«Η Κάθοδος», σε σύγκριση με το «Συλλαβίζοντας την Ευτυχία», είναι πιο «τίμια» ταινία. Αυτή σε βουτάει κατευθείαν από το σβέρκο, χωρίς φιλοσοφικές και άλλες δικαιολογίες, και σε βουλιάζει στη σκοτεινή σπηλιά. Εκεί, φυσικά, σε υποδέχονται ανθρωποειδή σαρκοφάγα τέρατα και σε ρουφάνε μέχρι το μεδούλι.

Θύματα αυτής της ταινίας, και των σαρκοφάγων ανθρωποειδών, έξι νέα κορίτσια. Τα οποία πέφτουν στην παγίδα που τους έστησε το ένα και, χωρίς να το καταλάβουν (τα υπόλοιπα πέντε), βρέθηκαν στην κόλαση. Από την οποία σπηλιά-κόλαση μια μόνον κατορθώνει να βγει ακέραια! Χωρίς δηλαδή να της λείπουν όργανα! Καρδιά, νεφρά, στομάχια, άντερα. ΄Η χέρια, πόδια, κεφάλι...

Και οι δυο ταινίες, βέβαια (όπως και οι συζητήσεις γύρω από το σκήνωμα του καλόγερου), εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό. Η μία ταινία με τη «φιλοσοφία», η άλλη με τη βία (και οι εκπομπές με τις αρλούμπες τους) στοχεύουν να μας αποσπάσουν την προσοχή. Να μας συγχύσουν, να μας τρομοκρατήσουν, να μας χαζέψουν. Να μας προετοιμάσουν, στην ουσία, για το ρόλο που επιθυμεί το σύστημα για τους υπηκόους του.

Και εδώ υπάρχουν «καλλιτεχνικές» δικαιολογίες. Ο σκηνοθέτης επικαλείται πως κάνει «μια μελέτη για το φόβο». Θέλει να δει πόσο αντέχουν τα νεύρα μας! Ομως, μήπως ο φασισμός δεν είχε δικαιολογίες; Το ζήτημα, όμως, δεν είναι τι λένε αυτοί που θέλουν ή συμμετέχουν στον αποπροσανατολισμό μας. Το ζήτημα είναι τι λέμε και πώς απαντάμε εμείς. Και το πιο απλό που έχουμε να κάνουμε, η πιο μικρή αντίσταση που μπορούμε να προβάλουμε είναι να απέχουμε από την αίθουσα, να μην τους δώσουμε το εισιτήριό μας. Να τους αφήσουμε να βλέπουν μόνοι τους τις άρρωστες ταινίες τους!

Παίζουν: Σόνα Μακντόναλντ, Νάταλι Μεντόζα, Αλεξ Ράιντ, Σάσκια Μάλντερ, Νόρα Τ. Νουν.