Οι εργαζόμενες γυναίκες ζουν σε συνθήκες οικονομικών, πολιτικών, πολιτιστικών ανισοτιμιών και διακρίσεων που εκδηλώνονται σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και προσωπικής ζωής τους, η ρίζα των οποίων βρίσκεται στο καθεστώς της ταξικής εκμετάλλευσης. Προβλήματα όπως η ανεργία, οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις χωρίς ασφαλιστικά δικαιώματα, η εμπορευματοποίηση της κοινωνικής πολιτικής και της Υγείας, οι μικρότερες αμοιβές, οι ταξικοί φραγμοί στη μόρφωση, οξύνουν την ανισοτιμία των εργατριών, ενώ οι φτωχές αγρότισσες, οι αυτοαπασχολούμενες, επαγγελματοβιοτέχνισσες και μικρέμποροι, συνθλίβονται από τις συνέπειες του καπιταλιστικού ανταγωνισμού και της συγκέντρωσης του κεφαλαίου. Ολες μαζί βιώνουν την κοινωνική καταπίεση, αφού δεν αναγνωρίζεται ο κοινωνικός ρόλος της μητρότητας. Η προπαγάνδα για τις λεγόμενες «ίσες ευκαιρίες» και «ίσα δικαιώματα» για τις γυναίκες, αποτελεί πρόσχημα για την εφαρμογή πολιτικής νέων διακρίσεων κατά των γυναικών, εναντίον όλης της εργατικής τάξης, σε όσα δικαιώματα έχουν απομείνει. Ο αγώνας για τη λύση των προβλημάτων των γυναικών από τα λαϊκά στρώματα, για την απελευθέρωσή τους από τη διπλή καταπίεση και εκμετάλλευση συνδέεται με τον αγώνα ενάντια στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, με την αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή πάλη για τη λαϊκή εξουσία.