Σε έργα Συμφωνικής Μουσικής που γράφτηκαν με αφορμή ή για τον Οκτώβρη του '17, 88 χρόνια μετά τη Σοσιαλιστική Επανάσταση, θα είναι αφιερωμένη η εκπομπή «Ποιητική Αδεία» αύριο Κυριακή, που επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Μηλιώνης, αύριο Κυριακή από τις 6 το απόγευμα μέχρι τις 8 το βράδυ στον «902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM».

Οι νότες, «ξαφνιασμένες» από τον κανονιοβολισμό του «Αβρόρα», σήκωσαν το κεφάλι, παρακολουθώντας με το βλέμμα ένα σμήνος γερανών, που πέταξε πάνω από την ομίχλη για να μηνύσει στους ορίζοντες πως η Ιστορία άλλαξε σελίδα...

Τα τύμπανα ακούμπησαν το κεφάλι τους πάνω στη νοτισμένη γη, για να πάρουν το ρυθμό τους από το βηματισμό του νικηφόρου προλεταριάτου...

Οι σάλπιγγες στάθηκαν καταμεσής στη στέπα του κόσμου, αναμετρώντας για μια στιγμή με το βλέμμα την απόσταση ως τον ορίζοντα του αύριο...

Η σφύρα του πιάνου έσπαζε τις αλυσίδες του προλεταριάτου.

Ηχοι συνόδευαν το γκρέμισμα των «έργων των αρχαίων κυβερνητών», ήχοι ξεπηδούσαν, καθώς ο πέλεκυς της πάλης των τάξεων έσκιζε τις προτομές αυτοκρατόρων, και το σανίδωμα της παλιάς κοινωνίας γκρεμιζόταν με πάταγο από τα σκαλιά των Χειμερινών Ανακτόρων...

Το βιολί χαιρετούσε τα τρένα που έφευγαν για το μέλλον. Συνόδευε τις ατέλειωτες νύχτες των Κομμουνάρων του 1871, των νεκρών της Πρωτομαγιάς του Σικάγου, των απεργών του 1905, των ναυτών του θωρηκτού «Ποτέμκιν», των δολοφονημένων προλετάριων του Α` Παγκόσμιου Πολέμου, που έστρωναν τις ατσαλένιες ράγες για το αύριο...

Μουσική για τον κόκκινο στρατιώτη των χαρακωμάτων της ιμπεριαλιστικής επέμβασης του '19, της πολιορκίας του Λένινγκραντ, της νίκης του Στάλινγκραντ, τον κόκκινο στρατιώτη στη μεγάλη του Αντιφασιστική Νίκη.

Η ορχήστρα όλη, πάνω στις καμινάδες των εργοστασίων, ανάμεσα στις γραμμές των πεντάχρονων, στην ανάπαυλα του «κόκκινου» μεροκάματου της Μεγάλης Πρωτοβουλίας, με τις χορδές να καίγονται μέσα στο ατσάλι που δενόταν...

Ογδόντα οκτώ χρόνια μετά τον Μεγάλο Οκτώβρη, οι μουσικές είναι εδώ, όχι ως «θύμηση», αλλά ως προανάκρουσμα για το μέλλον. Ενας χτύπος του τυμπάνου αρκεί για να διαλύσει την ομίχλη της «νοσταλγίας», και τα φληναφήματα των απολογητών του καπιταλισμού που πεθαίνει, περί «ουτοπίας». Ενας χτύπος του τυμπάνου από τις μελωδίες που γράφτηκαν για τον Κόκκινο Οκτώβρη θυμίζει ξανά και ξανά στους συνειδητούς προλετάριους πως εφόσον οι αιτίες που άναψαν του Οκτώβρη τις φωτιές εξακολουθούν να υπάρχουν, η νέα κοινωνία είναι μπροστά μας, όχι ως «ουτοπία», αλλά ως το δικό μας μέλλον που θα κατακτήσουμε.

Το βιβλίο της Ιστορίας είναι σημαδεμένο από τον «σελιδοδείκτη» του Μεγάλου Οκτώβρη, καθήκον μας, με υπόκρουση τη μουσική του, να γράψουμε τις επόμενες σελίδες...