Στην τελική φάση της παρτίδας, όταν η σκακιέρα έχει αδειάσει κυριολεκτικά από πιόνια κι ελαφρά ή βαριά κομμάτια, ο αγώνας τότε γίνεται ακόμα πιο σκληρός. Οι προσπάθειες του ενός για τη νίκη και του άλλου για την αποφυγή της ήττας, φτάνουν στο αποκορύφωμά τους. Εντείνονται ακόμα περισσότερο όταν η υπεροχή της μιας πλευράς είναι ελάχιστη. Ενα πιόνι παραπάνω, αρκεί συχνά να δώσει τη νίκη και η προσπάθεια του άλλου να αχρηστεύσει αυτή τη μικρή υπεροχή, γίνεται πολύ μεγάλη και επίμονη.

Οταν λοιπόν σ' ένα φινάλε συγκρούεται πιόνι και αξιωματικός ενάντια σ' έναν ίππο, οι αντικειμενικοί στόχοι των δύο παρατάξεων είναι τελείως διαφορετικοί.

Ο ένας προσπαθεί να προωθήσει το πιονάκι στην επιθυμητή προαγωγή, ενώ ο άλλος προσπαθεί να «θυσιάσει» τον ίππο του με ανταλλαγή του στρατιώτη και έτσι να καταφέρει την ισοπαλία.

Η πλευρά που έχει αυτή τη μικρή υπεροχή πρέπει να εμποδίσει τον ίππο να πλησιάσει το πιόνι και να προσπαθήσει στη συνέχεια να τον παγιδεύσει ή να τον απομονώσει σε μια θέση που να μην μπορεί να κάνει τίποτα.

Ενα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα παγίδευσης του Ιππου βλέπουμε στο διάγραμμα αυτού του κειμένου, όταν ο λευκός με έναν έμμεσο τρόπο φτάνει στη νίκη.

1. Ργ5 Ιγ7 2. Ρδ6 Ιε8+ 3. Ρε7 Ιη7 4. Αη6. Με αυτή την κίνηση έχει ολοκληρωθεί η ακινητοποίηση του μαύρου Ιππου. 4. Ρη8 5. Αζ7+ Ρθ7 6. Ρζ6 Ρθ8 7. Ρε5 Ρθ7 8. Ρε4 Ρθ8 9. Ρζ4 Ρθ7 10. Ρη4 Ρθ8 11. η6! και τώρα τα μαύρα είναι υποχρεωμένα να παίξουν τον Ιππο 1-0.