Το Παρίσι ξημερώνει με ένα χλωμό ήλιο. Στα κιοσκ, τα γνωστά γαλλικά περίπτερα, οι καθημερινές εφημερίδες και τα περιοδικά διαλαλούν την πραμάτεια τους. Η ζωή κυλά στο φυσιολογικό της ρυθμό κι ο κόσμος συνωστίζεται στο σταθμό του μετρό για να πάει στη δουλιά. Τα καφέ γεμίζουν στο μεσημεριανό διάλειμμα.

Η πρωτεύουσα, η «πόλη του φωτός», ζει στο δικό της ρυθμό, αρκετά χιλιόμετρα και πολλούς σιδηροδρομικούς σταθμούς μακριά από τα προάστια. Τίποτα δε θυμίζει ό,τι συνέβη τις τελευταίες ημέρες. Στα πηγαδάκια των νέων, των συναδέλφων από τη δουλιά, των φίλων, το θέμα ίσα ίσα που θίγεται. Εχει αποσυρθεί ακόμη κι από τα πρωτοσέλιδα των περισσότερων εφημερίδων, και μόνο ορισμένα περιοδικά ασθμαίνουν να προλάβουν με ειδικά αφιερώματα και αναλύσεις.

Τα δελτία ειδήσεων αφιερώνουν όλο και λιγότερο χρόνο στο ζήτημα, ιδιαίτερα εφόσον οι εικόνες των καιόμενων αυτοκινήτων και των επεισοδίων με την αστυνομία γίνονται ολοένα και αραιότερες. Κυριαρχούν τα στοιχεία για το σύνολο των καταστροφών, το κόστος τους, το σύνολο των συλλήψεων. Ολα αυτά συνοδεύονται από εκτενή ρεπορτάζ για τις διάφορες «ενώσεις παροχής επαγγελματικής και κοινωνικής βοήθειας» που δρουν στις «ευαίσθητες ζώνες των προαστίων», για τις «ενώσεις παροχής συμβουλών στις οικογένειες και στους γονείς», αλλά και από μακροσκελή αφιερώματα στην τουριστική αίγλη της χώρας, αφού κυριαρχεί ο φόβος ότι έχει πληγεί σοβαρά η γοητευτική της εικόνα προς το εξωτερικό.

Η Γαλλία όμως βρίσκεται υπό καθεστώς έκτακτης ανάγκης για τους επόμενους τρεις μήνες. Οι αστυνομικές και τοπικές αρχές έχουν οπλιστεί με τεράστιες εξουσίες. Οι άνδρες των ειδικών δυνάμεων καταστολής περιπολούν σε όλα «τα επικίνδυνα σημεία».

Το Παρίσι, όπως και τα κέντρα όλων των άλλων μεγάλων πόλεων, μπορεί να επανήλθαν στην ηρεμία. Στα προάστια όμως η ατμόσφαιρα είναι βαριά κι ο αέρας μυρίζει μπαρούτι. Τα βλέμματα χαμηλά και οι κινήσεις νευρικές. Τα γκέτο απλώς αναδιπλώθηκαν, αλλά βράζουν... Η εικόνα της Γαλλίας στο εξωτερικό μπορεί να φτιασιδωθεί σχετικά σύντομα και πάλι. Η πραγματικότητα όμως δε θα αλλάξει. Και η πραγματικότητα είναι ότι οι «ευαίσθητες ζώνες των προαστίων» έχουν ήδη φτάσει στον πάτο από το βάρος της πληθώρας των οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων. Προβλήματα που τα πολύωρα ρεπορτάζ με τα καιόμενα αυτοκίνητα έκρυψαν πίσω από τις εκκλήσεις για επαναφορά της τάξης, τα σχόλια περί «φτιαγμένης πιτσιρικαρίας» και τα ευχολόγια για μια σειρά μέτρων που έχουν ήδη ληφθεί και επαναλαμβάνονται εδώ και δεκαετίες.

Τα γαλλικά προάστια είναι κάτι παραπάνω απ' αυτές τις εικόνες. Χρειάζονται κάτι παραπάνω από αυτά τα ευχολόγια. Και η πρόσφατη έκρηξή τους δεν ήταν παρά ένας πρώτος σπασμός. Μια βόλτα στους δρόμους τους και στα έρημα μαγαζιά των γκέτο, στις πολυώροφες πολυκατοικίες - κλουβιά τους και στα οργισμένα μάτια των παιδιών τους, δίνει μια άλλη εικόνα: αυτή της πραγματικής Γαλλίας. Μιας εικόνας για την οποία η ευθύνη βαραίνει πολλές διαφορετικές πλάτες που ριζώνει σε πολλαπλές αιτίες και που αξίζει να προσπαθήσει κανείς να την ανιχνεύσει βήμα το βήμα. Αυτό θα κάνουμε ως «Ριζοσπάστης» από την ερχόμενη βδομάδα. Γιατί αν κάποιοι πιστεύουν ότι όλα βαίνουν στο τέλος τους, τότε... μάλλον δεν περπάτησαν στα προάστια, δε μίλησαν με τους ανθρώπους τους, δεν ένιωσαν το βλέμμα τους...