Αν κάνεις το λάθος και δεις την ταινία στεγνά ρεαλιστικά, αν δηλαδή σταθείς μόνο σε αυτά που βλέπεις στην οθόνη και δεν κάνεις τις δικές σου αναφορές και τους δικούς σου συσχετισμούς, τότε σε κάποια στιγμή θα φωνάξεις, «τι με νοιάζει εμένα, για τους έρωτες, τα μίση και τα πάθη, ανθρώπων που δεν εκτιμάω»! Και θα έχεις δίκιο! Γιατί να συγκινηθείς με την ιστορία του κοσμικού μεγαλοεκδότη και της κοσμικής διακοσμητικής γυναίκας του; Δεν πάνε να κουρεύονται αυτοί και τα ερωτικά δράματά τους! Σιγά, τώρα, να μην τους λυπηθώ κιόλας!

Φυσικά και έχουν μεγαλύτερη αξία οι έρωτες και τα δράματα των απλών ανθρώπων, που πέρα από τα «προσωπικά» βιώνουν και τα «γενικά». Μαζί με το ερωτικό «δράμα» τους έχουν και το «δράμα» της ίδιας της ζωής. Σε αυτή την περίπτωση, όπως καταλαβαίνετε, τα πράγματα μεγεθύνονται. Ο πόνος και η οδύνη είναι, σε τέτοιες περιπτώσεις, αβάσταχτα! Εδώ έχουμε να κάνουμε με αληθινά, με πραγματικά δράματα!

Η αξία της συγκεκριμένης ταινίας, και είναι πραγματικά «άξια» ταινία, τόσο στην κατασκευή (εξαιρετική), όσο και στο περιεχόμενο, βρίσκεται στα «συμπεράσματα», στα οποία πρέπει να καταλήξει ο θεατής. Γιατί ο μεγαλοεκδότης είναι ο ενσαρκωτής του πνεύματος της γαλλικής επανάστασης. Είναι ο κύριος και ο φύλακας της ιδιοκτησίας. Μιας ιδιοκτησίας που ξεκινάει από τα πράγματα και καταλήγει στους ανθρώπους. Ολα του ανήκουν. Και όλα τα χρησιμοποιεί! (Κανένας δεν αρνείται τον ιστορικά προοδευτικό ρόλο της γαλλικής επανάστασης όταν έγινε).

Ο μεγαλοεκδότης, ανάμεσα στις άλλες αντίκες και στα άλλα έργα τέχνης, διάλεξε για το σπίτι του και μια «καλλιεργημένη» και «κομψή» γυναίκα. Ικανή και αυτή να τον ευχαριστεί και να λαμπρύνει με την παρουσία της την, έτσι και αλλιώς, θαυμάσια ζωή του.

Τα πάντα τα έχει τακτοποιημένα, σύμφωνα με το πνεύμα της αστικής ιδεολογίας της οποίας είναι πιστός εκφραστής της. Εχει ανθρώπους στη δούλεψή του, έχει περίγυρο να τον διασκεδάζει, έχει υπηρέτες, έχει μεγάλο σπίτι για να διοργανώνει γιορτές! Είναι ο κυρίαρχος! Ολα είναι δικά του! Μέχρι που μια μέρα η γυναίκα του ξεσηκώνεται (οι αντίκες δεν έχουν τέτοια δυνατότητα, δυστυχώς!). Τότε το εγωιστικό αυτό άτομο γίνεται αγνώριστο! Ξεκινάει με απειλές και καταλήγει να παρακαλάει γονατιστό! Ο ξεπεσμός του φτάνει στα κατώτατα όρια. Θυσιάζει ακόμα και το όνομά του, το κύρος του. Γίνεται ρεζίλι των σκύλων (και του υπηρετικού προσωπικού)!

Και πάλι θα μας ήταν αδιάφορο το «δράμα» αυτού του κυρίου! Και της κυρίας γυναίκας του, επίσης! Η οποία τον απάτησε μεν, επαναστάτησε με άλλα λόγια, όμως και αλλά, δεν είχε και την τόλμη να τον εγκαταλείψει (να εγκαταλείψει τη χλιδή, δηλαδή)! Και γύρισε να κάνει (να συνεχίσει, στην ουσία) μια ζωή συμβατική. Και πάλι θα φωνάζαμε αυτά που φωνάζει ο Ριγκολέτο: αυλικοί, γενιά καταραμένων! Ομως, η ταινία, αν τη δούμε κριτικά και δεν πέσουμε θύματα του συναισθηματισμού της, μας βοηθάει να αντλήσουμε τα δικά μας χρήσιμα συμπεράσματα. Να μελετήσουμε τις συμπεριφορές αυτών των ανθρώπων και να ερευνήσουμε πόσες από αυτές τις συμπεριφορές της αστικής ιδεολογίας (ιδιοκτησία) έχουν φύγει από τα σπίτια των μεγαλοεκδοτών και έχουν διολισθήσει και εισχωρήσει μέσα και στα δικά μας σπίτια και στις δικές μας καρδιές! Πόσο δηλητήριο, δηλαδή, έχει ποτίσει τον οργανισμό μας η αστική άποψη για τον έρωτα και τη ζωή. (Και πώς θα γινόταν αλλιώς, άλλωστε, αφού η κυρίαρχη ιδεολογία επιβάλλει τη φιλοσοφία της και την πρακτική της).

Τα παραπάνω ερωτηματικά προτείνω να δούμε βλέποντας την ταινία. Και να μελετήσουμε πόσο -και πώς - η κυρίαρχη ιδεολογία, το αδιέξοδο της κυρίαρχης ιδεολογίας, κατόρθωσε να δηλητηριάσει και τη δική μας ζωή και τις δικές μας σχέσεις! Πόσο μας έχει κάνει και εμάς, άλλον λιγότερο και άλλο περισσότερο, μικρογραφίες (και αντίγραφα) του μεγαλοεκδότη! Να δούμε πόσο το σχολείο, η εκκλησία, το «σύστημα», μας έκαναν εγωιστές και τρισάθλιους! Ομοιους με τον τρισάθλιο μεγαλοεκδότη. Πόσο μοιάζουμε και εμείς με την «καταραμένη γενιά»!

Προτείνω, λοιπόν, στο θεατή να δει το δράμα του μεγαλοεκδότη και της γυναίκα του σαν μέρος του δικού του δράματος! Να φέρει τον εαυτό του, όσο αυτό είναι δυνατό, στη δική του θέση. Να δει για ποιες αξίες και με ποιες αξίες πορεύεται! Και να μελετήσει το βάθος της αστικής λογικής. Η οποία έχει σαν αφετηρία της και σαν κατάληξή της την ιδιοκτησία. Ολα, λοιπόν, μας ανήκουν και τα χρησιμοποιούμε κατά το δοκούν; Πράγματα, ανθρώπους, συναισθήματα; Είμαστε και εμείς, κάποιοι από εμάς, «γενιά καταραμένη»; Και αφού δώσουμε τη σωστή απάντηση για τον εαυτό μας, να πάρουμε και τα σωστά (κατάλληλα) μέτρα!

Και δυο λόγια για τη φόρμα. Η Gabrielle είναι μια θαυμάσια ταινία! Ενας πολύ καλός, θα έλεγα με κάποια υπερβολή, άρτιος κινηματογράφος! Καταπληκτική φωτογραφία και εξαιρετική κίνηση της μηχανής. Κίνηση που αναζητάει και βρίσκει «λεπτομέρειες». Διαθέτει πολύ καλούς ηθοποιούς τόσο στους μεγάλους όσο και στους μικρότερους ρόλους, θαυμάσια μουσική, εξαιρετικό μοντάζ. Η αισθητική της είναι σχεδόν άψογη! Χαίρεσαι τους φωτισμούς και την εικόνα!

Παίζουν: Ιζαμπέλ Ιπερ, Πασκάλ Γκρέγκορι.