Ο Νομός Θεσσαλονίκης έχει αναμφίβολα προβλήματα με τις αθλητικές και, ειδικότερα, τις γηπεδικές εγκαταστάσεις του. Η πόλη της Θεσσαλονίκης έχει ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα και στενάζει από την έλλειψη χώρων άθλησης και την παντελή έλλειψη χώρων ομαδικής και δωρεάν άθλησης. Γιατί τα τελευταία χρόνια το κενό από τις ελλείψεις αυτές έρχεται να το καρπωθεί η ιδιωτική πρωτοβουλία, με την κατασκευή και λειτουργία αναρίθμητων ιδιωτικών κλειστών ή ανοιχτών γηπέδων, μικρών διαστάσεων, που φιλοξενούν, με το αζημίωτο, δεκάδες νεαρών, αθλητών ή αθλουμένων, που θέλουν να γυμναστούν και δε βρίσκουν χώρους διεξόδου.

Στην πόλη της Θεσσαλονίκης η κατάσταση είναι περίπου δραματική. Γήπεδα δεν υπάρχουν και οι ομάδες φυτοζωούν, αναγκασμένες να στοιβάζονται σε ελάχιστους και ακατάλληλους χώρους. Οι 700.000 κάτοικοι «βολεύονται» σε τρία όλα κι όλα γήπεδα και ένα ακόμη που η λειτουργία του μπορεί να είναι προσωρινή.

Το γήπεδο του Μεγάλου Αλεξάνδρου στα Καμινίκια προορίζεται για σχολική στέγη και, φυσικά, για το λόγο αυτό δε γίνονται προσπάθειες βελτίωσης ή και χλοοφύτευσής του. Για τη δεύτερη σε πληθυσμό πόλη της χώρας, υπάρχουν ακόμα τα δυο γήπεδα του Θερμαϊκού, που είναι ιδιοκτησίας του ΟΣΕ και εκ των οποίων το ένα μόνο χορτοφυτεμένο και από και πέρα το χάος. Ενα τέταρτο γήπεδο στην περιοχή της Μαλακοπής, όπου και τα Νεκροταφεία, χωρίς χόρτο, που δεν μπορεί να φιλοξενήσει αγώνες της Α1` κατηγορίας ΕΠΣΜ ακριβώς για το λόγο αυτό. Της έλλειψης χλοοτάπητα.

Χώροι ελάχιστοι για έναν κόσμο που εκτονώνεται στα ιδιωτικά γυμναστήρια και μια σειρά ποδοσφαιρικών συλλόγων που αναγκάζεται να καταφεύγει στα κοντινά χωριά για να προπονηθεί, να αθληθεί και να παίξει τα Σαββατοκύριακα ποδόσφαιρο.

Το χειρότερο είναι πως δεν υπάρχουν προπονητήρια. Γιατί, έτσι κι αλλιώς, τα γήπεδα δεν υπάρχουν. Ομως, τα προπονητήρια είναι μια άλλη τραγική ιστορία. Εξήντα ομάδες στο Δήμο και 3.500 αθλούμενοι δεν έχουν ούτε ένα προπονητήριο ποδοσφαίρου, παρά μόνο τα ιδιωτικά 5 επί 5, που ξεφυτρώνουν κι αυτά εκτός πόλης.

Το τεράστιο αυτό ζήτημα παραμένει ανοιχτό εδώ και αρκετά χρόνια. Ο εκάστοτε δήμαρχος της πόλης «νίπτει τας χείρας του», στηριγμένος στη δικαιολογία πως δεν μπορεί να γίνει τίποτα αφού δεν υπάρχουν ακάλυπτοι χώροι. Η άλλη πλευρά της Τοπικής Αυτοδιοίκησης επιμένει πως υπάρχουν τρόποι να αντιμετωπιστεί μερικά το πρόβλημα, αφού εκ των πραγμάτων για το δήμο δεν είναι εύκολο να λυθεί.

Ο δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης και επικεφαλής του συνδυασμού «Θεσσαλονίκη Τώρα», Αγάπιος Σαχίνης, λέει στο «Ρ»: «Ο Δήμος Θεσσαλονίκης μπορούσε να κάνει πολλά που δεν έκανε. Μπορεί να μην υπάρχουν οι ελεύθεροι χώροι στο πολεοδομικό συγκρότημα, αλλά υπάρχουν σίγουρα και άλλες λύσεις. Οπως, ας πούμε, η δρομολόγηση λεωφορείων στην περιοχή των Λουτρών Θέρμης, όπου υπάρχει και γήπεδο και σημαντικοί χώροι για την άθληση παιδιών. Θα μπορούσε, δηλαδή, ο δήμος να αξιοποιήσει τις εκεί εγκαταστάσεις και να στέλνει κόσμο στη μικρή αυτή χιλιομετρικά απόσταση ακόμα και το βράδυ για προπόνηση και άθληση.

Το δεύτερο - συνεχίζει - που θα μπορούσε να κάνει είναι το περιαστικό δάσος του Σέιχ - Σου, που προσφέρει μια σειρά δυνατοτήτων, ώστε, σε συνεργασία με τις δασικές υπηρεσίες, να αξιοποιηθεί με τη θετική έννοια του όρου. Οχι να γίνουν, δηλαδή, δρόμοι και να ανεβαίνουν αυτοκίνητα, ούτε γήπεδα με κερκίδες, αλλά για μικρές ευέλικτες μονάδες που να λειτουργούν ως προπονητήρια και μόνο με τα απολύτως απαραίτητα. Δηλαδή, με νερό και ηλεκτροδότηση μόνο.

Ο δήμος θα μπορούσε ακόμα να αξιοποιήσει το κύρος του και τις δυνατότητες προσώπων, σε μιαν ανάλογη συνεργασία με τον ΟΣΕ, προοπτική που όχι μόνο δεν την έχει εξαντλήσει, αλλά δεν την έχει καν ξεκινήσει. Η γκάμα των "πρεσβευτών" που έχει στη διάθεσή του ο Δήμος Θεσσαλονίκης, από την πλευρά του Πολιτισμού, του Αθλητισμού, της διανόησης, είναι τεράστια, αλλά ατυχώς δεν έχει αξιοποιηθεί τίποτα.

Τέλος, υπάρχει και ο ΟΛΘ. Το Λιμάνι. Οπου πολλά επίσης μπορεί να γίνουν. Στη λογική ότι δε θα υποβαθμιστούν οι λιμενικές λειτουργίες στο χώρο, θα μπορούσε να υπάρξει μια αξιοποίηση του χώρου, στην κατεύθυνση να ανοίξει το Λιμάνι στην πόλη και τους πολίτες και με την ευρύτερη έννοια και όχι μόνο με την κατασκευή ρεστοράν πολυτελείας και άλλων χώρων που δεν εξυπηρετούν το λαϊκό κίνημα και τον αθλητισμό».

Ο έφορος ποδοσφαίρου του Μ. Αλεξάνδρου Θεσσαλονίκης, από τις ιστορικότερες ομάδες της πόλης, Μέμος Μερκουριάδης, καταθέτει κι αυτός τη δική του άποψη: «Το παραμύθι ότι δεν υπάρχουν στην πόλη χώροι για να γίνουν στην πόλη γήπεδα ή και πάρκα κάποτε πρέπει να σταματήσει. Σ' όλη την παραλία, από το Ποσειδώνιο έως και το Καλοχώρι, μπορούν να γίνουν περισσότερα από έξι γήπεδα και άλλα τόσα πάρκα. Εχουμε κάνει ως σύλλογος σχετική μελέτη και ξέρουμε τι λέμε. Διάθεση δεν υπάρχει, όχι χώροι. Υπάρχουν και άλλα γήπεδα προς αξιοποίηση, αλλά κάποιοι δε θέλουν να στραφεί η νεολαία στον αθλητισμό. Θέλουν να την αποθαρρύνουν και να τη στρέψουν εκεί που θέλουν οι ίδιοι».

Στην περιοχή της Θεσσαλονίκης υπάρχουν στρατόπεδα που σταδιακά απομακρύνονται και οι ωφέλιμοι χώροι τους θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν και στην κατεύθυνση της αθλητικής αξιοποίησης. Ο πρώην πρόεδρος της ΕΠΣΜ, Διονύσης Ψωμιάδης, έχει κάνει πρόταση στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας, όπου ανήκουν οι χώροι, που προβλέπει την παραχώρηση από κάθε στρατόπεδο, χώρου ίσου για την κατασκευή ενός γηπέδου, που να βελτιώσει την κατάσταση και να δημιουργήσει εναλλακτικές λύσεις στο μεγάλο πρόβλημα της έλλειψης αθλητικών χώρων.

Την τελευταία διετία, η διοίκηση της ΕΠΣΜ με τον κ. Γραμμένο, που με τις πρόσφατες εκλογές αναβαπτίστηκε στην ηγεσία της, συνεχίζει την προσπάθεια. Στόχος ένας προγραμματισμός τετραετίας για τη βελτίωση της εικόνας γηπέδων και προπονητηρίων, που, όμως, είναι ακόμα μακριά από το να χαρακτηριστεί σαν ιδανική. Μέσα στις προτάσεις υπάρχει η αξιοποίηση του χώρου εντός του Κέδρηνου λόφου, στους γύρω από την πόλη χώρους, όπου, όμως, η πρόταση της ΕΠΣΜ για δημιουργία αθλητικού κέντρου παραμένει εκκρεμής. Στο μοναδικό ξερό γήπεδο του Κέδρηνου λόφου και κοντά στο Θέατρο Δάσους, προπονούνται έστω και όχι σε καλές εγκαταστάσεις οι ομάδες της περιοχής Ανω Πόλης, που δεν είναι εύκολο να βρουν αλλού «στέγη».