Η «θρησκευτική» προσήλωση της κυβέρνησης προς όφελος του κεφαλαίου και στον πολιτιστικό τομέα «διαπέρασε» τη χτεσινή συνεδρίαση της επιτροπής παρακολούθησης του επιχειρησιακού προγράμματος «Πολιτισμός», δηλαδή των πολιτιστικών κονδυλίων από το Γ΄ ΚΠΣ και εθνικούς πόρους.

Η ομιλία του υφυπουργού Πολιτισμού, Π. Τατούλη, αποτελεί μια «επιτομή» των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στις εργασιακές σχέσεις, το δημόσιο τομέα, την πολιτική διαχείρισης του πολιτισμού και την ολοκληρωτική υπαγωγή του στην «ανταγωνιστικότητα» του ευρωενωσιακού κεφαλαίου. «Οι πολιτιστικές υποδομές δεν είναι αυτοσκοπός», αλλά «πρέπει να συμβάλουν στην ανταγωνιστικότητα της χώρας. Εδώ ο τομέας του πολιτισμού παρουσιάζει κάποια υστέρηση», είπε.

Αυτό σημαίνει πως όλοι οι εμπλεκόμενοι στην πολιτιστική διαχείριση, κρατικοί τομείς και κυρίως το ΥΠΠΟ, επιβάλλεται να «κατανοήσουν» τον πολιτισμό ως «προϊόν». Ο υφυπουργός ξεκαθάρισε ότι «όλες οι επιμέρους πολιτικές μας έχουν ως κοινούς στόχους», μεταξύ άλλων, «την αύξηση της ζήτησης για το πολιτιστικό προϊόν με τη σταδιακή προσαρμογή του πολιτιστικού τομέα στα νέα δεδομένα της κατανάλωσης άτυπων και συμβολικών αγαθών»!

Επιπλέον, διαστρεβλώνοντας πλήρως την πραγματικότητα, σε μία επίδειξη χυδαίου πατερναλισμού, ο υφυπουργός «ανακάλυψε» πως στην «ελληνική κοινωνία ελλοχεύει η αντίληψη ότι ο πολιτισμός δεν αποτελεί επένδυση άμεσης απόδοσης»! Δηλαδή, επιχείρησε να αναδείξει το λαό σε «σύμμαχο» της επικίνδυνης ασκούμενης πολιτιστικής πολιτικής. Το πιθανότερο είναι να «βάφτισε» ως «κοινωνία» την εγχώρια άρχουσα τάξη που βιάζεται να «βουτήξει» στην πολιτιστική κληρονομιά. Ετσι έσπευσε να αναφερθεί στα νομοσχέδια για τις «χορηγίες» και για την «ενθάρρυνση των κινηματογραφικών επενδύσεων» (σ.σ. των ιδιωτών), επαναλαμβάνοντας ότι «εμείς προσπαθούμε να αναβαθμίσουμε τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στον πολιτισμό, χωρίς να υποβαθμίσουμε το ρόλο του δημοσίου».

Τους διαφωνούντες με αυτή την πολιτική, ο υφυπουργός επιχείρησε να τους παρουσιάσει, εμμέσως, ως κάποιου είδους... «σέχτα»: «Στον αντίποδα (σ.σ. της «ελληνικής κοινωνίας») βρίσκονται οι επιστήμονες και οι δημιουργοί που ασχολούνται με τον πολιτισμό, οι οποίοι θεωρούν ότι το οικονομικό κόστος του πρέπει να το αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου το κράτος».

Ως «παράδειγμα» πολιτιστικής διαχείρισης με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια από ημι-κρατικά θεσμικά «υβρίδια», ο Π. Τατούλης έφερε τον οργανισμό (ΝΠΙΔ) της «Πάτρας Πολιτιστικής Πρωτεύουσας», τον οποίο, καθόλου τυχαία, συνέδεσε, ως «μοντέλο» διοίκησης, με το νομοσχέδιο για τον νέο Οργανισμό του ΥΠΠΟ, που «βάζει» από την «πόρτα» τους ιδιώτες στη διαχείριση της πολιτιστικής κληρονομιάς.

Επομένως, το πραγματικό ζήτημα για το λαό δεν είναι το ποσό του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Πολιτισμός» (815,4 εκατ. ευρώ), αλλά προς ποια κατεύθυνση διοχετεύεται αυτό το ποσό.