«Μένει κατάπληκτος κανείς όταν μαθαίνει για την προσπάθεια αντιδραστικών κύκλων της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης με επικεφαλής τον Σουηδό βουλευτή Λίμπλαντ, να προωθήσουν το διαβόητο πια αντικομμουνιστικό μνημόνιο.

Οι κύριοι αυτοί δε βρήκαν λέξη να πουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα των εγκλείστων στα σύγχρονα μυστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης των Αμερικανών, πολλά από τα οποία λειτουργούν σε ευρωπαϊκό έδαφος. Σιώπησαν εκκωφαντικά όταν οι στρατοί των χωρών τους σε σύμπραξη με τον αμερικανικό επέβαλαν κατοχή στο Κόσσοβο, το Αφγανιστάν, το Ιράκ. Δεν άκουσαν τίποτε για τα όλο και πιο εξεζητημένα δίκτυα παρακολούθησης που στήνουν οι μυστικές υπηρεσίες των χωρών τους. Δεν τους άγγιξε η δραματική κατάσταση πολλών από τους πολίτες των χωρών τους, που έχοντας φτάσει στην έσχατη ένδεια πεθαίνουν από το κρύο στους δρόμους, εξεγείρονται απεγνωσμένα στα υποβαθμισμένα προάστια των μεγαλουπόλεων. Από ποιον όμως να περιμένουμε ευαισθησία, όταν αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με το σύστημα που παράγει τον πόλεμο, τη φτώχεια, το φασισμό; Η μόνη τους έγνοια είναι να ξαναγράψουν την Ιστορία, επιβάλλοντας τη δική τους ψυχροπολεμική εκδοχή διά ανατάσεως των χεριών. Οι λαοί όμως που πολέμησαν το φασισμό, την ιστορία τους την έγραψαν με αίμα κι αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει κανένα ψήφισμα. Ιδιαίτερα ο ελληνικός λαός που δοκιμάστηκε σκληρά από το ναζισμό και το φασισμό, ξέρει πολύ καλά ποιοι υπήρξαν οι φίλοι και ποιοι οι εχθροί του. Η ελληνική κοινωνία, χωρίς να διαγράψει την ιστορική μνήμη, προσπάθησε και εν πολλοίς κατάφερε να επουλώσει τις πληγές που άνοιξε ο εμφύλιος. Σε καμία περίπτωση δε θα επιτρέψει σε κάποιους να τη γυρίσουν εξήντα χρόνια πίσω.

Αναρωτιέται κανείς ποιοι να 'ναι οι στόχοι που επιδιώκουν οι εμπνευστές του αντικομμουνιστικού μνημονίου. Προφανώς δεν ανακάλυψαν τώρα όσα περιγράφουν στο κείμενό τους. Ισως σκέφτονται ότι πρέπει ν' αμαυρωθεί η ενοχλητική ανάμνηση των σοσιαλιστικών κοινωνιών και των επιτευγμάτων τους, έτσι που να μην υπάρξει περίπτωση επανίδρυσης των ανατραπέντων σοσιαλιστικών καθεστώτων. Κι αν αυτό φαίνεται πολύ μακρινό, ίσως σκέφτονται ότι πιο εύκολα θα επιβάλουν στους δικούς τους λαούς περιοριστικές πολιτικές στα κοινωνικά, πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματά τους. Το σίγουρο είναι ότι επιχειρείται ο έλεγχος της πολιτικής γνώμης και ιδεολογίας με διοικητικό τρόπο. Αυτό αποτελεί παραβίαση των συνταγματικών ελευθεριών και δεν πρέπει να περάσει έτσι. Μια τέτοια εξέλιξη πρέπει να καταδικαστεί από κάθε προοδευτικό άνθρωπο».