Τρεις σύντομες σκέψεις ενός πανεπιστημιακού δασκάλου, με την ευκαιρία της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ, με θέμα: «Η δράση του Κόμματος για τα προβλήματα της Νεολαίας».

Α. Εκπαίδευση: Το ζήτημα είναι ιδιαίτερα σημαντικό και έχει πολλές όψεις. Θέλω μόνο να πω ότι, παρά τις διατυμπανιζόμενες «προόδους», είναι σαφές ότι, δυστυχώς, τόσο στη βασική εκπαίδευση όσο και στα Πανεπιστήμια, οι γνώσεις εξακολουθούν να προσφέρονται τυποποιημένες και αποσπασματικές μη βοηθώντας έτσι καθόλου στην κοινωνική ευαισθητοποίηση, αλλά εξυπηρετώντας μόνο εξεταστικού χαρακτήρα εκπαιδευτικές ανάγκες. Υπάρχει ανάγκη να συνειδητοποιηθεί η άμεση αναγκαιότητα μιας ενιαίας εκπαίδευσης βασισμένης στο στόχο: σχολείο και Πανεπιστήμια προθάλαμοι διαμόρφωσης σκεπτόμενων μελλοντικών εργαζομένων πολιτών που θα πρέπει βέβαια να ενημερώνονται για τα σύγχρονα δεδομένα στην αγορά εργασίας, αλλά κυρίως να ενημερώνονται διαρκώς για τα εργασιακά αιτήματα και δικαιώματά τους και τις δυνατότητες εργασιακών τους επιλογών. Και αυτό γιατί λόγω της νοσηρής εκπαιδευτικής διάρθρωσης αλλά και των κακώς εννοούμενων πιέσεων και καθοδηγητικών παροτρύνσεων της οικογένειας που, παρά τις καλές προθέσεις, ελάχιστα είναι ενημερωμένη και κοινωνικά ευαισθητοποιημένη, οι νέοι παραμένουν σε ένα τούνελ ψεύτικης γνώσης που τους οδηγεί να ενταχθούν σε μια μάζα άκρατης κατανάλωσης και εργασιακής εκμετάλλευσης.

Β. Αθλητισμός: Ακόμα κι αν είναι, δυστυχώς, αποδεκτό από αρκετούς ότι ο αθλητισμός θα επιβιώσει μόνο χάρη στη στήριξη των χορηγών, θα πρέπει να επισημανθούν τα εξής:

1. Πίσω από τους «καλοπροαίρετους» χορηγούς υπάρχει σαφέστατη τάση καθοδήγησης από μονοπώλια που ακόμα κι αν φαίνονται, σε ορισμένους, απαραίτητα, ουσιαστικά ποδηγετούν την αθλούμενη νεολαία και την οδηγούν σε έναν άκρατο ανταγωνισμό.

2. Γιατί δε συγκροτούνται ομάδες μελέτης που θα μπορέσουν να προτείνουν ένα πρόγραμμα λαϊκού αθλητισμού βασισμένου σε δημοτικές και νομαρχιακές πρωτοβουλίες και κρατική στήριξη; Είναι αδιανόητη αυτή η άνευ όρων παράδοση στους «επιδέξιους» χορηγούς.

3. Στόχος θα πρέπει να είναι όχι ο άκρατος νοσηρός πρωταθλητισμός, που συχνά συνδέεται με χρήση φαρμακευτικών ουσιών, αλλά το πνεύμα του αθλούμενου ερασιτέχνη που είναι σκεπτόμενος πολίτης και όχι «πρότυπο» για τις μελλοντικές γενιές.

Γ. ΚΚΕ και Ευρώπη: Το θέμα είναι επίμαχο και τεράστιο. Ακόμα κι αν οι ευρωπαϊκές επιταγές είναι το «αγκάθι» στην οποιαδήποτε διάθεση ή πρόθεση συζήτησης με το πολιτικό ευρωπαϊκό κατεστημένο, θα πρέπει ίσως να γίνει μια καλύτερα συντονισμένη προσπάθεια γνωριμίας και γόνιμης ανταλλαγής απόψεων με τις ευρωπαϊκές νεολαίες όλων των κομμάτων σε μια προσπάθεια συντονισμού της δράσης μέσα από την ευρωπαϊκή καθημερινότητα. Από τη στιγμή που δε διαφαίνεται οποιαδήποτε διάθεση αλλαγών στις κοινωνικές δομές της ευρωπαϊκής ηπείρου και απουσιάζει η πολιτική θέληση για πραγματικές αλλαγές και κοινωνικά ευαίσθητες πολιτικές, θα πρέπει οι νεολαίοι της Ευρώπης να κινήσουν, σταδιακά, τα νήματα μιας νέας ευρωπαϊκής νοοτροπίας βασισμένης στο γεγονός ότι η επέκταση της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν αποτελεί μόνο οικονομική διεύρυνση, αλλά ευκαιρία για συνάντηση της εκπαιδευόμενης και εργαζόμενης νεολαίας που μάχεται, διεκδικεί και αλλάζει «εκ των ένδον» την κοινωνία της κατανάλωσης και του ανεξέλεγκτου ανταγωνισμού.

Δημήτρης Ν. Φίλιας

Επίκουρος Καθηγητής Ιονίου Πανεπιστημίου