Με πανηγυρισμούς και τυμπανοκρουσίες, προβάλλονται το τελευταίο διάστημα οι Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) από την κυβέρνηση, η οποία περιχαρής διαμηνύει ότι η εφαρμογή τους θα ξεκινήσει από τον τομέα της εκπαίδευσης. Από κοντά και ο Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων (ΟΣΚ), που καυχιέται ότι έχει ήδη έτοιμο πρόγραμμα κατασκευής σχολικών κτιρίων μέσω των ΣΔΙΤ.

Η αφετηρία της παράδοσης της δημόσιας περιουσίας και των υπηρεσιών που παρέχονται από το κράτος στην «ιδιωτική πρωτοβουλία», δεν εντοπίζεται τυχαία στον τομέα της εκπαίδευσης. Γιατί είναι εκεί που τα προβλήματα και οι ελλείψεις σε υποδομές είναι γιγάντιες και χρόνιες, με αποτέλεσμα να ελλοχεύουν ακόμα και κινδύνους για τους μικρούς μαθητές. Και είναι εκεί που οι πιθανότητες να πει ο γονιός «ας πάει το παλιάμπελο, τουλάχιστον να φτιάξουν κτίρια για τα παιδιά», είναι ιδιαίτερα αυξημένες. Ετσι, η κυβέρνηση αξιοποιεί την ύπαρξη πραγματικών προβλημάτων (για τα οποία ευθύνεται η ίδια και η προκάτοχός της, του ΠΑΣΟΚ) για το ξεπούλημα κομβικών κρατικών υπηρεσιών στο κεφάλαιο. Μέσα από τις συμπράξεις θα δημιουργηθούν έργα από ιδιώτες, οι οποίοι θα επιδοτούνται από το κράτος και επιπλέον θα τα διαχειρίζονται - εκμεταλλεύονται.

Η έννοια, όμως, της διαχείρισης δεν έχει κτιριακά... στεγανά, αλλά επεκτείνεται στη διαχείριση και διοίκηση των ίδιων των υπηρεσιών που παρέχονται. Και αν η διαχείριση στον τομέα των λιμανιών και των αεροδρομίων μεταφράζεται σε πλήρη ιδιωτικοποίησή τους, στον τομέα της εκπαίδευσης μεταφράζεται και σε διαχείριση του κτιρίου, του κυλικείου, αλλά σε τελική ανάλυση και των ίδιων των υπηρεσιών που παρέχονται στο σχολείο, δηλαδή της παρεχόμενης γνώσης. Αν μάλιστα λάβει κανείς υπόψη τη νομοθεσία και τους διακηρυγμένους στόχους της πολιτικής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στην εκπαίδευση - είτε αυτή ονομάζεται «ευέλικτη ζώνη», είτε «αποκέντρωση» - τα σχολεία μπαίνουν στα γεμάτα... στο δρόμο της ιδιωτικοποίησης και της λειτουργίας με βάση τις επιταγές του κεφαλαίου.