Και καθώς των... φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν, η διαμόρφωση πλήρως υποταγμένων, φοβισμένων, πειθήνιων συνειδήσεων ξεκινάει από νωρίς. Στο ίδιο μοτίβο, ενταγμένο και το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία, που δεν είναι παρά ο συνεχής βομβαρδισμός των μαθητών, από την τρυφερή ηλικία του Δημοτικού ακόμα, με αντιλήψεις αντιεπιστημονικές, ανιστόρητες και σκοταδιστικές.

Δημιουργία του κόσμου σε εφτά ημέρες, πρόγονος του ανθρώπινου γένους ο Αδάμ και η Εύα, ζωή και θάνατος με βάση το θέλημα του θεού. Υπομονή στη ζωή, αιτία όλων η βούληση του θεού, πηγή των προβλημάτων η υποβολή της πίστης στη θεϊκή δοκιμασία. Υποταγή στα όσα η θεϊκή δοκιμασία φέρνει και «λύτρωση» στην επουράνια ζωή και τη «δευτέρα Παρουσία». Να είσαι πιστός, υπάκουος, ήσυχος, να κοιτάς τη δουλιά σου, να προσκυνάς το θέλημα του θεού. Να μην αμφισβητείς, να μην ψάχνεις, να μη διεκδικείς, να μην αναζητείς την αλήθεια...

Η διδασκαλία των θρησκευτικών στα σχολεία έχει στον πυρήνα της την πλήρη σύμπλευση με την αστική ιδεολογία. Σφιχταγκαλιασμένο το αστικό κράτος με την Εκκλησία, κάνει τη «δουλιά» του προσπαθώντας να κερδίσει νεανικά μυαλά, αξιοποιώντας αντιεπιστημονικές θεωρίες.

Το περιεχόμενο των διδακτικών βιβλίων στα θρησκευτικά έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το περιεχόμενο άλλων μαθημάτων που διδάσκονται τα παιδιά στο σχολείο, όπως η φυσική και η βιολογία. Από τη δημιουργία του κόσμου και της ανθρωπότητας, μέχρι τους νόμους που διέπουν το φυσικό κόσμο και την κοινωνία, η θρησκεία και η επιστήμη δεν τέμνονται πουθενά. Αρκετές φορές οι μικροί μαθητές βρίσκονται σε σύγκρουση, καθώς δυσκολεύονται να αντιληφθούν τι από αυτά που διδάσκονται ανταποκρίνεται τελικά στην αλήθεια.

Εκείνο όμως που είναι γεγονός, είναι ότι τα θρησκευτικά, μέσα από τη διασπορά χοντροκομμένων ψεμάτων, μέσα από την κατήχηση ανιστόρητων, αντιεπιστημονικών και σκοταδιστικών κηρυγμάτων, προσπαθούν να επιδράσουν στη συνείδηση των μαθητών. Από την πολύ τρυφερή ηλικία του Δημοτικού, τα παιδιά διαποτίζονται με ισχυρές δόσεις «αντιεπιστημονισμού» και αντικομμουνισμού.

Τρανό παράδειγμα το βιβλίο των θρησκευτικών της Ε' Δημοτικού, που έχει τον βαρύγδουπο τίτλο «Με τον Χριστό στον αγώνα». Συγκεκριμένα, το κεφάλαιο 17, με τίτλο «Διώξεις της ορθοδοξίας στην εποχή μας», όπου ο χυδαίος αντικομμουνισμός και το αισχρό ανιστόρητο ψεύδος θα μπορούσαν να έχουν μια περίοπτη θέση στο αντικομμουνιστικό μνημόνιο.

«Οποιος έκανε το σταυρό του ή όποιος προσευχόταν μπροστά σε γκρεμισμένη εκκλησία καταδικαζόταν σε πολυετή φυλάκιση και καταναγκαστικά έργα». «Χιλιάδες ναοί λεηλατήθηκαν ή και κατεδαφίστηκαν ακόμη». «Χιλιάδες ιερείς και μοναχοί βασανίστηκαν». «Οι γονείς που μιλούσαν στα παιδιά τους για το Χριστό και την εκκλησία φυλακίζονταν και όσοι φανέρωναν τη χριστιανική τους πίστη απολύονταν από τη δουλιά τους. Πολλοί εξορίστηκαν»...

Οι παραπάνω «περιγραφές» των «διώξεων» της Εκκλησίας στην Αλβανία μετά το 1945 και στη Ρωσία, «από το καθεστώς που προήλθε από την επανάσταση του 1917», προέρχονται από το εν λόγω κεφάλαιο. Στο τέλος κάθε παραγράφου, οι συγγραφείς σπεύδουν να τονίσουν ότι αυτές οι «διώξεις», μετά τον «εκδημοκρατισμό» των παραπάνω κρατών τερματίστηκαν και «τώρα ο λαός επιστρέφει στο Χριστό και την Εκκλησία» (όπως αναφέρει χαρακτηριστικά για την περίπτωση της Ρωσίας).

Τι και αν η Ορθόδοξη Εκκλησία υπήρχε και στα χρόνια του σοσιαλισμού και στις δύο χώρες. Αλλωστε το Πατριαρχείο της Ρωσίας δε δημιουργήθηκε μετά τις ανατροπές και το ξέρουν καλά. Το ίδιο και η Αρχιεπισκοπή στην Αλβανία. Οπως επίσης και άλλες θρησκείες. Αλλο ζήτημα ότι υπήρχε πλήρης διαχωρισμός Κράτους -Εκκλησίας. Για παράδειγμα το μάθημα των θρησκευτικών είχε καταργηθεί ως αντιεπιστημονικό. Αλλά δε λένε, πού βρέθηκαν οι ναοί και λειτουργούσαν αμέσως μετά τις ανατροπές;

Επομένως εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με χοντροκομμένο αντικομμουνισμό σε επίπεδο ιδεολογικοπολιτικής επίδρασης, αλλά με μια επικίνδυνη ψευδή προπαγάνδα. Που απευθύνεται σε παιδικά μυαλά για να διαμορφώσει ανθρώπους υποχείρια του συστήματος, υποταγμένα στη μοίρα που διαμορφώνουν τάχα υπεράνθρωπες δυνάμεις, όπως ο θεός, για να συγκαλύψουν ότι αυτή η κοινωνική πραγματικότητα διαμορφώνεται από τους εκμεταλλευτές.

Η πλήρης ταύτιση του περιεχομένου του βιβλίου με την αντικομμουνιστική εκστρατεία που έχει εξαπολύσει ο καπιταλισμός, προκειμένου να δώσει πνοή στην ύπαρξή του, να περιορίσει όσο μπορεί τις λαϊκές αντιδράσεις, ενάντια σε μια ζωή ανεργίας, φτώχειας και εξαθλίωσης για μεγάλα τμήματα του λαού, είναι προφανής. Η αναγωγή του χοντροκομμένου ψέματος - με το προκάλυμμα της επισημότητας που προσδίδει η έγκριση του συγγράμματος από κρατικούς φορείς και ο καταναγκασμός της διδασκαλίας του - σε διδακτική ύλη είναι επιεικώς αισχρή.

Επιπλέον, όταν σήμερα στις ίδιες σχολικές τάξεις βρίσκονται τόσο Ελληνόπουλα όσο και παιδιά μεταναστών (και δη από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης), η παραπάνω διδασκαλία φέρνει σε σύγκρουση το εκκλησιαστικό κήρυγμα που υφίστανται οι μαθητές με την ίδια τους την εθνικότητα, πιθανά και το δικό τους θρησκευτικό συναίσθημα, αλλά και την ίδια την πατρίδα τους και τους γονείς τους. Δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί ο μαθητής κατά πόσον ο πατέρας ή ο παππούς του, που ζούσαν και δρούσαν στην ΕΣΣΔ, ήταν στυγνοί δολοφόνοι κάποιων που μόνο τους έγκλημα ήταν η θρησκευτική πίστη...

Είναι γεγονός ότι τα θρησκευτικά, από την ίδια τους τη φύση, είναι η καθ' έδρας προπαγάνδιση και προσπάθεια επιβολής θρησκευτικής συνείδησης, η άσκηση ενός ιδιότυπου προσηλυτισμού. Κάτι που έρχεται σε αντίθεση με το ίδιο το Σύνταγμα, που θεωρεί τον προσηλυτισμό αδίκημα και κατοχυρώνει την ανεξιθρησκία.

Και φέρνει στο προσκήνιο για ακόμα μια φορά το υπερώριμο αίτημα του πλήρους διαχωρισμού Κράτους και Εκκλησίας και της κατάργησής του ως τέτοιο μάθημα στα σχολεία. Ιδιαίτερα τη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, που στα σκαριά βρίσκεται η επικείμενη αναθεώρηση του Συντάγματος, από την οποία όμως λάμπει διά της απουσίας του το ζήτημα αυτό.

Παραμένει όμως ώριμο το αίτημα του διαχωρισμού, που θα απεγκλωβίσει μια σειρά δραστηριότητες από την εποπτεία της Εκκλησίας, που θα κατοχυρώσει στην πράξη την ανεξιθρησκία. Που σε τελική ανάλυση συμφέρει και τους ίδιους τους πιστούς που απρόσκοπτα θα μπορούν να επιλέγουν το δόγμα στο οποίο πιστεύουν και να τελούν όλες τις θρησκευτικές τους δραστηριότητες. Και που, βέβαια, συνοδεύεται από τη διδασκαλία στο σχολείο όχι πλέον των θρησκευτικών ή του ορθόδοξου χριστιανικού δόγματος - που μπορεί να είναι επιλογή του καθενός να παρακολουθήσει τέτοιες διδαχές, αλλά δεν μπορεί να είναι επιβεβλημένο - αλλά από τη φιλοσοφική θεώρηση των θρησκευτικών δογμάτων.