρακτηρίζει «καλύτερο παράδειγμα απειλής για τις ΗΠΑ το Ιράκ του Σαντάμ και τα Οπλα Μαζικής Καταστροφής (ΟΜΚ) που διαθέτει».

Οκτώβρης 1998: το Κογκρέσο εγκρίνει αίτημα της κυβέρνησης Κλίντον για χρηματοδότηση «Ιρακινών αντιπολιτευόμενων» στο πλαίσιο Σχεδίου «απελευθέρωσης του Ιράκ».

Δεκέμβρης 1998: Εξαπολύεται η αεροπορική επιχείρηση «Αλεπού της Ερήμου».

29 Γενάρη 2002: Λίγους μήνες μετά την 11η Σεπτέμβρη, ο Πρόεδρος Μπους αναφέρεται για πρώτη φορά στον «άξονα του κακού», όπου οι 3 βασικοί πυλώνες είναι Ιράκ, Ιράν, ΛΔ Κορέας.

Μάρτης 2002: Αμερικανικά και βρετανικά αεροσκάφη που περιπολούν στις ζώνες «απαγόρευσης πτήσεων», αυξάνουν τα πλήγματά τους κατά της ιρακινής αεράμυνας, χωρίς αιτία.

11 Οκτώβρη 2002: Το Κογκρέσο δίνει το δικαίωμα στον Πρόεδρο Μπους «να χρησιμοποιήσει στρατιωτική δύναμη, αν χρειαστεί.

9 Νοέμβρη 2002: Μετά από μήνες αμερικανικών πιέσεων, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ υιοθετεί την απόφαση 1441, που «δίνει μια τελευταία ευκαιρία στο Ιράκ να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του για τα ΟΜΚ» και απειλεί «με σοβαρές συνέπειες». Στο Ιράκ μεταβαίνουν πολυμελείς ομάδες επιθεωρητών του ΟΗΕ υπό τον Χανς Μπλιξ και της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας. Παράλληλα, αρχίζει διπλωματικός παρασκηνιακός μαραθώνιος στους κόλπους του Συμβουλίου Ασφαλείας με τις ΗΠΑ - Βρετανία να πιέζουν για στρατιωτική επέμβαση και τις Γαλλία, Ρωσία, Κίνα και Γερμανία να διαφωνούν.

5 Φλεβάρη 2003: ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Κόλιν Πάουελ παρουσιάζει στο Συμβούλιο Ασφαλείας «δορυφορικές φωτογραφίες ιρακινών κινητών μονάδων παραγωγής βιολογικών όπλων».

14 Φλεβάρη 2003: Ο επικεφαλής των επιθεωρητών του ΟΗΕ, Χανς Μπλιξ, στο Συμβούλιο Ασφαλείας, διαψεύδει τα «στοιχεία» του Πάουελ, ενώ η ΔΕΑΕ εκτιμά ότι το Ιράκ βρίσκεται στα όρια της πλήρους συμμόρφωσης.

15 Φλεβάρη 2003: ΗΠΑ - Βρετανία πιέζουν για στρατιωτική επίθεση.

17 Μάρτη 2003: ο Πρόεδρος Μπους δίνει 48ωρη προθεσμία στον Σαντάμ Χουσεΐν να εγκαταλείψει το Ιράκ.

20 Μάρτη 2003: Τα ξημερώματα, αρχίζει η «Επιχείρηση Ιρακινή Ελευθερία», χωρίς απόφαση του ΟΗΕ, με τη συμμετοχή αμερικανο-βρετανικών, αυστραλέζικων και πολωνικών στρατευμάτων.

9 Απρίλη 2003: Οι εισβολείς εισέρχονται στη Βαγδάτη.

Ιούνης 2003: Τη διακυβέρνηση αναλαμβάνει κατοχική διοίκηση υπό τον Αμερικανό Πολ Μπρέμερ. Γίνονται οι πρώτες αντικατοχικές επιθέσεις.

13 Δεκέμβρη 2003: Συλλαμβάνεται ο Σαντάμ Χουσεΐν.

Απρίλης 2004: Οι αντικατοχικές επιθέσεις αυξάνονται. Δύο μεγάλες εξεγέρσεις, στη σουνιτική Φαλούτζα και στη σιιτική Νατζάφ, καταλήγουν σε αιματοκύλισμα από την κατοχική καταστολή.

Ιούνης 2004: Ο Πολ Μπρέμερ «παραδίδει» σε μια προσωρινή κυβέρνηση, που οι Αμερικανοί είχαν επιλέξει. Το Συμβούλιο Ασφαλείας (απόφαση 1546) αναγνωρίζει «κυρίαρχο» το Ιράκ, νομιμοποιώντας την εισβολή.

Νοέμβρης 2004: η Φαλούτζα κυριολεκτικά ισοπεδώνεται από τις κατοχικές δυνάμεις μετά από ημέρες μαχών, με χιλιάδες αμάχους στο έλεος των πυρών, της πείνας και της δίψας.

31 Γενάρη 2005: Διεξάγονται «εκλογές», υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Οι σουνίτες απέχουν. Εκλέγεται πρόεδρος ο Κούρδος Ταλαμπανί και πρωθυπουργός ο σιίτης Τζαφάρι. Στόχος της κυβέρνησης να εκπονήσει σύνταγμα.

Μάης 2005: Αναδεικνύεται στον αιματηρότερο μήνα για τους κατακτητές και τους συνεργάτες τους, καθώς οι αντικατοχικές επιθέσεις είναι δεκάδες καθημερινά και ολοένα καλύτερα συντονισμένες, όπως επίσης και οι κατοχικές «εκκαθαριστικές» επιχειρήσεις.

15 Οκτώβρη 2005: Με δημοψήφισμα εγκρίνεται το σύνταγμα.

15 Δεκέμβρη 2005: Διεξάγονται εκλογές με τη συμμετοχή και των σουνιτών. Επικρατεί, χωρίς αυτοδυναμία, η συμμαχία των θρησκευτικών σιιτικών κομμάτων. Αρχίζει μαραθώνιος διαβουλεύσεων για σχηματισμό κυβέρνησης.

22 Φλεβάρη 2006: Βομβιστική επίθεση καταστρέφει μέρος του ιερού, για τους σιίτες, Χρυσού Τεμένους της Σαμάρα. Είναι το αποκορύφωμα μηνών αιματηρών επιθέσεων, που η αντίσταση καταγγέλλει ως προβοκάτσιες, κατά σουνιτών και σιιτών αμάχων. Η χώρα βρίσκεται στο χείλος του εμφυλίου.